Problemi me moton “Amerika e para” është se ajo përshkruan një qëndrim, jo një qëllim. Kjo zëvendëson egoizmin me realizmin.

Kjo nënkupton që kombet mund të ecin vetëm, që ne nuk qëndrojmë për asgjë përtej interesit të çastit të vetvetes dhe se ne duhet të zhvillojmë pak mendime se si pjesa tjetër e njerëzimit mendon apo jeton. Kjo sugjeron se nëse jemi mjaft të fortë, ne mund të përparojmë pa marrë parasysh sa kaos, çrregullim apo padrejtësi na rrethon.

Amerika e para na çon në diplomacinë e narcizmit, për të përdorur atë që është bërë një fjalë e ngarkuar në epokën e Trump. Dhe narcisizmi është po aq i sëmurë për kombet ashtu siç është për njerëzit.

Ndoshta qasja më e mirë ndaj problemit, teksa na prek në mënyrë individuale dhe kolektive, u ofrua nga Rabbi Hillel, i cili jetoi në shekullin përpara lindjes së Krishtit. Mësimi i Hillel për ne filloi me dy pyetje: “Nëse nuk jam për veten time, kush do të jetë për mua? Nëse unë jam vetëm për veten time, çfarë jam unë? “

Pikërisht. Të gjithë ne duhet të jemi të përgatitur të qëndrojmë lart për veten tonë. Ne jemi patriotë sepse ne e duam tokën tonë në një mënyrë që ne nuk mund të duam asnjë tjetër. Por jetojmë në një botë me më shumë se 7 miliardë njerëz dhe pothuajse 200 vende. Mos vallë kombi ynë nuk qëndron për diçka më shumë se ekzistenca e saj? A mund të mbijetojmë dhe të përparojmë nëse jemi vetëm për veten tonë?

Një pikëpamje e ngushtë e identitetit inkurajon mënyra destruktive të të menduarit dhe, paradoksalisht, veprime që ulin ndikimin afatgjatë të Shteteve të Bashkuara. Pothuajse po aq shqetësuese sa edhe papërgjegjshmëria e vendimit të Presidentit Trump për të hequr dorë nga udhëheqja botërore e SHBA-së mbi mjedisin duke u tërhequr nga marrëveshja e klimës së Parisit, ishte gjuha që ai përdori për të justifikuar këtë veprim. Ai paraqiti Shtetet e Bashkuara, republikën tonë të dashur, si budallaqe dhe lehtësi të mashtrueshëm, jo krijuese e fatit të saj, por viktim e udhëheqësve të huaj të padurueshëm të cilët ai paraqiti si edhe me mëndjelehtë sa ne jemi.

“Pjesa tjetër e botës u gëzua kur nënshkruam marrëveshjen e Parisit – ata u tëbuan; Ata ishin aq të lumtur – për arsyen e thjeshtë se vendi ynë, Shtetet e Bashkuara të Amerikës, të cilën ne të gjithë e duam, u fut në një disavantazh shumë të madh ekonomik”, tha Trump. “Një cinik do të thoshte se arsyeja e qartë për konkurrentët ekonomikë dhe dëshira e tyre për të parë që ne mbetemi në marrëveshje, është që kështu ne të vazhdojmë të vuajmë këtë plagë të madhe ekonomike të shkaktuar vetë”.

Seriozisht? Miqtë tanë më të mirë në botë, duke filluar me Kanadan, po përpiqeshin të na mashtronin? Pakti i klimës nuk ishte aspak për të parandaluar një katastrofë për planetin që ne të gjithë ndajmë? A nuk duhet të mburremi që ndihmojmë mjedisin në një drejtim më të mirë?

Dhe ae beson vërtet Trump se presidenti Barak Obama dhe liderët e General Electric, Facebook, Apple, Microsoft, Google, IBM, BP, Disney dhe Shell janë idiotë naivë? Një pyetje tjetër: Si mundet që Trump të thoste që kjo marrëveshje edhe pse “jo detyruese” sjell të gjitha tmerret që ai përshkroi?

Një diplomaci e narcizmit është një pjesë, për të huazuar nga historiani Richard Hofstadter, e stilit paranoik të këtij presidenti. Në deklaratën e tij, Trump foli për “lobistët e huaj” të cilët “duan të mbajnë vendin tonë madhështor të lidhur dhe të lidhur me këtë marrëveshje.” Ai e pikturoi kombin tonë si një grumbull pasigurie. “Në ç’mënyrë Amerika dëmtohet?” Pyeti ai. “Në ç’pikë fillojnë të qeshin me ne si vend?”

Nëse dikush qesh pas vendimit të Trump, janë armiqtë dhe kundërshtarët tanë aktualë. Ata e mirëpresin një udhëheqës amerikan i cili dëshiron të braktisë apo dobësojë aleancat dhe format e tjera të sigurisë kolektive që vizionarët tanë praktikë, që nga ditët e Harry Truman, Dean Acheson dhe George Marshall, vendosën për të avancuar qëllimet tona.

Tragjikisht, kjo zgjedhje u nxit pjesërisht nga motive politike egoiste. Kjo vetëm përforcon se sa i ngushtë është përkufizimi i interesit vetjak këtu. Trump duket se e kupton se sa probleme ai ka me historinë e Rusisë. Kështu që ai kërkoi të bëj apel bazës së tij politike, edhe pse të zvogëluar, duke ri-përqafuar anën e tij “nacionaliste”. Ai tha se do të dilte nga marrëveshja e Parisit dhe, ai e bëri atë! A nuk e bën atë të duket i fortë?

Krejt e kundërta. Peshorja anon në pyetjen e dytë të Hillel, “Nëse unë jam vetëm për veten time, çfarë jam unë?” Nuk pres që Trump të shqetësohet nga kjo pyetje, por si një komb, nuk mund të heqim dorë nga kjo pyetje. (lexo.al)

Autorja: E.J. Dionne Jr.