(Poezi nga Arta Rexhepi)

Dhoma e stërmbushur.
Burra, gra, fëmijë të ndarë.
Era e stufës me dru dhe
zhurma e kërcëllitjes së zjarrit
nuk e largon vëmendjen
nga britma e gruas në katin përmbi.
Vaji i një nëne jehon në shpirtrat tanë,
na e copëton zemrën.
Fëmijët mbajnë vesh e ndiejnë dhembje,
teksa dëgjojnë lutjet e nënës së tyre për ndihmë.

Askush s‘lëviz, por që t‘gjithë
mund t‘dëgjojmë frymëmarrjet tona dhe tik-taket e orës.
Nënat, baballarët, vëllezërit janë t‘pafuqishëm
në këtë luftë, s‘lëvizin dot.
Gruan e mbytur në lot e kthejnë, tërhequr për flokësh,
këmbët e tradhëtojnë, trupi i drithëron.
E përplasur për dysheme, e mavijosur dhe
e zhveshur që ta shohin të gjithë,
edhe më t’vegjlit e saj.
“Ja ku e keni! Plehra!”, thotë burri,
duke pështyrë mbi trupin e gruas,
si t’ishte i pajetë.

Vjehrra nxiton me një batanije ta mbulojë,
e përkëdhel: “Mos qaj bija ime, je gjallë.
Mos qaj, se mund të t’qëllojnë”.
Vajza s’mund të flasë,
shpreson që të tjerët kursehen. Burrat në dhomë vazhdojnë t‘kërkojnë
më t‘bukurën, më t‘njomën, atë,
dëshmia e së cilës do t’ishte më e dhimbshmja për t‘pranishmit.

Çlirim nga lufta!
Më e keqja ende s‘ka mbaruar.
Ajo ecën rrugës, dëgjon pëshpëritjet e të tjerëve.
Që shpirtin ia shpojnë.
E mban fëmijën që lindi,
fëmijën e burrit-bishë.
S’ishte në gjendje ta vriste.
Familjarët ia mbyllin derën.
S‘kishin guxim ta mbronin.
Kishin qëndruar pa bëzajtur atë ditë,
kur britmat e saj po tundnin tokën.
Ajo e vetme paguan për pafajësinë që humbet.

Vite më vonë.
Ecën rrugës me atë fëmijën për dore.
Turpi s‘bie mbi mua, me vete pëshpërit.
Për pjellën e saj ajo është nënë, një heroinë e jo viktimë.

Llastiq, Kosovë
Përktheu nga anglishtja: Ramize Ferati, 14 prill 2023