James Baldwin ishte një djalë i ri brilant, i mbushur me dëshirën për jetën, shumë i dhënë kundër iluzionit të stabilitetit dhe kontrollit të shoqërisë – kur shkroi romanin e tij mahnitës gjysmë-autobiografik “Dhoma e Giovannit”, duke e bërë paradoksin e lirisë qendrën e vëmendjes së tij.

Për lexuesit tanë kemi sjellë një koleksion të thënieve më të bukura të tij.

Është pothuajse e pamundur të bëhesh një person i ditur në një vend kaq mosbesues ndaj mendjes së pavarur.

Dashuria nuk fillon dhe mbaron ashtu siç mendojmë se fillon. Dashuria është një betejë, dashuria është një luftë; dashuria po rritet.

Ju mendoni se dhimbja juaj dhe thyerja e zemrës tuaj janë të pashembullta në historinë e botës, por pastaj lexoni.

Fëmijët kurrë nuk kanë qenë shumë të mirë në dëgjimin e gjyshërve të tyre, por ata kurrë nuk kanë dështuar t’i imitojnë ata.

Unë imagjinoj një nga arsyet pse njerëzit i përmbahen urrejtjes së tyre me kaq kokëfortësi është sepse ata e ndiejnë, pasi urrejtja të jetë zhdukur, ata do të detyrohen të përballen me dhimbjen.

Jo gjithçka me të cilën ballafaqohemi mund të ndryshojë, por asgjë nuk mund të ndryshojë derisa të ballafaqohet.

Ndoshta shtëpia nuk është një vend, por thjesht një gjendje e pakthyeshme.

Unë e dua Amerikën më shumë se çdo vend tjetër në botë dhe, pikërisht për këtë arsye, unë insistoj në të drejtën për ta kritikuar atë përgjithmonë.

Nuk mund ta besoj atë që thoni, sepse unë shoh atë që bëni.

Liria nuk është diçka që mund t’i jepet kujtdo. Liria është diçka që njerëzit marrin, dhe njerëzit janë aq të lirë sa duan të jenë.

Njerëzit paguajnë për atë që bëjnë, dhe akoma më shumë për atë që kanë lejuar veten të bëhen. Dhe ata paguajnë për të shumë thjesht; me jetën që bëjnë.

Paradoksi i edukimit është pikërisht ky – që kur dikush fillon të bëhet i ndërgjegjshëm fillon të shqyrtojë shoqërinë në të cilën po edukohet.

Kushdo që ka luftuar ndonjëherë me varfërinë e di se sa jashtëzakonisht e shtrenjtë është të jesh i varfër.

Njerëzit mund të qajnë shumë më lehtë sesa mund të ndryshojnë.

Krijesa më e rrezikshme e çdo shoqërie është njeriu që nuk ka asgjë për të humbur.

Ka kaq shumë mënyra për të qenë i neveritshëm saqë ta sjellin kokën mprapsht. Por mënyra për të qenë vërtet i neveritshëm është të jesh përbuzës ndaj dhimbjeve të njerëzve të tjerë.

Ju nuk keni një shtëpi derisa ta lini atë dhe pastaj, kur ta keni lënë atë, nuk mund të ktheheni më.

Eshtë e sigurt, në çdo rast, se injoranca, e lidhur me pushtetin, është armiku më i egër që drejtësia mund të ketë.

Ju lutemi përpiquni të mbani mend se ajo që ata besojnë, si dhe ajo që bëjnë dhe që ju bëjnë të duroni nuk dëshmon për inferioritetin tuaj, por për çnjerëzillëkun e tyre.

Dije se nga ke ardhur. Nëse e dini se nga keni ardhur, nuk ka absolutisht asnjë kufizim se ku mund të shkoni.

Ju shkruani për të ndryshuar botën … nëse ndryshoni, qoftë edhe për një milimetër, mënyrën se si njerëzit e shikojnë realitetin, atëherë ju mund ta ndryshoni atë.

Nëse koncepti i Zotit ka ndonjë vlefshmëri ose ndonjë përdorim, ai mund të jetë vetëm për të na bërë më të mëdhenj, më të lirë dhe më të dashur. Nëse Zoti nuk mund ta bëjë këtë, atëherë është koha që ne të shpëtojmë prej Tij.

Roli i artistit është saktësisht i njëjtë me rolin e të dashurit. Nëse të dua, duhet të të ndërgjegjësoj për gjërat që nuk i sheh.

Rebelët e vërtetë në fund të fundit, janë po aq të rrallë sa të dashuruarit e vërtetë, dhe në të dy rastet, të ngatërrosh ethet me pasionin mund të shkatërrojë jetën e dikujt.

