Mëngjesi i 24 marsit 1999 nuk dallonte prej ditëve të tjera të punës për burrin që përditë nxirrte nga një gazetë prej çantës dhe trokiste derë më derë. Edhe kur nuk ia hapte kurrkush, ndante një prej 200 ekzemplarëve dhe e fuste poshtë dyerve të oborrit, shkruan sot “Koha Ditore”.

Kishte dhjetë vjet që po e bënte këtë punë. I kishte rastisur shpesh t’ua dorëzonte kështu gazetën mëngjeseve atyre që zgjoheshin pak më vonë. Por në ditën kur NATO-ja do ta fillonte fushatën 78-ditëshe të bombardimeve ajrore kundër Serbisë, numëroheshin në gishta njerëzit që nxirrnin kokën jashtë kapixhikëve.

Zhegra e Gjilanit ishte mbushur zi me policë e ushtarë – të rregullt e të mobilizuar kastile – për të patrulluar rrugëve kryesore, anash të cilave kishte rreth 100 shtëpi serbësh. Përqendrimi më i madh ishte në qendër të fshatit, ku ndodheshin objektet e stacionit policor, shkollës fillore e të paraleleve të ndara të shkollave të mesme dhe shtëpisë së kulturës përballë. Në udhëkryqin para tyre, Naser Maloku (i cili nuk ka kurrfarë lidhje farefisnore me autorin e shkrimit, nga Ferizaj), po priste ardhjen e autobusit nga Gjilani.

“Këtu ka qenë e mbushur me paramilitarë, por unë kam dalë këtu me i pritë gazetat”, kujton Maloku, në nyjën e fshatit, duke iu referuar shoferit të autobusit nga Zhegra. “Ku po shkon ti, ik prej këtu, mos rri këndejpari”, citon Maloku fjalë për fjalë këshillat e shoferit. Maloku ia merrte seriozisht paralajmërimet për shkak se i kishin hyrë në punë herëve të kaluara.