Edith Wharton ishte një romanciere, shkrimtare dhe stiliste amerikane.

Wharton u bazua në njohuritë e brendshme të saj për “aristokracinë” e klasës së lartë të Nju Jorkut për të portretizuar realisht jetën dhe moralin e Epokës së Artë.

Në vitin 1921, ajo u bë gruaja e parë që fitoi çmimin Pulitzer në Letërsi, për romanin e saj Epoka e Pafajësisë.

Për lexuesit kemi sjellë një koleksion të thënieve më të bukura të saj:

Është kaq e lehtë për një grua të bëhet ajo që burri që do e beson se është.

Ka dy mënyra për të përhapur dritën: të jesh qiri ose pasqyra që e reflekton atë.

Hape gjerë dritaren. Më lër të pi gjithë ditën.

Jeta është gjithmonë ose një litar i ngushtë ose një shtrat me pupla. Më jep litarin e ngushtë.

Nëse do të ndalonim së munduari të jemi të lumtur, mund të kalonim një kohë mjaft të mirë.

Ka shumë mënyra për të qenë të mjerë, por ka vetëm një mënyrë për të qenë rehat, dhe kjo është të ndalosh vrapimin pas lumturisë. Nëse vendosni të mos jeni të lumtur, nuk ka asnjë arsye pse nuk duhet të kaloni një kohë mjaft të mirë.

Vetmia e vërtetë është të jetosh mes gjithë këtyre njerëzve dashamirës që të pyesin vetëm sa për shtirje!

Ah, bisedë e mirë – nuk ka asgjë të tillë, apo jo? Ajri i ideve është i vetmi ajër që ia vlen të marrësh frymë.

Ne nuk mund të sillemi si njerëzit në romane, apo jo?

Ka një mik në jetën e secilit prej nesh që nuk duket një person më vete, sado i dashur dhe i mirë, por një zgjerim, një interpretim, i vetvetes, vetë kuptimi i shpirtit të tij.

Nuk e di nëse duhet të kujdesem për një njeri që ma jetën të lehtë; Unë duhet të dëshiroj dikë që e bën atë interesante.

Në realitet ata të gjithë jetonin në një lloj bote hieroglifike, ku gjëja e vërtetë nuk thuhej, nuk bëhej as mendohej, por përfaqësohej vetëm nga një sërë shenjash arbitrare.

A të kujtohet ajo që më the një herë? Se mund të më ndihmonit vetëm duke më dashur mua? Epo, më ke dashur për një moment; dhe më ndihmoi. Më ka ndihmuar gjithmonë.

Ajo nuk kishte asnjë tolerancë për skenat që nuk ishin të saj.

Betohem se dua vetëm të dëgjoj për ty, të di se çfarë ke bërë. Kanë kaluar njëqind vjet që kur jemi takuar – mund të kalojnë edhe njëqind para se të takohemi përsëri.

Përkundër sëmundjes, pavarësisht edhe trishtimit të armikut, njeriu mund të mbetet i gjallë për shumë kohë pas datës së zakonshme të shpërbërjes nëse nuk ka frikë nga ndryshimi, i pangopur në kuriozitet intelektual, i interesuar për gjëra të mëdha dhe i lumtur në mënyra të vogla.

Ajo tha se e dinte që ne ishim të sigurt me ty dhe do të ishte gjithmonë, sepse një herë, kur ajo të kërkoi, ti kishe hequr dorë nga gjëja që doje më shumë.

Ajo ishte aq e dukshme viktimë e qytetërimit që e kishte prodhuar, sa hallkat e byzylykut të saj dukeshin si manakula që e lidhnin me zinxhir me fatin e saj.

E gjithë e ardhmja e tij u duk papritmas se u shpalos para tij; dhe duke kaluar zbrazëtinë e saj të pafund, ai pa figurën në pakësim të një njeriu, të cilit asgjë nuk do t’i ndodhte kurrë.

Gjenialitet nuk është aspak i dobishëm për një grua që nuk di të bëjë flokët e saj.

Heshtja mund të ketë hije po aq të ndryshme sa të folurit.

Asgjë nuk është më shqetësuese për një burrë sesa procesi mendor i një gruaje që arsyeton emocionet e saj.

Gjysma e telasheve në jetë shkaktohet nga pretendimi se nuk ka.

Ishte mjaft e lehtë për të përbuzur botën, por padyshim e vështirë për të gjetur ndonjë rajon tjetër të banueshëm.

Martesa e vërtetë e mendjeve të vërteta është që çdo dy njerëz të zotërojnë një sens humori ose ironi të shprehur pikërisht në të njëjtën notë, në mënyrë që shikimet e tyre të përbashkëta në çdo temë të kryqëzohen si prozhektorë ndërthurur.

