Një artikull shumë interesant që merret me një çështje delikate: ajo e faljes, e nevojshme jo vetëm për aspekte që lidhen me fenë në lidhje me etikën dhe dashurinë, por nëse nuk ndiqet nga një ide e drejtësisë ose e edukimit, rrezikon të bëhet një bumerang.

Ajo frymëzohet nga reflektimet e një psikologu të intriguar nga sjellja pothuajse bipolare e disa fëmijëve: ndërsa në shkollë dhe ambiente publike ato ishin të patolerueshme, në shtëpi dhe në familje, sjellja e tyre ndryshoi rrënjësisht. Fëmijët, veçanërisht të vegjël, janë pothuajse gjithmonë të sigurt për marrjen e faljes, ky mekanizëm mund të ketë shpjegimin e vet. Ai nuk është tek të rriturit, të cilët duhet të dinë të ushtrojnë vetëkontroll.

Megjithatë, kur dikush është i sigurt për t’u falur, ata bëjnë sjellje ofenduese dhe mosrespektuese edhe ndaj njerëzve të pjekur. Ne nuk duhet ta ngatërrojmë konceptin e faljes me mungesën e qëndrueshmërisë, ndërkohë që janë të shumtë ata që përfitojnë nga kjo dhe e shfrytëzojnë atë.

Shpesh, duke toleruar një gabim, i bën të tjerët të ndjejnë se kanë të drejtë të sillen në mënyrë të padurueshme sa herë që kanë dëshirë. Kjo është një sjellje jo edukative kur është fjala për fëmijët, e rrezikshme nëse çdo herë bëhet fjalë për faljen e një të rrituri.

Nuk ka dyshim për vlerën morale të faljes, një praktikë që sigurisht tregon forcë, shkakton dobi psikike, lehtëson tensionin dhe shmang grindjet. Çfarë duhet të kuptohet, kur është fjala për të dashurit, është sepse ne gjithmonë tentojmë të falim.

Disa studime kanë gjetur se shumë shpesh fal për pamundësinë për të lënë, jo për të prerë litarin që mban lidhjen, nga frika e braktisjes.

Rastet delikate, reale, nëse zgjasin, kurrë nuk kanë për të arritur një marrëdhënie të balancuar me njerëzit që janë gjithmonë falës. Për këto aspekte është mirë të kujtojmë se koncepti i faljes nuk duhet të ndahet kurrë nga ai i drejtësisë. Falja është një akt i hapjes dhe respektit të madh ndaj tjetrit, i cili duhet të kuptohet dhe nderohet nga ata që e pranojnë atë. Nëse kjo nuk ndodh dhe personi tjetër lejohet të vazhdojë me sjellje më pak respektuese dhe agresive, nuk ndiqet një rrugë respekti.

Siguria për t’u falur gjithmonë, vë në duart e personit një lloj kalimi automatik që siguron mundësinë e një tjetër faljeje, një lloj statusi të privilegjuar që e inkurajon atë drejt sjelljes së tij. Ata janë egoistë, të vrazhdë ose në rastin më të keq edhe të dhunshëm.

Interesant është mendimi i një psikoterapisti i cili këshillon njerëzit e ofenduar që gjithmonë t’i bëjnë vetes së tyre një pyetje: çfarë kam bërë për ta merituar një qëndrim ose sjellje të tillë? Dhe përveç kësaj: çfarë të bëjë që të mos ndodhë më? Një pyetje që duhet të çojë në reflektim, përveç gjestit njerëzor të faljes.

Akti i faljes bëhet konstruktiv, edukativ, nëse ndjek një thellim, me një këmbim të sinqertë dhe besnik të motiveve. Përndryshe bëhet një qëndrim që nuk shkakton ndryshime, gjë që nuk shkakton reflektim për atë që ka ofenduar.

E rëndësishme është që të dimë se koncepti i faljes nuk nënkupton gjithmonë pajtimin. Është tjetër gjë falja e kuptuar si një formë çlirimi, e paqes me veten, dhe tjetër gjë pajtimi gjithmonë dhe në çdo rast. Është mirë të dimë që në aspektin e dytë, i pari nuk ka lidhje.

Rrugët nuk janë të thjeshta, veçanërisht nëse jetoni me të dashurit. Është e nevojshme, pikërisht në emër të asaj dashurie dhe lidhjes që mund të çojë në devijime të pahijshme, madje edhe vetë dëmtuese