Presidenti serb e ka pyetur kryeministrin e Kosovës: “Znas li srpski?”.
“Razumem” – ia ka kthyer z.Hoti.
Kur kam qenë më i ri, më ka penguar fakti që ne po e flasim serbishten, e ata nuk po e flasin shqipen.
Ata nuk kanë dashtë me e mësu, ne kemi pasë nevojë me e ditë – së pari për shkak se në administratë kanë punuar shumë serb.
Arsyeja e dytë, ka qenë se viteve të 80-ta, nuk ka pasur literaturë të mjaftueshme në gjuhën shqipe, e aq më pak në gjuhën angleze. Lexonin dhe mësonim, për çështjet që na interesonin – edhe në gjuhën serbo-kroate.
Ka pasur shumë literaturë, për shkak se gjuha serbo-kroate e mbulonte një regjion me mbi 22 milionë banorë.
Gjatë viteve tē 90-ta, ne filluam ta flasim gjuhën angleze – e shumë prej tyre, vazhduan vetëm me serbishte.
Në fund rezultati është ky: ne me së paku dy gjuhë të huaja, e shumë prej tyre – gjytyruma. Zero gjuhë të huaja.
Besa tash, prej zorit, shumë në Graçanicë po i shoh që kanë filluar t’a flasin shqipen.
Prandaj, nuk ka asgjë të keqe me ditë gjuhë të huaja. Me pasë mundësi e mësoj edhe kinezishtën apo spanjollishtën.
Fakti që e din një gjuhë të huaj nuk do të thotë nënshtrim. Përkundrazi, do të thotë superioritet intelektual.