Me stilin e jetesës që ne bëjmë, çdo herë e gjejmë veten shumë më të ngarkuar dhe pa kohë për t’iu kushtuar vetes dhe atyre që duam më shumë. Në të gjitha këto janë fëmijët tanë, të prekurit kryesorë që shohin sesi prindërit e tyre po distancohen gjithnjë e më shumë prej tyre.

Kur mendojmë për të pasur fëmijë, të vlerësojmë nëse mund t’u japim atyre stabilitet ekonomik dhe të gjejmë një përgjigje pozitive është e rëndësishme kur hedhim hapin. Por, të mos harrojmë se përpara stabilitetit ekonomik duhet të vlerësojmë nëse mundemi dhe jemi të gatshëm të ndajmë kohë cilësore me ta. Mund t’u japim atyre një dhomë lodrash mbresëlënëse, plot histori me ilustrime fantastike, por nëse nuk kanë me kë të luajnë apo me kë t’ua lexojnë, nuk do të ketë rëndësi.

Një fëmijë na jep shumë gëzime, por gjithashtu paraqet shumë sfida për ne. Pyetje dhe pyetje të tjera, për të cilat ndonjëherë nuk kemi përgjigje por disi duhet t’u përgjigjemi. Për këtë ne duhet t’i dëgjojmë, t’i njohim dhe t’u përcjellim me dashurinë tonë se mund të mbështeten tek ne. Mund ta bëjnë me gjyshërit, vëllezërit e motrat, xhaxhallarët apo dadon, është mirë, por ata që ju duhen janë prindërit tuaj.

Të kesh fëmijë nuk e bën një njeri baba, ashtu siç të kesh një piano nuk të bën pianist.

Mungesë kohe apo mungesë interesi?

Është normale që koha me fëmijët të zvogëlohet kur përballemi me një projekt të rëndësishëm ose me një ngarkesë të madhe pune. Problemi është nëse kur kemi një hapësirë ​​të lirë, ne e shfrytëzojmë atë ose, në të vërtetë, nuk përfitojmë nga koha që kemi.

Ky është një problem mjaft i zakonshëm. Ne besojmë se nuk kemi kurrë kohë, kur vërtet duhet të shohim se si mund të jemi më produktivë dhe të shfrytëzojmë sa më shumë orët që kemi për veten tonë.

Është e vërtetë se si prindër, puna jonë është edhe në shtëpi: larja e rrobave, përgatitja e ushqimit, larja dhe veshja e fëmijëve tanë… E gjithë kjo kërkon kohë, ndihemi të rraskapitur dhe ajo që duam është të pushojmë.

Por, fëmijët tanë meritojnë vëmendje dhe ne duhet të bëjmë përpjekje për t’u dhënë atyre pak nga ajo kohë që tani duhet të përqendrohemi tek ata. Është e ndërlikuar, mendojmë se nuk kemi kohë! Por, nëse mendojmë për këtë, ndonjëherë është më shumë një “të mos duash” sesa “të mos jesh në gjendje”.

Mos harroni gjithmonë se dhurata më e mirë nga prindërit për fëmijët e tyre është diçka që quhet “kohë”.

Sindroma e babait mungues tek fëmijët tanë

Ndoshta të mendosh për të gjitha sa më sipër nuk është aq serioze ose kjo është ajo që duam të besojmë. E vërteta është se ne mund të shkaktojmë te fëmijët tanë sindromën e babait të munguar, ku edhe pse babai është i pranishëm, ai është emocionalisht i paarritshëm.

Thjesht prania jonë nuk mjafton për fëmijët tanë. Ne duhet të jemi aty për ta, të flasim, t’i kuptojmë, të ndajmë gjërat, të ëndërrojmë së bashku. Është shumë e rëndësishme ta kemi parasysh këtë nëse nuk duam që fëmijët tanë të fillojnë të zhvillojnë sjellje që nuk na pëlqejnë, si p.sh:

• Probleme me respektimin e rregullave apo autoritetit në të gjitha fushat.
• Pamundësia për të bërë një punë deri në fund.
• Mungesa e disiplinës dhe mungesa e vullnetit.
• Sjellje e gabuar me moshatarët.
• Mungesa e sinqeritetit.

Besoni apo jo, të gjitha këto probleme që përpiqemi t’i zgjidhim duke bërtitur dhe ndëshkuar kanë vetëm një burim: veten tonë. Ne po bëjmë shumë gjëra gabim, por nuk e kuptojmë. Nuk duhet të jemi prindër mungues, duhet të jemi prindër të pranishëm.

Mos e stërmundoni veten duke punuar për t’u dhënë fëmijëve tuaj më të mirën. Kur të rriten nuk do të kujtojnë dhuratat dhe lodrat, por momentet e mira që kanë kaluar me ju.

Zhvillimi i trurit mund të ndikohet

Problemet e përshkruara më sipër janë tashmë serioze dhe të vështira për t’u zgjidhur, por a e keni menduar se zhvillimi i trurit të fëmijëve tanë mund të ndikohet seriozisht nga sjellja jonë e distancuar?/ Ky nuk është një pretendim i rastësishëm, është rezultat i një studimi të kryer nga studiues në Universitetin Sichuan.

Në këtë studim u arrit në përfundimin se ata fëmijë që kalojnë shumë kohë pa prindërit e tyre, pa mbajtur një kontakt të vërtetë, pa krijuar një lidhje emocionale, pa kaluar realisht kohë së bashku, shfaqin një vonesë në zhvillimin e trurit.

Truri bëhet vonuar. Ato zona të tij që lidhen me emocionet nuk janë zhvilluar siç duhet dhe, për rrjedhojë, ka një përgjigje të dobët ndaj këtyre stimujve ndaj të cilëve fëmijët nuk janë ekspozuar.

Por, mund të mendojmë se kjo ka të bëjë vetëm me emocionet, kur me të vërtetë shkon shumë më tej. Studimi zbuloi gjithashtu se mungesa e prindërve mund të çojë në paaftësi serioze të të mësuarit, si dhe një IQ shumë më të ulët.

“Jepini djalit tuaj një dorë sa herë të keni mundësi. Do të vijë koha kur ai nuk do t’ju lejojë ta bëni më ” – H. Jackson Brown

Ndonjëherë nuk ka dallim midis prindërve që kalojnë kohë me fëmijët e tyre dhe atyre që i shohin rrallë. Gjëja e rëndësishme është të dini se si t’i afroheni, të ndani gjërat, të flisni dhe t’u kushtoni vëmendje atyre. Problemi me të rriturit është se ne i konsiderojmë shqetësimet tona më të rëndësishme kur, në realitet, nuk ka asgjë më të rëndësishme se të jemi aty për fëmijët tanë.

Nuk janë vetëm problemet që, siç e pamë, mund të lindin, por koha e çmuar që po humbim dhe sa të papërgjegjshëm që nuk jemi aty për t’u mësuar fëmijëve tanë se si të hedhin hapat e tyre të parë në këtë botë. Le të mendojmë për një moment kur ishim të vegjël, a nuk kishim nevojë për praninë e prindërve…