Një djali i ri, që po merrte në sy Europën, jo për të mërguar por për ta ndryshuar fatin e vet në art, do të niste studimet në Itali. Shumë shpejt fati do ta takonte me artistin e madh, i cili do të jetë miku i tij i përjetshëm Luçiano Pavaroti. Ky do ta përzgjidhte që të bëhej një nxënës i tij, i impresionuar me zërin e jashtëzakonshëm, të falur nga Zoti, por edhe të përpunuar nga shpirti i tij artistik, dhe puna studimore. Fati i tij, do të ndryshonte përgjithnjë, do të vendoste të jetonte në Verona, por sot ai jeton në të katër anët e botës, duke i dhuruar publikut shpirtin artistik të tij, gjithnjë e më të përsosur, ndërsa teatrot e Vjenës, Nju Jorkut, Londrës, Barcelonës, Veronës, Tokios, Sidneit… apo Cyrihut , ndihen të nderuara që e kanë në repertorin e tyre tenorin e madh shqiptar, lirikun Saimir Pirgu, që ka fascinuar dhe lënë pa frymë, por edhe artistët dhe kritikët më të mëdhenj.

Ai sot, është artisti më i njohur shqiptar, por që me modesti, gjithmonë emrin e tij e shoqëron me emra të tjerë shqiptar, nga Shqipëria, Kosova, të cilën e ka fort për zemër, dhe pa bërë asnjë dallim, si një shqiptar shpirtmadh, njëson, fatin e shqiptarëve në trojet etnike, e madje më tej në Europë.

Lexues të nderuar Gazeta Shqiptari.eu, e ka për mision të saj të sjellë para publikut emrat e shquar të artit, kulturës dhe shkencës shqiptare, andaj ne zgjodhëm kësaj here njërin prej shqiptarëve më të ndritur, z.Pirgu. Kënaquni me intervistën e shqiptarit Saimir Pirgu, dhe do të jeni vërtetë krenar edhe më shumë me vetveten.

Tenori shqiptar me famë botërore, Saimir Pirgu, i cili ka pushtuar të gjitha skenat botërore dhe me gjeninë e tij, po mahnit botën e artit, dhe tashmë po kthehet në një model, në një klasik të muzikës.

Pirgu është ndër artistët e rrallë, që në moshën e tij  të re, ia ka dalë të pushtojë skenën botërore.

Lexoni për sukseset, për të rejat që do të sjellë dhe për daljen e shpejt para publikut shqiptar, pas suksesit të jashtëzakonshëm, të pak ditëve më parë në skenën operistike të Barcelonës, ku publiku u mahnit sërish me shfaqjen e tij dhe po ashtu mediat e përcollën me vlerësimet më të larta.

Tenori lirik, Pirgu po e bën të ndryshojë imazhi i shqiptarëve, që shumë herë është lënduar nga propaganda e armiqve tanë, por në vitet e fundit edhe nga sjelljet negative të shqiptarëve në shtetet perëndimore.

Pirgu: Unë kam lindur shqiptar, e do të vdes shqiptar

Saimir, nuk është nga ata shqiptarë që duan ti rrinë sa më larg identitetit kombëtar të tyre, përkundrazi, ai kudo e thotë me krenari, dhe për më tepër ai beson se shqiptarët do të jenë një superfuqi evropiane, dhe se kjo do realizohet në një të ardhme jo të largët, bazuar në gjallërinë që kanë shqiptarët.

Është e habitshme se si Teatri i Operas dhe Baletit i Kosovës, ende nuk ia ka bërë një ftesë për shfaqje tenorit më të famshëm shqiptar, dhe që ka pushtuar majat e botës, dhe këtë nuk po e bën, pavarësisht që artisti zulmëmadh ka deklaruar edhe para disa vitesh se është në pritje.

Mungesa e një ftese ndaj Pirgut flet për injorancën e thellë se ku janë zhytur institucionet tona të kulturës.

Mediat botërore, i dhanë emrin e përkatësisë shqiptare, The Albanian Tenor!

Pirgu: Fati im është zëri im

Z. Pirgu ju sapo e keni mbaruar shfaqjen në Barcelonë, në njërën prej teatrove të operës dhe baletit më të famshëm në Evropë dhe botë, ku ju u pritët me admirim, dhe po më shumë shkëlqim patët. Si e përjetuat ju këtë ngjarje?

Pirgu: Sigurisht që çdo artist sikurse dhe unë, kur ka sukses në shfaqje në teatro të kësaj rëndësie “Lumturohet”  dhe më vjen gjithashtu mirë që publiku dhe kritika e kanë pritur mjaft mirë këtë vënie në skenë të operas Verdiane, Makbethin.

Kishit rreth tre muaj që po qëndronit në Barcelonë, dhe hapet sezonin e Liceut të Barcelonës?

Pirgu: Unë e mbylla sezonin në Barcelonë me operën Boheme dhe e rihapa sezonin e Teatrit me operën Makbeth, ishte thjesht një rastësi e këndshme, por që fuqizoi akoma dhe më tepër suksesin tim në memorien e publikut të Barcelonës, që ka një traditë shekullore dhe një audiencë tepër eksperte.