Dhe ju do të uleni pranë meje, dhe ne do të shohim, jo ​​vizionet, por realitetet.

Unë dua – dua disi të largohem me ju në një botë ku fjalë të tilla – kategori të tilla – nuk do të ekzistojnë. Ku do të jemi thjesht dy qenie njerëzore që e duan njëri-tjetrin, që janë gjithë jeta për njëri-tjetrin; dhe asgjë tjetër në tokë nuk do të ketë rëndësi.

Nuk e ke problem, – pyeti ajo befas, – të mos jesh aq i pasur sa të blesh të gjithë librat që dëshiron?

Një ligj i pandryshueshëm dhe i padiskutueshëm i botës muzikore kërkonte që teksti gjerman i operave franceze të kënduara nga artistë suedezë të përkthehej në italisht për një kuptim më të qartë të audiencës anglishtfolëse.

Unë besoj se e di të vetmen kurë, që është të bësh qendrën e jetës brenda vetes, jo me egoizëm apo përjashtim, por me një lloj qetësie të padiskutueshme – të dekorosh shtëpinë e brendshme aq të pasur sa të kënaqesh, të mirëpresësh me kënaqësi. Kushdo që dëshiron të vijë dhe të qëndrojë, por është njësoj i lumtur kur është në mënyrë të pashmangshme vetëm.

Një klasik është klasik jo sepse përputhet me disa rregulla strukturore, ose përputhet me përkufizime të caktuara (për të cilat autori i tij me siguri nuk i kishte dëgjuar kurrë). Është klasik për shkak të një freskie të caktuar të përjetshme dhe të papërmbajtshme.

Gjithçka mund të etiketohet – por të gjithë jo.

Pse i quajmë të gjitha idetë tona të bukura iluzione, dhe ato të këqijat të vërteta?

…edhe pse ajo nuk kishte pasur forcën për të hequr magjinë që e lidhte me të, ajo kishte humbur të gjithë spontanitetin e ndjenjës dhe dukej se po priste pasivisht një fat që nuk mund ta shmangte.

Unë isha thjesht një vidë ose dhëmbëz në makinën e madhe që e quajta jetë, dhe kur u largova nga ajo kuptova se nuk kisha asnjë përdorim askund tjetër.

Ajo dha aq shumë arsye sa unë i kam harruar të gjitha.

…Kam jetuar gjithmonë me kontraste! Për mua vdekja e vetme është monotonia. Kujdes nga monotonia; është nëna e të gjitha mëkateve vdekjeprurëse.

Kush janë ‘ata’? Pse nuk mblidheni të gjithë bashkë dhe të jeni vetë ju “ata”?

Nuk kishte asnjë dobi në përpjekjen për të emancipuar një grua që nuk e kishte idenë më të zbehtë se nuk ishte e lirë.

Alkimia e vërtetë konsiston në aftësinë për ta kthyer arin përsëri në diçka tjetër; dhe ky është sekreti që shumica e miqve tuaj kanë humbur.

Në çdo zemër duhet të ketë një pikëllim që është si një pus në shkretëtirë.

Ai ishte martuar (siç u martuan shumica e të rinjve) sepse kishte takuar një vajzë krejtësisht simpatike në momentin kur një sërë aventurash sentimentale mjaft pa qëllim po përfundonin me neveri të parakohshme; dhe ajo kishte përfaqësuar paqen, stabilitetin, shoqërinë dhe ndjenjën e qëndrueshme të një detyre të pashmangshme.

Nuk ka asgjë më të zymtë se tragjedia që mban një maskë komike.

Mënyra e vetme për të mos menduar për paratë është të kesh shumë prej tyre. Ju gjithashtu mund të thoni se e vetmja mënyrë për të mos menduar për ajrin është të keni mjaftueshëm për të marrë frymë.

Ata i përkisnin atij grupi të madh të automateve njerëzore që kalojnë jetën pa lënë pas dore kryerjen e as edhe një prej gjesteve të ekzekutuara nga kukullat përreth.

“Dhe gjatë gjithë kohës, mendoj,” mendoi ai, “njerëz të vërtetë jetonin diku dhe gjëra të vërteta u ndodhnin atyre …”

Ndjeva se nuk kishte njeri aq të sjellshëm sa ti; askush që më dha arsye që e kuptoja për të bërë atë që në fillim dukej kaq e vështirë dhe — e panevojshme.

Ajo kishte marrë gjithçka tjetër prej tij, dhe tani ajo donte të merrte të vetmen gjë që i kompensonte të gjitha.

Është më pak e dhimbshme të besosh veten jopopullor sesa të parëndësishëm, dhe kotësia preferon të supozojë se indiferenca është një formë e fshehtë e mosdashurisë.

Asnjë insekt nuk e var folenë e tij në fije aq të brishta sa ato që mbajnë peshën e kotësisë njerëzore.