Në Serbi askush nuk e pranon Kosovën e pavarur. Ky është thelbi i takimit të mbajtur së fundmi midis opozitës serbe dhe disa liderëve të partive serbe nga Kosova, të cilët shkuan në Beograd për të kërkuar mbështetje për “shpëtimin” e popullit serb të Kosovës, sepse nuk mund të “durohet” më terrori dhe të jetohet nga “zullumi” i Albin Kurtit.

Ata u morën vesh për një strategji të përbashkët veprimi, jo vetëm se si të mbrohen nga “sulmet” e Kurtit, por edhe si të ekspozojnë politikën tradhtare të Aleksandër Vuçiçit, kryetarit të Serbisë, në lidhje me Kosovën.

Ideja e Këshillit Kombëtar Serb, e Momçilo Trajkoviçit, ish-“guvernatorit” të Kosovës nga vitet nëntëdhjetë, dhe disa aleatëve të tij politikë, është që me ndihmën e opozitës pronësore, të ndalojë Vuçiçin nga marrja e vendimeve të njëanshme dhe të sigurojë me ligj në parlamentin serb mbrojtjen e interesave të Serbisë në Kosovë dhe “Metohi”.

Kjo nuk është hera e parë që Trajkoviç këmbëngul në mbajtjen e takimeve të tilla dhe të ngjashme patriotike, sepse ai dëshiron të prezantohet në opinionin publik serb si dikush që kujdeset më shumë për serbët e Kosovës të mashtruar dhe të kërcënuar. Ndërsa ata janë lodhur jo vetëm nga Lista Serbe, degë e SNS, dhe komisarit komunist Trajkoviç dhe diktatorit Vuçiç, por edhe nga ajo opozitë serbe që ngjan me një prostitutë, të cilës i jep 500 euro në xhep, e fut në makinë dhe ajo nuk pyet kush është klienti. Trajkoviç nuk është aspak naiv, përkundrazi, ai është një dhelpër e vjetër.

Ai e ndjeu momentin se Lista Serbe ka humbur besimin te komuniteti serb, kështu që dëshironte ta shfrytëzonte këtë për ta paraqitur veten si një alternativë politike serbe në Kosovë. Vetëm i mungon mbështetja e Djilasit dhe Vuçiçit, dhe do të ketë rikthimin politik të Momçilos, apo frymën e së kaluarës së Millosheviçit, të lëshuar nga shishja. Çfarë mund të ndihmojë opozita serbe serbët në Kosovë dhe Momën Trajkoviç më shumë se Aleksandër Vuçiçi, “lideri më i pavarur” në botë, miku i baterisë së Scholzit dhe “shpresa më e madhe politike” në Ballkan? Si mundet të ndihmojë pasardhësi nacionalist i Koshtunicës, DSS, Millosh Jovanoviç, e nuk mundet Aca Serbi, çetniku pa mjekër, siç e quajti një politikan kroat.

A është ndihma, ndoshta, të dalësh sërish në barrikada, të bllokosh kalimet kufitare, të përsëritësh sulmin terrorist si në Banjskë, apo të sulmosh KFOR-in si shumë herë më parë, të nisësh sërish luftën, në vend të dialogut dhe normalizimit të marrëdhënieve? Edhe sikur Momçilo Trajkoviç të ishte pranuar nga opozita serbe, patriarku Porfirije, apo edhe nga vetë shoku Tito, Vuçiçi, i cili nuk e pëlqen, asgjë nuk do t’i ndihmonte ta kthente ëndrrën e tij në realitet. Dhe ajo është kthimi në të kaluarën, kur Momçilo Trajkoviç sundonte Kosovën në vitet nëntëdhjetë.

