Meritojmë respekt për çdo gjë që ishte jashtë fushës së gjelbër. Në terren, i kishim vetëm dy lojtarë të nivelit të kampionatit, Elseid Hysën dhe Etrit Berishën. Ndoshta edhe trajnerin. Kaq. Pjesa tjetër janë entuziastë, të gatshëm për sakrifica.

Sigurisht që pjesëmarrja e Shqipërisë në një ngjarje kaq të madhe sportive, siç është Kampionati Evropian i Futbollit, është ngjarje në vetvete. Jo vetëm për ne, por edhe për mediat e huaja. Jam rritur më zhvillime të tilla, kur mediat perëndimore u kushtojnë vëmendje më të madhe ekipeve ekzotike, thuajse të panjohura, sesa, ta zëmë, ekipeve mesatare, që kurrë nuk fitojnë, por janë pothuajse vazhdimisht në garë, të tillave si Portugalia, Suedia etj.

Në këtë rast, meqë po merr pjesë për herë të parë në një Kampionat Evropian – ose në çfarëdo qoftë kampionati – për Shqipërinë po shkruhet më shumë. Po thuhet edhe ndonjë fjalë e mirë për lojën, sepse pritjet sigurisht kanë qenë minimale. Posaçërisht ka fjalë të mira për publikun shqiptar, që hiq ofendimet që i bënte shqiptarëve të Zvicrës, është treguar një publik simpatik, duke mos shkaktuar incidente në stadium a jashtë tij.

Pra, Shqipëria meriton notat më të larta, për çdo gjë që nuk ka lidhje me atë çfarë bëhet në fushën e gjelbër. Imazh i mirë. Madje edhe marketing i jashtëzakonshëm për të gjithë shqiptarët, pasi që evropianët ka vite që për ne lexojnë kryesisht shkrime që kanë të bëjnë me dhunën, krimet ose terrorizimin. Tash po shohin shqiptarë te hareshëm, tifozë të vërtetë, goca me atribute femërore që për nga përmasat shoqe mund t’i gjenden vetëm në Amerikën Latine. Evropianet nuk u vijnë as deri tek thembrat. Prapë, të gjitha këto janë jashtë fushës së gjelbër. Jashtë asaj për çka realisht zhvillohet e gjithë ngjarja. Ndonëse edhe kjo është shumë e rëndësishme. Shto këtu edhe kontributin tonë për kombëtaret tjera, siç është ajo e Zvicrës, me gjysmën e ekipit shqiptarë, ose atë të Gjermanisë, me një shqiptar, por që tërheq sa dy a tre lojtarë. Edhe kjo ishte fantastike. Siç ishte fantastike edhe përballja e rrallë por mjaft e bukur e dy vëllezërve Xhaka, njëri për Zvicër, e tjetri për Shqipëri. Duelet e tyre, por edhe përqafimet ishin emocionuese. Të dy nga Kosova, e asnjëri për Kosovën. Edhe kjo e kishte kuptimin e vet. Kishte shumëçka të flitet për ne. Një shpërthim i përnjëhershëm në arenën ndërkombëtare. Një Shqipëri e vogël, e krejtësisht inferiore. Kjo fiton edhe më shumë peshë kur dihet mënyra se si u kualifikua kjo kombëtare. Duke e lënë prapa Serbinë, një gëzim ky i disafishtë për të gjithë ne.

Pikë.

Këtu përfundon gjithçka.

Ata që thonë se Shqipëria po luan shumë bukur, ose që e tmerroi Francën, nuk kanë lidhje me futbollin. Ata shikojnë futboll çdo katër vjet, ose ndoshta edhe me rrallë. Shikojnë futboll vetëm kur kualifikohet Shqipëria. Që do të thotë për herë të parë po e shikojnë këtë lojë kaq të bukur.