Alfred Adler ishte një mjek austriak, psikoterapist dhe themelues i shkollës së psikologjisë individuale.

Theksimi i tij mbi rëndësinë e ndjenjave të inferioritetit, kompleksi i inferioritetit, njihet si një element izolues i cili luan një rol kyç në zhvillimin e personalitetit.

Alfred Adler e konsideronte një qenie njerëzore si një tërësi individuale, dhe për këtë arsye ai e quajti psikologjinë e tij “Psikologjia Individuale”.

Për lexuesit tanë sjellim një koleksion me thëniet më të bukura të Adler:

Të vetmit njerëz normalë janë ata që akoma nuk i njeh shumë mirë.

Ndiqeni zemrën tuaj, por merreni trurin me vete.

Është më e lehtë të luftosh për parimet e dikujt sesa të zbatosh ato.

Besoni vetëm lëvizjen. Jeta ndodh në nivelin e ngjarjeve, jo të fjalëve. Beso te veprimi.

Rreziku kryesor në jetë është se ju mund të merrni shumë masa paraprake.

Një gënjeshtër nuk do të kishte kuptim nëse e vërteta nuk do të ndihej si e rrezikshme.

Është individi që nuk interesohet për shokët e tij ai që ka vështirësitë më të mëdha në jetë dhe dëmton më shumë të tjerët. Është prej njerëzve të tillë që burojnë të gjitha dështimet njerëzore.

Të shohësh me sytë e tjetrit, të dëgjosh me veshët e tjetrit dhe të ndjesh me zemrën e tjetrit.

Të jesh qenie njerëzore do të thotë të kesh një ndjenjë inferioriteti që vazhdimisht shtyn drejt pushtimit të saj. Sa më e madhe të jetë përjetuar ndjenja e inferioritetit, aq më e fuqishme është dëshira për pushtim dhe aq më i dhunshëm është agjitacioni emocional.

Ky citim fillon këtu. Një rregull i thjeshtë për t’u marrë me ata që janë të vështirë për t’u marrë vesh është të mbani mend se ky person po përpiqet të pohojë epërsinë e tij; dhe ju duhet të merreni me të nga ky këndvështrim. Ky citim përfundon këtu.

Kuptimet nuk përcaktohen nga situatat, por ne e përcaktojmë veten nga kuptimet që u japim situatave.

Një luftë me një fëmijë është gjithmonë një luftë humbëse: ai kurrë nuk mund të mundet ose të fitohet në bashkëpunim duke luftuar. Një sasi e pallogaritshme tensioni dhe përpjekjesh të kota do të kurseheshin në këtë botë nëse do të kuptonim se bashkëpunimi dhe dashuria nuk mund të fitohen kurrë me forcë.

Prandaj, këto tre lidhje vendosin tre probleme: si të gjeni një profesion që do të na mundësojë të mbijetojmë nën kufizimet e përcaktuara nga natyra e tokës; si të gjejmë një pozicion midis shokëve tanë, në mënyrë që të bashkëpunojmë dhe të ndajmë përfitimet e bashkëpunimit; si të përshtatemi me faktin se jetojmë në dy gjini dhe se vazhdimësia dhe përparimi i njerëzimit varet nga jeta jonë e dashurisë.

Ata që kanë etje për epërsi dhe dëshirojnë dominim janë shumë të vështirë për t’u ndikuar. Vëzhgimi na mëson këtë fakt çdo ditë.

Të jesh njeri do të thotë të ndihesh inferior.

Asnjë njeri nuk mund të mendojë, të ndiejë, të dëshirojë, madje as të ëndërrojë, pa qenë gjithçka e përcaktuar, e kushtëzuar, e kufizuar, e drejtuar nga një qëllim që i del përpara.

Vetëm sepse njerëzit mësuan të bashkëpunonin, ne mund të bënim zbulimin e madh të ndarjes së punës; një zbulim që është siguria kryesore për mirëqenien e njerëzimit. Ruajtja e jetës njerëzore nuk do të ishte e mundur nëse çdo individ do të përpiqej të ndërtonte një jetë nga toka i vetëm pa asnjë bashkëpunim dhe pa rezultate bashkëpunimi në të kaluarën.

Nëpërmjet ndarjes së punës ne mund të përdorim rezultatet e shumë llojeve të ndryshme të trajnimeve dhe të organizojmë shumë aftësi të ndryshme në mënyrë që të gjitha ato të kontribuojnë në mirëqenien e përbashkët dhe të garantojnë lehtësim nga pasiguria dhe mundësi të shtuara për të gjithë anëtarët e shoqërisë.

Një kuptim privat në fakt nuk ka fare kuptim. Kuptimi është i mundur vetëm në komunikim: një fjalë që do të thoshte diçka vetëm për një person do të ishte vërtet e pakuptimtë. Është e njëjta gjë me synimet dhe veprimet tona; kuptimi i tyre i vetëm është kuptimi i tyre për të tjerët.

Çdo qenie njerëzore përpiqet për rëndësinë; por njerëzit gjithmonë bëjnë gabime nëse nuk shohin se e gjithë rëndësia e tyre duhet të konsistojë në kontributin e tyre në jetën e të tjerëve.

Nuk ka gjë të tillë si talent. Ka presion.

Ne duhet ta interpretojmë një temperament të keq si një shenjë inferioriteti.

Askush nuk adopton sjellje antisociale nëse nuk ka frikë se do të dështojë nëse mbeten në anën sociale të jetës.

E gjithë mënyra jonë e të jetuarit pengon atë kontakt të nevojshëm intim me njerëzit tanë, i cili është thelbësor për zhvillimin e shkencës dhe artit të njohjes së natyrës njerëzore.

Meqenëse nuk gjejmë kontakte të mjaftueshme me njerëzit tanë, ne bëhemi armiq të tyre. Sjellja jonë ndaj tyre shpesh është e gabuar, dhe gjykimet tona shpesh janë të rreme, thjesht sepse nuk e kuptojmë siç duhet natyrën njerëzore.

Guximi nuk është një aftësi që njeriu as e posedon, as i mungon. Guximi është gatishmëria për t’u përfshirë në një sjellje për të marrë rrezik, pavarësisht nëse pasojat janë të panjohura ose ndoshta të pafavorshme. Ne jemi të aftë për sjellje të guximshme me kusht që të jemi të gatshëm të përfshihemi në të.

Në fakt, në jetën tonë personale, si në jetën e të gjithë popujve, inferioritetet nuk duhet të konsiderohen si burim i çdo të keqeje. Vetëm situata mund të përcaktojë nëse ato janë asete apo shpenzime.