Konfuzioni është një luks që vetëm të rinjtë, shumë të rinjtë mund ta përballojnë dhe ju nuk jeni më aq të rinj.

Njerëzit që mbyllin sytë ndaj realitetit thjesht ftojnë shkatërrimin e tyre, dhe kushdo që këmbëngul të qëndrojë në një gjendje pafajësie shumë kohë pasi ajo pafajësi ka vdekur, kthehet në një përbindësh.

Kush poshtëron të tjerët, po poshtëron veten.

Sepse, ndërsa rrëfenja se si vuajmë dhe si jemi të kënaqur dhe si mund të triumfojmë nuk është kurrë e re, ajo gjithmonë duhet të dëgjohet. Nuk ka asnjë rrëfenjë tjetër për të treguar, është drita e vetme që kemi në gjithë këtë errësirë.

Shpesh pyes veten se çfarë do të bëja nëse nuk do të kishte libra në botë.

Të jesh i ndjeshëm, mendoj, do të thotë të respektosh dhe të gëzohesh në forcën e jetës, të vetë jetës, dhe të jesh i pranishëm në gjithçka që bën, nga përpjekja e dashurisë deri te thyerja e bukës.

Duhet të ndjekësh atë rrugë në të cilën të rreh gjaku. Nëse nuk jetoni jetën e vetme që keni, nuk do të jetoni ndonjë jetë tjetër, nuk do të jetoni fare.

Dikush, “tha Zhak,” babai yt ose imi, duhet të na kishte thënë se jo shumë njerëz kanë vdekur ndonjëherë nga dashuria. Por shumë njerëz janë zhdukur dhe po vdesin çdo orë – dhe në vendet më të çuditshme! – nga mungesa e saj.

Njerëzit që besojnë se janë me dëshirë të fortë dhe mjeshtra të fatit të tyre mund të vazhdojnë ta besojnë këtë vetëm duke u bërë specialistë në vetë-mashtrim.

Vendi ku do të përshtatem nuk do të ekzistojë derisa ta arrij.

Ata që thonë se nuk mund të bëhet, zakonisht ndërpriten nga të tjerët që e bëjnë këtë.

Besoji jetës dhe ajo do të të mësojë, në gëzim dhe pikëllim, gjithçka që duhet të dish.

Imazhi artistik nuk ka për qëllim të përfaqësojë vetë sendin, por, përkundrazi, realitetin e forcës që përmban sendi.

Si mund të respektohen, e lëre më të miratohen, vlerat e një populli që në asnjë nivel nuk jeton ashtu siç thonë ose siç thonë se duhet?

Njerëzit janë të bllokuar në histori dhe historia është e bllokuar në to.

Çmimi duhet të paguhet për të ndjekur ndonjë profesion ose vokacion është ajo njohuria intime e anës së tij të shëmtuar.

Ishin librat që më mësuan se gjërat që më mundonin më shumë ishin ato që më lidhnin me të gjithë njerëzit që ishin gjallë, ose që kishin qenë ndonjëherë gjallë.

Asnjë njeri nuk është djall në mendjen e tij.

Nëse trajtoheni në një mënyrë të caktuar, bëheni një lloj i caktuar personi. Nëse disa gjëra ju përshkruhen si të vërteta, ato janë reale për ju pavarësisht nëse janë të vërteta apo jo.

Qëllimi i artit është të nxjerrë në pah pyetjet që janë fshehur nga përgjigjet.

Çdo ndryshim i vërtetë nënkupton prishjen e botës siç e kanë njohur gjithnjë, humbjen e gjithçkaje që i dha asaj një identitet, fundin e sigurisë.

E pamundura është më e pakta që mund të kërkohet.

Askush nuk është më i rrezikshëm se ai që e imagjinon veten të pastër në zemër; sepse pastërtia e tij, sipas përkufizimit, është e pakundërshtueshme.

Ata fëmijë nuk janë memecë. Por njerëzit që drejtojnë këto shkolla duan të sigurohen që të mos bëhen të zgjuar: ata me të vërtetë po i mësojnë fëmijët të jenë skllevër.

Të gjithë dëshirojnë të jenë të dashur, por në këtë rast, pothuajse askush nuk mund ta durojë atë. Të gjithë duan dashuri, por gjithashtu e kanë të pamundur të besojnë se ai e meriton atë.

Ne mund të mos pajtohemi dhe ende ta duam njëri -tjetrin nëse mosmarrëveshja juaj nuk është e rrënjosur në shtypjen dhe mohimin tim dhe të drejtës sime për të ekzistuar.

Ka shumë gjëra që nuk duam t’i dimë për veten tonë.

… dashuria të solli këtu. Nëse i besove dashurisë deri këtu, mos u frikëso tani.