Natyra flet,
njeriu hesht.
Kur qielli pikëllohet,
shpërthen në rrufe, breshër e stuhi,
për t’u çliruar
nga ankthi i tij.
Dielli, i ndjekur nga retë e zeza,
e humb shkëlqimin;
toka, në mungesë të tij,
shfaq zemërimin.
Disa njerëz, si qenia më e përsosur,
as nuk zemërohen,
as nuk pikëllohen,
as nuk pendohen,
edhe pse shohin
se vendi po shkatërrohet.