Thotë se sot s’ia ka qejfi të punojë.
Për bukuri. Këtu në hije
në pjesën e pasme të shtëpisë, i mbrojtur nga zhurmat e rrugës,
mund të përsiatesh për gjithfarë ndjenjash të kahershme,
disa t’i flakësh, të tjerat t’i ruash.
Loja e fjalëve
mes nesh bëhet e zjarrtë kur përreth ka më pak ndjenja që mund t’i pështjellojnë gjërat.
Ia nisim përsëri? Jo, por fjalët e fundit që
kurdoherë zgjedh të thuash janë joshëse, dhe më shpëtojnë para se këtë ta bëjë nata. Pluskojmë
mbi ëndrrat tona si mbi një lundër akulli
të pushtuar nga pyetje dhe plasaritje dritash yjore
që na mbajnë zgjuar, duke menduar sikur ëndrrat
bëhen realitet. Disa realizohen. Ti e the.
E thashë por mund ta fsheh. Por preferoj të mos e bëj.
Faleminderit. Je njeri shumë i këndshëm.
Faleminderit. Edhe ti.

Nga vëllimi “As You Now”, 1979
(Përktheu: Beti Njuma)