Rivaliteti midis Arabisë Saudite dhe Iranit po konsumon Lindjen e Mesme në konflikte të ndërlikuara nga Jemeni në Siri – dhe tani në një zënkë diplomatike me Katarin. Por lufta e tyre është gjithashtu një narrativë, një luftë e fjalëve që ka arritur në brigjet e Shteteve të Bashkuara dhe po sulet në kryeqytetin e vendit.

Imazhet e fundit të Donald Trump në Riad – i mbuluar me shfaqje saudite – dhe iranianëve të gëzuar në rrugët e Teheranit që festonin rizgjedhjen e presidentit Hassan Rouhani, provokuan një masë reagimesh në Twitter për disa ditë, në mbështetje ose sulm ndaj Iranit dhe Arabisë.

Në përgjigje të lavdërimeve në Twitter për zgjedhjet në Iran, Ali Shihabi – një ish bankier saudit që kohët e fundit krijoi Fondacionin e Arabisë në Uashington, – postoi: “Irani kishte një revolucion, vrau qindra mijëra njerëz, të zgjedhurit në poste nuk kanë fuqi, ndërkohë që Liderët Supremë të pazgjedhur janë ata që sundojnë”.

Duke reaguar ndaj imazheve të Trump që kërcente pranë Mbretit Saudit Salman me shpatën e tij në një valle mirëpritëse, kolumnisti i Uashington Post Anne Applebaum, e përshkroi atë si një ritual “të lig burrërore”, ndërsa Amy Hawthorne nga Projekti për Demokraci në Lindjen e Mesme shkroi: Personalisht, unë i konsideroi imazhet nga partitë zgjedhore në Iran sot shumë më tërheqëse se të gjitha skenat burrërore monarkike nga Arabia Saudite”.

Ka, sigurisht, shumë për të kritikuar për të dy vendet. Por analistët mbi Gjirin në Uashington kanë ngritur pozitat e tyre, me pak hapësirë për nuanca – duke pasqyruar përçartjen e thellë në rajon.

Vërtitja në Shtetet e Bashkuara gjithashtu ndodh në mënyra më delikate. Kur një seri ekspozitash dhe ngjarjesh që shfaqin artin dhe filmin mahnitës iranian u shfaq në Uashington, për shembull, miqtë, mendimi i të cilëve është më i përafruar me vendet e Gjirit arab, u ankuan tek unë, se kjo është vetëm propagandë për të ndihmuar iranianët të ndriçojnë imazhin e tyre në Shtetet e Bashkuara. Ose kur Ministri i Jashtëm iranian Mohammad Javad Zarif publikon opinione herë pas here në The New York Times, përfshirë fill pas vizitës së Trump në Arabinë Saudite, miqtë dhe diplomatët sauditë panë paragjykime mediatike, të ushqyer nga hapja e ish presidentit Barak Obama ndaj Iranit dhe përçmimi i tij i perceptuar ndaj Sauditëve .

Në përgjigje, Sauditët kanë filluar të përmbysin Shtetet e Bashkuara me para, zyrtarët, artistët dhe ekspertët. Gjatë disa muajve të fundit, në Uashington janë shfaqur një mori evenimentësh – nga bisedimet kulturore me përgjegjësen e arteve saudite Mona Khazindar, gruaja e parë që kryeson ndonjëherë Institutin Botëror të Arabisë në Paris, deri te konferenca ditore të titulluar “Transformimi i Arabisë Saudite” që tregon zhvillimet shoqërore dhe ekonomike në mbretëri nga Instituti i Shteteve Arabe të Gjirit në Uashington, të financuar nga Emiratet e Bashkuara Arabe.

Debati nëse Arabia Saudite apo Irani do të ishin një aleat më i mirë amerikan, më së shumti përqendrohet në faktin se cili vend mund të ishte më i duhuri në luftën kundër ekstremizmit. Zarif kurrë nuk humbet mundësinë për të kujtuar botës se 15 nga 19 rrëmbyesit pas sulmeve të 11 shtatorit ishin qytetarë sauditë, duke e parashtruar këtë fakt para homologut të tij saudit gjatë një takimi. Korpusi i Gardës Revolucionare Islamike (IRGC) akuzoi gjithashtu Arabinë Saudite se ishte përgjegjës për sulmin e dyfishtë në qendër të Teheranit javën e kaluar. Sauditët, ndërkohë, akuzojnë Iranin për mbështetjen e milicive shiite në Irak sot dhe grupet e armatosura si Hezbollah, duke u kthyer në bombardimet e kazermave në Bejrut në vitin 1983 nga Marina e ShBA-së.

