Vetmia, psikologjia dhe mosha e vjetër përshkojnë nyjet e një problemi të fuqishëm aktual: atë të vetmisë dhe izolimit të të moshuarve, të cilët sot, më shumë se një herë, rrezikojnë të gjejnë veten rrezikshëm të margjinalizuar nga jeta emocionale, shoqërore dhe produktive.

Në aspekte të tjera, megjithatë, këto “gjyshër modernë” mund të kenë mundësi dhe burime që janë krejtësisht të paimagjinueshme dhe të mundshme në sajë të perspektivës së jetës dhe mjeteve aktuale teknologjike.

Sot të moshuarit rrezikojnë të margjinalizohen gjithnjë e më shumë: vetmia, psikologjia dhe pleqëria tregojnë një shqetësim të ri, i cili me rritjen graduale të plakjes së popullsisë, po tenton të rritet.

Edhe nëse flasim gjithnjë e më shpesh për plakjen aktive, që nënkupton moshën e vjetër si një proces evolucionar që është pjesë e procesit normal të zhvillimit gjatë periudhës së jetës, mbeten problemet lidhur me këtë aspekt.

Vetmia, psikologjia dhe mosha e vjetër: ritmet e një shoqërie në ndryshim

Në gjeneratat e kaluara, të moshuarit zënë një rol udhëheqës në familje ku ata njiheshin si autoriteti, përvoja dhe mençuria. Familja aktuale bërthamore përbëhet vetëm nga bashkëshortët dhe fëmijët e tyre, megjithatë, më pak e lidhur me anëtarët e tjerë të familjes, për shkak se janë të detyruar të përshtaten me ritmin e punës dhe produktivitetin që kërkon shoqëria.

Vetmia, psikologjia dhe plakja pikërisht tregojnë rrezikun e një humbje të rëndësisë sociale dhe emocionale të moshës së vjetër: të moshuarit, sidomos pas vdekjes së bashkëshortit, ka të ngjarë të mbeten shumë të izoluar nga fëmijët, nipërit e mbesat dhe anëtarë të tjerë të rinj të familjes, shumë larg njëri-tjetrit në terma reale dhe emocionale.

Vetmia, psikologjia dhe mosha e vjetër: mundësi të reja

Sidoqoftë, të moshuarit e sotëm gëzojnë një jetë më të gjatë dhe shpesh cilësisht më të mirë në një shoqëri që, edhe pse e frenuar dhe efikase, ofron përparësi dhe mundësi të shumta. Mësimi është gjithmonë i mundur në çdo moshë: ajo që ndalon të moshuarit është mbi të gjitha një qëndrim paragjykues ndaj aftësive të tyre ose mungesa e motivimit për të bërë përvoja të reja. Vetmia, megjithatë, nuk është rezultati i detyruar psikologjik nga plakja në këtë fazë të jetës, ku, megjithatë, ndryshojnë nevojat dhe prioritetet si buxheti dhe “aspektet produktive” me ato sociale dhe psikologjike të aktiviteteve të mundshme. Në fakt, studimet tregojnë një nevojë të madhe për shoqëri dhe shoqërizim midis të moshuarve; duhet që, nëse familja nuk mund ta kënaqë një të moshuar, mund të kënaqet në shumë aktivitete të tjera të mundshme për të. Nga vullnetarizmit, shoqatat që menaxhojnë kohën e lirë, shkollat ​​e mesme për të moshuarit sjellin mbajtjen aktive mendërisht, lejon që të moshuarit të bëjnë miq të rinj dhe të rindërtojnë një rrjet social – madje edhe për të kompensuar stresin për vdekjet e shpeshta gjatë këtyre viteve, janë më të mira përbërësit e një moshe të qetë dhe “moderne” pleqërie. Shëndeti i të moshuarve është një temë gjithmonë në faqen e parë për vende si Evropa që ka një moshë mesatare shumë të lartë. Tema është edhe më e rëndësishme në dritën e një studimi të Harvardit që thotë se femrat mund të jetojnë deri në 120 vjeç. Nga pikëpamja fizike problemet kryesore kanë të bëjnë me ekuilibrin, eshtrat, zemrën etj.

Të moshuarit dhe depresioni: jeta sociale ruan alegorinë

Sa për shëndetin psikologjik, një nga problemet më të zakonshme në mesin e të moshuarve është një formë e melankolisë që mund të çojë në depresion. Le të hedhim një vështrim më të afërt tek numrat, shkaqet dhe strategjitë për të reaguar ndaj problemit në lidhje me të moshuarit dhe depresionin.

Të moshuarit dhe depresioni: dëshpërimi është një problem zhvillimi

Sipas Erikson, psikolog i famshëm, procesi i zhvillimit të një individi nuk përfundon kurrë, por kalon të gjitha fazat e jetës me probleme dhe detyra që janë specifike për secilën moshë. Erikson identifikon 8 faza, secila me dy rezultate të mundshme, një pozitive dhe adaptuese dhe një negative. Hapi i fundit është ai i të moshuarve, detyra kryesore e të cilit është të punojë në identitetin e tyre për të arritur integritetin ose dëshpërimin. Integriteti arrihet kur personi është në gjendje të japë kuptim për hapat e ndryshëm të jetës së tij dhe prandaj arrin një ndjenjë të plotësisë së ekzistencës së tij; nga ana tjetër, ka dëshpërim kur nuk ka një fije të përbashkët që shpjegon jetën e dikujt që duket e pakuptimtë. Kjo kontribuon në rritjen e frikës së vdekjes së hershme (edhe në mungesë të problemeve shëndetësore) që do të parandalonin përmbushjen e ekzistencës së saj. Zgjidhja e keqe e fazës së fundit të zhvillimit mund të jetë një nga shkaqet që kanë të bëjnë me të moshuarit dhe depresionin, por nuk është e vetmja, shkruan bota.al. Në një nivel shoqëror, ndryshimet e fuqishme në jetën familjare dhe të punës e bëjnë të vështirë që të moshuarit ta perceptojnë veten si të dobishëm, duke predispozuar që të moshuarit të zhvleftësojnë veten dhe të vetëpërjashtohen nga jeta në shoqëri. Për këto ndjenja shtojnë probleme të ndryshme fizike që mund të jenë një pengesë tjetër, një terren edukativ për simptomat depresive. Kanë krijuar një rreth vicioz midis problemeve fizike dhe psikologjike, duke rritur tendencat vetëvrasëse (të shpeshta në të moshuarit).

Të moshuarit dhe depresioni: strategjitë për të reaguar

Siç thotë Erikson, dëshpërimi nuk është një komponent i domosdoshëm i kësaj faze të jetës, e cila mund të jetojë për fat të mirë falë përshtatjes konstruktive me kushtet e reja (më pak aftësi, por më shumë kohë në dispozicion).Menaxhimi i aktiviteteve në një mënyrë proaktive është strategjia parandaluese më e suksesshme. Këtu janë disa këshilla:1. angazhohuni në aktivitete vullnetare që ju bëjnë të ndiheni të dobishme ose një hobi të vjetër;2. shoqërohuni me të moshuarit e tjerë në hapësirat e dedikuara për ta;3. përpiquni të mësoni diçka të re për të mbajtur mendjen në lëvizje dhe për të shmangur stanjacionin e proceseve mendore;4. kërkoni një ekuilibër mes stilit të vjetër të jetesës dhe të riut, nëpërmjet veprimtarive që veprojnë si një urë midis dy fazave të jetës.