Në Serbi nuk kalon ditë që nuk na zë gjumi pa dëgjuar për ndonjë grusht shteti apo atentat ndaj presidentit Aleksandar Vuçiç, apo për rrëzimin e tij me dhunë nga froni. Një konstruksion i tillë mediatik, i regjimit, që në të përfshihen, gjoja, gazetarët e kompanisë United Media dhe të tjerët bashkëbisedues dhe analistë të pavarur dhe bashkëpunëtorë, dëshmon për helmimin e komunitetit serb, që quhet shoqëri e robëruar, përkatësisht shtet.

E para që reagoi në rrjetin social X, në lidhje me atë atentat të supozuar, për të cilin Moska kishte njoftuar Beogradin, ishte kryetarja e parlamentit serb, Ana Brnabiq, e cila akuzoi punonjësit e mediave opozitare, pronarin Šolak, se ishin komplotuar kundër presidentit të shtetit, ndërsa edhe vetë Vuçiç akuzoi Dragan Šolak se donte ta vriste. Ndërkohë guvernatorja akuzoi edhe rininë e Nishit se për 13,000 dinarë zhvillon qëndrim kritik ndaj qeverisë. Ndërkohë, rusët përdorin fushatën e atentatit për të ruajtur ndikimin në Serbi.

Me këto marrëzi për revolucionin me ngjyra dhe aksionin special “Rënia e Murit,” që gjoja po përgatitej në Mali Zvornik për të ndryshuar pushtetin me dhunë, synohej t’i bëhej e qartë Evropës se ajo është ende e pranishme në Serbi dhe se ka ndikim në ngjarjet atje. Me propagandën brutale, pushteti u dërgon mesazhe qytetarëve se lejohen të gjitha llojet e sulmeve ndaj atyre që në këtë mënyrë u janë vendosur shënjestra në ballë, gjë që çon në konflikt shoqëror. Bashkëpunëtorët e Vuçiçit, ministrat, akuzojnë gazetarët se promovojnë dhunën dhe që thërrasin për rrëzimin e rendit kushtetues, për vrasjen e qytetarëve dhe bartësve të funksioneve më të larta. Vulin, Vuçiç dhe Daçiç, kanë bërë lista të kritikëve të pushtetit të tyre që nuk janë të mirëseardhur në Serbi. Festivali Mirë dita—‘mirëdita’, është ndaluar për artistët dhe aktorët e estradës.

Severina nga Kroacia, sepse e quajti Vuçiçin diktator, dhe kush e di kush tjetër është në atë listë nga kritikët vendorë dhe të huaj. Nuk është sekret që në atë listë janë edhe Rada Trajkoviç, Nikola Sanduloviç, Radomir Dimiç dhe të tjerët. Nuk është çudi që në një vend të tillë vendos vetëm një njeri dhe nuk ka demokraci. Ku Vuçiç luan me institucionet, të cilat i ka ‘shpartalluar,’ siç thotë Marinika Tepiq, deputete e parlamentit serb. Ky njeri nuk ngurron të thotë se pjesërisht është edukuar nga rruga.

Tani ai pretendon se nga jashtë ka hyrë shumë para, mbi një miliard dollarë, për ta rrëzuar atë nga pushteti, por ai nuk ka frikë nga askush dhe ka deklaruar se nuk do të largohet nga Serbia. Nuk ka dyshim se Vuçiç ka studiuar mirë dhe ka ndërtuar më tej ideologjinë e Millosheviçit të bazuar në teorinë e tradhtarëve vendas dhe mercenarëve të huaj. Kjo është një recetë e vjetër për rritjen e tensioneve dhe pompatizmin e patriotizmit të rremë. Historia e miliardave që janë ‘futur’ në Serbi për ta rrëzuar atë është një strategji që, natyrisht, funksionon për votuesit e tij, për t’i mbajtur ata në tension, disiplinë, frikë.

Sepse çfarë do të ndodhte me atë ushtri të përulur dhe partiake, nëse dikush do ta rrëzonte me të vërtetë nga pushteti? Çfarë fshihet pas këtij rrëfimi të fundit për atentat ndaj tij? Dhe cili është qëllimi i vërtetë? Natyrisht, pushteti i pakufizuar është në rend të parë. A nuk ishte ai i njëjti Vuçiç, për të marrë mbështetje dhe për të qëndruar në pushtet, që priti dhe piu verë me Blair, Schröder, Bill Clinton, George Soros të riun, të cilët deri dje i quante armiqtë më të mëdhenj të serbëve? Si është e mundur atëherë që ai të rrëzohet përballë këtyre figurave politike të mëdha? Dhe kush mund ta bëjë këtë, kur ai i ka dhënë secilit atë që i nevojitet? Rusëve u dha NIS-in. Francezëve për të ndërtuar metron, aeroportin, dhe do të sigurojë edhe makina fluturuese për Expo 2027.

Pas disa ditësh do të vijë Macroni për vizitë, ku do të blejë avionët Rafale, ndoshta do të kontraktojë edhe ndërtimin e një centrali bërthamor dhe gjëra të tjera. Kinezëve nuk u ka lënë asgjë pa dhënë. Gjermanëve fuqi punëtore të lirë, megjithëse i ka akuzuar, ashtu si edhe britanikët, se qëndrojnë pas grushtit të shtetit ndaj tij, por i ka tërhequr të gjitha dhe ka qenë më i vogël se fara e lulëkuqes, kur Scholz erdhi dhe urdhëroi që litiumi të nxirret në Serbi. Dhe pse dikush do ta rrëzonte atë nga jashtë, kur Serbia nuk ka pasur ndonjëherë shërbëtor më të mirë ndaj të huajve? Nuk është historia e atentatit që shqetëson Vuçiçin, por qytetarët e Serbisë, se si t’i transformojë ata nga kundërshtarë të litiumit në mbështetës të këtij metali. Më qesharakja është se ai vetë është bërë lëvizësi më i madh i Rio Tinto-s. Pikërisht falë tij, është anuluar vendimi për ndalimin e nxjerrjes së litiumit, kur ai mashtroi popullin para zgjedhjeve.

Në përputhje me këtë, e gjithë historia për paratë që gjoja kanë ‘futur’ në Serbi për të rrëzuar Vuçiçin, shërben, ndër të tjera, që edhe në Serbi të miratohet një ligj i ngjashëm me atë në Rusi për agjentët e huaj. Në atë kontekst, cilitdo që i drejtohet gishti, shpallet agjent i huaj, pavarësisht se nuk do të ketë asnjë provë për pagesën e ndonjë shume parash. Ky është ëndrra që Vuçiç po ëndërron. E nëse do ta realizojë apo jo, varet kryesisht nga fakti nëse do të thyejë dhëmbët në litium.

(Autori është ish-gazetar dhe politikan nga Kosova)