Maria Montessori ishte një edukatore italiane më e njohur për filozofinë e edukimit që mban emrin e saj , dhe shkrimet e saj mbi pedagogjinë shkencore.

Metoda e saj arsimore është në përdorim sot në shumë shkolla publike dhe private në nivel global.

Gjeni më poshtë një përmbledhje me disa nga thëniet e saj më të shquara rreth kësaj fushe:

Asnjëherë mos e ndihmoni një fëmijë në një detyrë në të cilën ai mendon se mund të ketë sukses.

Imagjinata nuk bëhet madhështore derisa qeniet njerëzore, duke pasur parasysh guximin dhe forcën, ta përdorin atë për të krijuar.

Kujdesi ynë për fëmijën duhet të qeveriset, jo nga dëshira për ta bërë atë të mësojë gjëra, por nga përpjekja për të mbajtur gjithmonë brenda tij atë dritë që quhet inteligjencë.

Nuk mjafton që mësuesja ta dojë fëmijën. Ajo së pari duhet ta dojë dhe ta kuptojë universin. Ajo duhet të përgatitet dhe të punojë vërtet në të.

Shenja më e madhe e suksesit për një mësues është të jetë në gjendje të thotë: “Fëmijët tani po punojnë sikur unë të mos ekzistoja”.

Krijimi i paqes së qëndrueshme dhe afatgjatë është punë e sistemit të edukimit; gjithçka që politika mund të bëjë është të na mbajë jashtë luftës.

Brenda fëmijës qëndron fati i së ardhmes.

Nga të gjitha gjërat dashuria është më e fuqishmja.

Asnjë problem shoqëror nuk është aq universal sa shtypja e fëmijës.

Fëmijët janë qenie njerëzore të cilëve u takon respekti, superior ndaj nesh për shkak të pafajësisë së tyre dhe mundësive më të mëdha të së ardhmes së tyre.

Parandalimi i luftës është punë e politikanëve, vendosja e paqes është punë e arsimtarëve.

Respektoni të gjitha format e arsyeshme të veprimtarisë në të cilat fëmija angazhohet dhe përpiquni t’i kuptoni ato.

Të stimulosh jetën, duke e lënë atë të lirë, megjithatë, të shpaloset vetë-kjo është detyra e parë e edukatorit.

Nëse shpëtimi dhe ndihma do të vijnë, është përmes fëmijës; sepse fëmija është ndërtuesi i njeriut.

Nëse edukimi gjithmonë duhet të konceptohet sipas të njëjtave linja të vjetruara të një transmetimi të thjeshtë të dijes, nuk mbetet shumë për të shpresuar prej tij në përmirësimin e së ardhmes së njeriut.

Mjedisi duhet të jetë i pasur me motive që i japin interes aktivitetit dhe e ftojnë fëmijën të kryejë përvojat e tij.

Thelbi i pavarësisë është të jesh në gjendje të bësh diçka për veten tënde.

Shumë takt dhe delikatesë e madhe është e nevojshme për kujdesin e mendjes së një fëmije nga tre deri në gjashtë vjet, dhe një i rritur mund të ketë shumë pak prej tij.

Ne do të ecim së bashku në këtë rrugë të jetës, sepse të gjitha gjërat janë pjesë e universit dhe janë të lidhura me njëra -tjetrën për të formuar një unitet të tërë.

Udhëzimi më i mirë është ai që përdor më pak fjalë të mjaftueshme për detyrën.

Fëmijët bëhen si gjërat që duan.

Ndihma e panevojshme është një pengesë aktuale për zhvillimin e forcave natyrore.

Ajo që në përgjithësi njihet si disiplinë në shkollat ​​tradicionale nuk është aktiviteti, por palëvizshmëria dhe heshtja. Nuk është disiplinë, por diçka që mbin brenda një fëmije, duke ngjallur ndjenjat e tij rebele.

Shkolla duhet të lejojë manifestimet e lirshme, natyrale të fëmijës, nëse në shkollë duhet të lindë pedagogjia shkencore. Kjo është reforma thelbësore.

Qëllimi i jetës është t’i bindemi urdhrit të fshehur i cili siguron harmoninë mes të gjithëve dhe krijon një botë gjithnjë e më të mirë. Ne nuk jemi krijuar vetëm për të shijuar botën, ne jemi krijuar për të evoluuar kozmosin.

Ne i shërbejmë së ardhmes duke mbrojtur të tashmen.

Për të ndihmuar një fëmijë, ne duhet t’i sigurojmë atij një mjedis i cili do t’i mundësojë atij të zhvillohet lirshëm.

Ne e quajmë një individ të disiplinuar kur ai është mjeshtër i vetes, dhe, për këtë arsye, mund të rregullojë sjelljen e tij kur do të jetë e nevojshme të ndiqet një rregull i jetës.

Nga vetë fëmija ai do të mësojë se si të përsoset si edukator.

Të tjerët, pasi kanë studiuar me kujdes fëmijët, kanë arritur në përfundimin se dy vitet e para janë më të rëndësishmet në jetë. Edukimi gjatë kësaj periudhe duhet të synohet si një ndihmë për zhvillimin e fuqive psikike të qenësishme në individin njerëzor.

Baza e vërtetë e imagjinatës është realiteti.

Na takon të mendojmë se çfarë mund të ndodhë me shpirtin e fëmijës i cili është i dënuar të rritet në kushte aq artificiale sa që eshtrat e tij mund të deformohen.

Çmimi dhe ndëshkimi janë nxitje drejt përpjekjeve të panatyrshme ose të detyruara, dhe, për këtë arsye, me siguri nuk mund të flasim për zhvillimin natyror të fëmijës në lidhje me to.

Gëzimi ynë është të prekim dhe pushtojmë shpirtra, dhe ky është çmimi i vetëm që mund të na sjellë një kompensim të vërtetë.