(Nga Shkëlzen Halimi)

në çdo pranverë merr hov Lisi ynë
dhe lëshon e lëshon rrënjë
në kujtimin tonë

nuk i zverdhen gjethet
as nuk i bien
nuk i dorëzohet vjeshtës
dimrit
është Lisi që nuk qan kurrë

kur e mbollëm
ishte natë pa hënë
pa yje
ndezëm një qiri sa për t’ia
mundësuar t’i shikojë
fytyrat tona të përlotura

rrugës që s’e bëmë kurrë
nuk gjetëm asnjë kopsht
në largësinë shkretëtirë
asnjë pikë uji për t’i dhënë jetë
dhe për të bërë një sy gjumë
nën hijen e tij

dhe e mbollëm në kujtime

do ta ketë pak ftohtë Lisi
nën hijen e mallit
do ta ndiejë dhimbjen
edhe për ty e dashur
tek e sodit nga bregu tjetër

sa shumë hapësirë që do të ketë
për të luajtur me zogjtë
që do të bëjnë çerdhe
në degët e tij
dhe do të lodhet duke u rritur
në vetminë tonë

e dashur
sot e asaj dite Lisi
është vetëm dhimbje
që s’do të shërohet asnjëherë