Kur u shfuqizua autonomia e Kosovës sipas kushtetutës së vitit 1974 dhe kur nacionalizmi serb i Gazimestanit i kushtoi serbëve të Kosovës me kokë. Si mund të harrohet koha e Trajkoviçit, histeria e përgjithshme anti-shqiptare, kur u përjashtua udhëheqja e ligjshme e Kosovës dhe të gjithë kuadrot udhëheqëse shqiptarë në administratat dhe ndërmarrjet? Kush mund t’i harrojë fëmijët shqiptarë në shkollat fillore dhe të mesme, si dhe studentët që ndiqnin mësimin në bodrume dhe shtëpi? Të harrojë shtypjen dhe dhunën e regjimit diktatorial të Millosheviçit, pjesë e të cilit ishte edhe Trajkoviçi, mbi shqiptarët.

Kush është fajtor për luftën dhe kush e vrau Jugosllavinë? A ke folur ndonjëherë, Trajkoviç, për varrezat masive të shqiptarëve të vrarë dhe frigoriferët? Mund ti dhe opozita juaj, si edhe pushteti autokratik i Serbisë, ta pranoni ose jo pavarësinë e Kosovës, por Kosova është një shtet i pavarur dhe u bë i tillë me kapitullimin në Kumanovë. Ne mund të gënjejmë dhe të flasim çfarë të duam, se jemi lindur atje dhe nuk heqim dorë nga Serbia, por nga Serbia në Kosovë nuk ka mbetur asgjë. Përveç arsimit dhe shëndetësisë, dhe kjo është çështje kohe kur do të bëhen pjesë e sistemit juridik-politik të Kosovës.

Një politikë e tillë që mban serbët e Kosovës ende me iluzionin se jetojnë në Serbi, ka sjellë këta njerëz të mjerë atje ku janë tani, të hutuar dhe të dobësuar nga antagonizmi midis Prishtinës dhe Beogradit. Nuk është Albin Kurti ai që hapi varrin për serbët në Kosovë dhe i mbajti lutje Trajkoviçit, por regjimi i Millosheviçit dhe të gjitha pushtetet e tjera, të cilat kanë abuzuar me këta njerëz të askujt.

A duhet Kurti të pyeste Beogradin, kur dëboi nga veriu i Kosovës bandat terroriste dhe shfuqizoi institucionet paralele serbe, të cilat, gjithsesi, nuk kishin më asnjë funksion? Jo, përkundrazi, duket se të jesh serb në Kosovë është bërë profesion. Ose të jesh vëlla serb, i autorizuar për të transferuar qindra milionë euro, përmes pikave të benzinës së Gazprom-it, të cilat kanë përfunduar në Beograd në vila të ndryshme dhe luks tjetër.

A duhej Kurti të lejonte që kriminelët të shndërronin veriun e Kosovës në një kacafytje, për vetëkënaqësinë e një klase që do të vendosej në Dubai dhe Monako? Jo, zoti Trajkoviç, këtij i ka ardhur fundi tani. Nuk ka dhe nuk mund të ketë kthim prapa. Kështu që iluzionet tuaja janë si ato të Copperfield-it, në vend që t’u shisni mjegull atyre njerëzve të varfër në Kosovë, shikoni të ardhmen dhe pranoni realitetin. Beogradi nuk do të mund t’ju ndihmojë më. Gjëja e vetme e mirë që mund të bëni për popullin tuaj është dialogu me qeverinë e Kosovës dhe me Albin Kurtin, si dhe me faktorët ndërkombëtarë dhe autoritetet.

E ardhmja dhe mbijetesa e serbëve është integrimi në sistemin institucional të Kosovës. Çlirohuni nga ajo turmë banditësh të Vuçiçit. Na duhet më shumë respekt për të tjerët, shumë kompromise dhe që të mos kemi frikë nga njëri-tjetri. Pse nuk pranoni që në Kosovë jetohet normalisht, jo siç paraqet Beogradi, dhe sidomos Vuçiçi, duke krijuar përshtypjen se serbët e Kosovës jetojnë thuajse në ferr? Kjo është propagandë, ashtu si 30 vite më parë.

Nëse duam të jemi normalë, për të ardhmen nevojitet mirëkuptim dhe për të kaluarën respekt. Por jo për atë të kaluarën e viteve nëntëdhjetë, të kohës tënde. Ajo ka qenë dhe mos u përsërit më kurrë.