Mesazhi saudit ka efekt midis politikbërësve të ShBA-së. Një negociator bërthamor amerikan më tha se sa herë që ai ishte në dhomë me Zarifin e qeshur dhe të zjarrtë, ai fotografoi, duke qëndruar në një qoshe, Qassem Soleimani, kreun e Forcës Quds të IRGC-së, që operon milicitë shiite në Irak dhe Siri – një kujtesë për rolin më të lig të Iranit në rajon.

Sauditët po punojnë gjithashtu për të zbukuruar imazhin e tyre. Qëllimi i tyre është të ndajnë kuptimin e vehabizmit – një fjalë e përdorur shpesh për të përshkruar versionin e ashpër të Selefizmit në mbretëri – nga ekstremizmi. Avokuesit e mbretërisë së fundi e kanë shtyrë këtë linjë në mënyrë agresive në vepra dhe evente si ajo që Fondacioni Arabia priti më 7 qershor: “Wahabizmi dhe terrorizmi: a është Arabia Saudite zjarrvënës apo zjarrfikës?” Debati u shtri në masë të madhe në favor të Arabisë Saudite si zjarrfikës.

Zyrtarët sauditë janë zgjuar për idenë se ata kanë nevojë për të mundur Zarif në lojën e tij. Ata kanë shkuar përtej sjelljes së keqe të Iranit tek promovimi i mesazhit pozitiv rreth reformës dhe pasurisë kulturore të Arabisë Saudite, e bërë pak më e besueshme kohët e fundit nga përpjekja për reforma nën princin e ri të kurorës, Muhammed bin Salman.

Përtej luftës kundër ekstremizmit, pyetja nën sipërfaqe është: Cili vend është më i besueshëm në terma kohore të gjata? Cili midis Iranit apo Arabisë Saudite mund të jetë më shumë “si ne” në Perëndim?

Deri kohët e fundit, përgjigja e vendimmarrësve të SHBA-ve duket të ishte Irani, sado e papërsosur është rruga përpara. Kjo ishte ajo që ju keni dëgjuar nga zyrtarët e administratës së Obamës në mënyrë private, nëse jo në publik, pasi ata kanë mbrojtur kontekstin më të madh të marrëveshjes bërthamore. Në një vend me zgjedhje presidenciale, parlamentare dhe bashkiake, një shoqëri civile të gjallë dhe shekuj të historisë së pasur, zyrtarët amerikanë njoftuan në heshtje, që marrëveshja bërthamore mund të lejonte që popullsia më proamerikane në rajon të ushtronte ngadalë presione më të mëdha mbi sistemin autokratik.

Por për cinikët në administratën e Obamës dhe Trump – ose siç do ta përshkruanin veten, realistët – kufizimet për liberalizimin e Republikës Islamike janë thjesht shumë të vështira për t’u kapërcyer. IRGC ka infiltruar të gjitha aspektet e jetës politike dhe ka një kontroll të fortë mbi ekonominë; Udhëheqësi suprem ka fjalën e fundit në pothuajse çdo gjë; Dhe ideja e “eksportimit të revolucionit” është e pjekur në kushtetutën iraniane. Ndryshimet e kërkuara që Irani të shndërrohet në një lojtar të pranuar në skenën ndërkombëtare – siç është heqja dorë nga kontrolli i IRGC dhe roli i liderit suprem të bëhet më ceremonial – thjesht nuk janë në horizont.

