Mblidhi krejt gojëçthurjet e burokratëve të Diktaturës. Shtoi intrigat e komiteteve, krismat e plenumeve, urdhërat e diktatorit, tmerret e Sigurimit, lehjet e spiunave, mbledhjet e kolektivit, grrahmat e zhulsave, ofshamat e fukarejve, urratë e kongreseve, kërcitjen e prangave, gërrvimat e zinxhirëve. Futi në një kazan. Kazanin vure mbi zjarr. Trazoje me një dru derisa të bëhet një lëng i pështirë si supa e magjistricave. Peltja në fjalë është dora vetë, Stalin Kurti deli’ djalë.

Komitetet e partisë, zyrat e pushtetit, organet e dhunës, rropullitë e propagandës, merimangat e spiunllëkut, zorrët e Sigurimit, tribunat e parakalimeve, propaganda, kinemaja televizioni, teatri, njëri më i skëterrshëm se tjetri, ishin përplot me Stalin Kurta që shqiptarët i njohin mirë, se i kanë mbajt pranë vatrës dhe në krye të sofrës.
Krejt arsenalin e rrenave komuniste, hileve marksiate, pabesive staliniste, intrigave populiste, i ka skalit Zoti mbi surratin e Stalin Kurtit.

Stalin Kurti është një jugosllavist, një titoist dhe enverist dogmatik i rradhës së parë me flamur në dorë.

Stalin Kurti është një refuzues i papërmbajtur i gjithçkaje të vlefshme.

Stalin Kurti është një “think negativ” i pashërueshëm.

Stalin Kurti merr stimul vetëm nga refuzimi, nga negativizmi.

Stalin Kurti këtë e bën duke goditur pa u ndalur, së pari, targetet e kollajta, ata që i ka më afër, ata që e rrethojnë, kolegët, miqtë. Nëse mish i tyre i duket i pashijshëm dhe nuk e ngop, kafshon më të shijshmin e mishrave, mishin e vet.

Stalin Kurti është një urrejtës i pandreqshëm.
Stalin Kurti gjallon në simbiozë me urrejtjen.

Stalin Kurti dhe urrejtja janë binjakë siamezë të ngjitur kurriz më kurriz.

Stali Kurti i përket rracës më regresivë të botës – të marrëve që kujtojnë se mund të mbeten në histori përmes një aftësie cerebrale mesatare dhe mohimeve të pandalshme deri në shkatërrim të gjithçkaje të vlefshme.

Stalin Kurti dhe zotnilliku, prej këtu deri në infinit, nuk takohen kurrkund.

Stalin Kurti, prej tani e deri në amshim, është dhe do mbetet një delirant i pështirë, një “full of himself”, i pafytyrë.

Stalin Kurti është një rrenacak congenital.
Më depriment se derri, më i pabesë se hasmi, më i rrezikshëm se vrasësi, më i padobishëm se injoranti, Stalin Kurti nuk është qytetar. Aq më pak europian. Aspak Njeri. Kurrë lider. Kurrën e kurrës intelektual.

Për Stalin Kurtin, prerja në besë e mikut, moskryerja e detyrës, tradhëtia ndaj Atdheut, janë habitati i tij i natyrshëm prej të cilit nuk mundet me u nda asnjë çast, se vdes.

Pa rrenën dhe hilen, Stalin Kurti mbetet si zhaba në zall, ngordh.

Stalin Kurtit i kan ardhë nga Tirana në Prishtinë me e ndihmu në prapësitë e tij bolshevike një batalion partizan me çuna oficerash që i shërbejnë me zell revolucionar të armatosur me erudicion marksist, leninist, maoist, fidelist, polpotist.

Çunat e oficerave të Shqipërisë rrotull Stalin Kurtit, erudicionin në fjalë nuk patën fatin ta përdorin kur do ishte e mira, në Shqipëri në lule të moshës, për shkak të shembjes së Diktaturës.

Nga frika se gjithajo ngarkesë revolucionare që mjafton dhe tepron me ja pru fundin botës, mund tu shkonte dëm, mund tu mbetej pa përdorur, ata çuna t’hedhur dhe ato goca si Zana, elisirin revolucionar që e morën me qumështin e mamit shefe kuadri duke ja tundur djepin babi oficer e duke këndu ninullën gjumëndjellëse “Bashkoni shokë, me ne në çetë…” vajtën ta zbrazën te i vetmi që e vlerëson dhe meriton, te monstrumi Stalin Kurti.

Stalin Kurti, politikën, gjeopolitikën, diplomacinë, i sheh si sherret e halabakëve të mëhallës.

Stalin Kurtin sa më tepër ta lusësh të kuptojë dhe sa më tepër argumenta t’i sjellësh, aq më tepër tërbohet dhe insiston pafund dhe me çdo çmim.

Stalin Kurti, ky frut bastard i dashurisë së mami skiles me babi çakallin, është më i pavlefshëm dhe më i parëndësishëm se krejt tarallakët, delirantët, çakajt, llapaqenat, që ka Shqipëria dhe më i përvjellur se banakierët televizivë, ata shejtanbudallenjtë e shitur të së enjtes mbrëma.

Stalin Kurti është një aksident kozmik që sterros qiellin e shqiptarisë një herë në njëqint vjet.

Ka tipa si Stalin Kurti prandaj Diktatura rri gjithë kohës prapa derës duke prit rastin të hyjë brenda.

Me asgjë të ngrohtë mesdhetare, gjithçka prej kontinenti, prej stepe, prej ngrice, prej kallkani, Stalin Kurtin e rre menia se është më bizantinist se Rasputini, më diplomat se Machiavelli më dinak se skilje, më i rrezikshëm se ujku, më helmues se gjarpëri, më çpues se iriqi, më misterioz se breshka.

Nga qindrat që kanë kafenetë e periferisë, mijërat që ka Shqipëria, milionat që ka bota, Stalin Kurti, ky lapsus i Natyrës, nuk ësht kurgjë tjetër përpos një gjallesë primitive, një amebë një qelizore, një kreaturë mjerane që edhe me ta fal s’ke ç’e do.