Serbia është vendi në fund të vitit që e kanë gëlltitur huligjanët. Dikush është i prirur të thotë se ky shtet “magjik” është në të vërtetë Koreja e Veriut e Evropës, ku sundimtari Oskar është kthyer në një përbindësh. Shumë në këtë shtet diktatorial nuk e durojnë më autoritarin Aleksandar Vuçiq.

Në kohën e dekadencës së përgjithshme dhe blasfemisë politike, derisa studentët nuk ishin ngritur në protesta, shumë njerëz kishin hequr dorë nga gjithçka, duke menduar: “Të shpëtosh kokën, të shpëtosh veten”. Sepse njerëzve u është mbushur mendja nga lideri i sëmurë dhe ritualet e tij morbide. Thjesht, dukej se epidemia e çmendurisë nuk mund të ndalej. Gati çdo ditë e vitit ishte kthyer në ditë zie.

Çfarë të bëjmë? – pyesnin njerëzit. Si nuk i është bërë keq nga të gjitha abuzimet me pushtetin? Nga agresioni, gënjeshtrat, manipulimet, dhe spinimi i vazhdueshëm. Nga prodhimi “organik” i armiqve në çdo anë. Në pothuajse çdo fjalim të tij, Kurti ishte rreziku më i madh për popullin serb. Ai që ishte kthyer në antibiotikun që i shkatërroi shtetin paralel në veri të Kosovës dhe përzuri bandat mafioze dhe terroriste të tij. Duke dëgjuar të gjitha versionet e tij të “së vërtetës,” qytetarët e frikësuar nga gorillat dhe shërbimi i tij BIA kishin pothuajse pushuar së menduari.

Por, u shfaqën studentët, të cilët treguan dhëmbët dhe një energji të madhe për të ndryshuar regjimin monist dhe diktatorial. Për këtë arsye, rinia e Serbisë nuk mendon të festojë Vitin e Ri, kur fati i popullit po vendoset. Asgjë nuk dëshmon më bindshëm praninë e revolucionit se ngjyra e kuqe, të cilën kapuçat e liderit dhe të rinjtë militantë të partisë së tij po përpiqen ta fshijnë. Dhe me të drejtë, studentët janë në të drejtën e tyre, sepse nuk ka arsye për gëzim dhe festë. Kush ka dëshirë të këndojë tani, kur njerëzve nuk u ka mbetur as dëshira për të jetuar, pas kaq shumë tragjedive dhe varrezash.

Vitin që përfundon për dy ditë e kanë gëlltitur huligjanët. Por tani kanë filluar të shqyejnë indin e gjallë, ditët, netët, dritën, ajrin dhe vetë jetën. Gëzimi më i madh i huligjanëve është t’ua heqin gëzimin të tjerëve, por diktatori nuk do të mund ta bëjë këtë edhe për shumë kohë. Vetëm studentët kanë guximin t’i thonë huliganit: “Askush nuk të pyeti ty për asgjë.” Vetëm kështu mund të injorohet huligani, por huliganizmi jo.

Ndërsa këto ditë po bëhet bilanci i vitit, ja edhe inventari im i shkurtër për njeriun më të pavlerë ndër serbë. Për arritjen më të rreme kam marrë gënjeshtrat e tij të pacipa për “fitoren” në OKB për rezolutën mbi gjenocidin në Srebrenicë, dhe për intrigat e tij huligane në veriun e Kosovës, ku mbajti serbët vendas të robëruar në njëmendësi dhe iluzione se ende jetojnë në Serbi dhe jo në shtetin e pavarur të Kosovës. Po ashtu, komplotet e tij të poshtra për “sanksionet dramatike” amerikane ndaj NIS-it, të cilat Departamenti i Shtetit i mohoi energjikisht. Dhe ai, me stilin e një mashtruesi të vogël, shpiku rrezikun për t’u shitur si shpëtimtar, duke thënë se do ta zgjidhte me bisedime me Putinin dhe Bidenin.

Në të njëjtin nivel është edhe akuzimi i studentëve se ata janë futur në revoltë për para që marrin nga jashtë dhe brenda, madje edhe nga Kurti, që u dërgoi mbështetje nga Zagrebi për rrëzimin e tij. Si mund të kuptohet ndryshe kjo, përveçse si marrëzi dhe paranojë e huliganit nga frika.

Kur bëhet fjalë për huliganin, asgjë nuk duhet përjashtuar, sepse ai, nëse i duhet, mund të nxisë edhe “kobrat” (njësitë speciale të Ushtrisë së Serbisë) të shpërndajnë studentët për “shtatë sekonda,” duke sulmuar mbi ta dhe fëmijët, të cilët, sipas tij, janë pronë e shtetit. Ideja për përdorimin e ushtrisë kundër studentëve është një projektim monstruoz i pafuqisë ose iluzioni i fundit i rëndësisë së tij. Por ai iluzion u shua menjëherë pas protestës së madhe në sheshin Slavija.

Këto ditë para festave, ndërsa zbukuron bredhin, huligani numër një dridhej nga frika se mos rebelët i trokitnin në dritare, ndërsa siguria e tij ishte në gatishmëri të lartë. Ai u përpoq të thërriste studentët në bisedime, por ata nuk iu përgjigjën.

Në fund, jam pothuajse i sigurt për një 2025 më të ndritur. Le të thonë studentët popullit çfarë duhet të bëjë. Sepse ai nuk do të pyetet më, por dikush do t’i thotë: “Ik diku, nëse të do dikush diku, biri i nënës. Mos i dërgo qentë mbi fëmijët. Koha jote po kalon, nëse nuk ka kaluar tashmë.” Për Vitin e Ri, studentëve duhet t’u dërgohen dhurata, edhe pse ata nuk festojnë, por ëndërrojnë për fitore. Dhe kush mund t’ua ndalojë atyre lirinë?