Por pa marrë parasysh se sa e mjerueshme situata në Iran mund të duket, deri kohët e fundit nuk kishte pothuajse asnjë përpjekje për të ndërtuar një të ardhme më liberale në Arabinë Saudite. Mbretëria qeveriset nga sheriati, ose ligji islamik, i plotësuar me Ligjin Bazë të Qeverisjes të miratuar vetëm në vitin 1992. Ka qindra princa që ndajnë sistemin, janë kryer vetëm dy herë zgjedhje bashkiake dhe shoqëria civile është inekzistente. Ndikimi i fesë është i jashtëzakonshëm dhe shoqëria është shumë më konzervatore sa sunduesit e saj. (Dhe, po, gratë nuk mund të lëvizin me makinë dhe përballen me një bollëk kufizimesh – por siç më kanë thënë gratë aktiviste saudite, ajo që ata vërtetë kanë nevojë, përtej të drejtës për të ngarë makinën, është një sistem që njeh të drejtat e të gjithë qytetarëve).

Mbretëria, megjithatë, ka një rast paksa më të mirë tani se sa disa vite më parë. Ajo ka një zëvendës kryetar të kurorës që po përpiqet të zbatojë një plan reformash ekonomike dhe sociale dhe i cili thotë se dëshiron ta sprapsi tendencën e konservatorizmit ekstrem fetar në mbretërinë që nisi në vitin 1979. Kabineti saudit vitin e kaluar frenoi në mënyrë dramatike fuqitë e Policisë fetare dhe Muhammed bin Salman thotë se ai ka një plan për të kundërshtuar çdo reagim nga klerikët fetarë të pakënaqur me reformat. Koncerte, shfaqje komike dhe ekspozita arti po zhvillohen në mbretëri në muajt e fundit, duke tërhequr vërejtjen nga klerikët, por edhe dhjetëra mijëra Sauditë që ankohen në mediat sociale.

Herën e fundit që vendi filloi një program të gjerë modernizimi dhe reformash, duke përfshirë futjen e televizionit në vitet 1960, çoi në vrasjen e Mbretit Faisal në vitin 1975. Shtëpia e Saud-it përfundoi në mënyrë të paplotë planet e reformave pas revolucionit iranian dhe sulmit ndaj Mekës nga fanatikë sauditë në vitin 1979, kur mbretëria kishte frikë se tronditja e krijimit të saj klerikal do të kërcënonte mbijetesën e familjes mbretërore.

Çfarëdo rezistencë që Mohammed bin Salman po përballet sot, ai tani për tani ka arritur të vazhdojë përpara. Ka shqetësime se po bëhet shumë dhe tepër shpejt, një saudit mbretëror më tha, por qëllimi është ekspozimi maksimal – duke u përpjekur për të afruar sa më shumë popullsinë saudite të jetë e mundur. Nëse princi i ri mund ta mbështesë atë, atëherë ndryshimi nga lart në Arabinë Saudite mund të kalojë përpjekjen e ngadaltë për të ulur kontrollin e liderit suprem mbi Iranin.

Por ndërsa sauditët dhe iranianët janë të zënë për të fituar njohjen dhe miratimin e Amerikës, armiqësia e rivaliteti i tyre jashtë kufijve të tyre, ka nënkuptuar gjithashtu një rritje të luftës, dhunës dhe ndarjeve sektare në të gjithë rajonin. Kështu, edhe pse të dy palët shkruajnë opinione që kërkojnë moderimin dhe reforma, organizojnë koncerte dhe ekspozita arti për të huajt, dhe në twitter ankohen për njëri-tjetrin, Siria dhe Jemeni po bien në gërmadha – dhe kush e di ku shpërthimi i Katarin mund të çojë situatën. Por të paktën Arabia Saudite së shpejti do të ketë një park zbavitës dhe të gjithë mund të shohim disa performues të rinj që luajnë një version elektrik të “Creep” të Radiohead në rrugët e Teheranit.

Është një turp që Sauditët dhe iranianët e ri nuk mund të jenë të ngazëllyer për ndryshimet që ndodhin në vendet e njëri-tjetrit. Kjo do të kërkonte një tjetër valle me shpatë si ajo që princi i ri Salman mbajti një herë për shahun e Iranit që vizitoi vendin në vitin 1978 kur të dy vendet ishin konkurrentë miqësorë – një epokë që tani ndjehet si kohët e lashta dhe një botë tjetër. (lexo.al)