Pas kësaj ju presin sërish skenat në Operën e Vjenës me Don Giovannin  dhe Operan Kombëtare të Holandës në Amsterdam me Rigoletton, si i mendoni dhe ndjeheni para këtyre shfaqjeve?

Pirgu: Ndjej përgjegjësinë si çdo artist për të dhënë maksimumin e mundshëm. Janë teatro me një traditë të rëndësishme ku ballafaqimi me kolegë të tjerë është i menjëhershëm, kështu që nuk duhet ulur kurrë disiplina, përgjegjësia, dhe studimi që të mundesh të shkëlqesh gjithmonë, e të arrish të qëndrosh në memorien e spektatorëve të ndryshëm, në shtete të ndryshme. Pra, shumë studim për të mbajtur nivelin që këto teatro meritojnë.

Sa janë emocionuese skenat si kjo në Barcelonë, në La Scala, Vjenë, Londër.. apo edhe një shfaqje në Shqipëri është po aq shqetësuese?

Pirgu: Përpara publikut kushdo qoftë ai, unë nuk bëj dallime, por ka raste që në situata të ndryshme emocionohem më tepër nga përgjigja e njërit apo tjetri publik. Sigurisht Londra apo Vjena kanë publik më ekspert, por gjithsesi publikut po ia dha me shpirt e dedikim është më i ndjeshëm e ta rikthen përgjigjen me duartrokitje e bravo. Sidomos kur të ka beniaminin e vetë. Kjo më ndodh në Shqipëri , por gjithashtu në Vjen, Londër apo edhe Barcelonë e në të tjera teatro.

A është më lehtë të shfaqesh në teatrin e Barcelonës, apo në teatrin si të Veronës, në Arena ku pate mbledhur 15 mijë shikues e dëgjues, dhe këndohet pa mikrofon?

Pirgu: Në Arenën e Veronës këndohet po aq komod sa dhe në teatrot e tjerë. Vetëm se:  spektatorët ndryshojnë, janë 10 herë më tepër, kështu që emocioni dhe forca e interpretimit vetvetiu shtohet. Sido që të jetë ke përpara një masë shumë të madhe njerëzish, gjë që e bën ekzekutimin e shfaqjes më të përgjegjshëm. Të shtohet dhe një lloj ankthi që je në një skenë të hapur, e do apo nuk do vetvetiu këndon më fort, sepse mendon se do më dëgjojnë apo jo. Por, arkitektët roman kanë qenë vërtetë të zgjuar. Në njëfarë mënyre çfarë bëjmë ne në skenë dëgjohet me imtësi, por asnjë gjë nga publiku nuk dëgjojmë ne në skenë. Është për tu çuditur dhe shumë studiues edhe sot e kësaj dite mbeten të mahnitur nga kjo mrekulli e shkencës së akustikës mijëvjeçare të paraardhësve tanë.

Ju flisni për teknika të ndryshme këndimi, madje shkollash, dhe duket sikur e lartësoni atë italiane. Po ju, po e krijoni një shkollë të re, një legjendë të re në këtë mjedis?

Pirgu: Nuk besoj se 1 këngëtar i vetëm mund të bëj një shkollë, duhen vite dhe shumë disiplina të ndryshme operistike për të krijuar një nivel shkolle. Ajo italiane e kantos ka një traditë 400 vjeçare të bazuar në 90 % të repertorit operistik botëror, që është në gjuhen italiane. Është art Italian, pra automatikisht bëhet teknika më e njohur dhe e preferuar në botë dhe asnjë tjetër nuk mund të konkurroj dot me të.

Pirgu, së shpejti do ta befasojmë publikun e kryeqytetit me disa shfaqje

Cilët janë modelet që ju keni ndjekur, dhe si ia dolët që të kishit sukses si këngëtar lirik?

Pirgu: Unë jam një Tenor lirik, dhe kam ndjekur e preferuar gjithmonë tenorët të ashtuquajtur (solar) me tingull të qartë e shkëlqim. Si për shembull, Di Stefano, Pavarotti apo dhe Gaqo Çako. Duke ndjekur karrierën e tyre mëson tepër dhe jam munduar gjithmonë ta ballafaqoj veten me sa mundem me artistë të këtij kalibri. Fakti që edhe kam studiuar me Pavarottin më ka ndihmuar shumë në perceptimin e shpejtë të teknikës, dhe fal mësimeve të tij, ndoshta karriera ima ka arritur këto nivele në një moshë relativisht të re. Jam shumë me fat nga kjo anë.

Në Shqipëri  kur do të riktheheni?

Pirgu: Për momentin jemi duke folur me drejtoreshën e re të TOB (Teatrit Operas dhe Baletit) zonj. Çela dhe së shpejti do të surprizojmë publikun e kryeqytetit me disa shfaqje.

Në Prishtinë e keni menduar një shfaqje të tillë, apo mungon një ftesë dhe organizim dinjitoz nga  autoritetet e kulturës, dhe pse mungon një ftesë serioze? (A ëndërron që një ditë të bësh një prezantim operistik në Kosovë, përveç një vizite të munguar?)

Pirgu: Deri tani nuk kam pasur ndonjë ftesë nga institucionet kulturore të Kosovës, por me kënaqësi do të vija. Gjithashtu më gëzon shumë fakti që gjithmonë e më shumë zëra nga Kosova të shkolluar në vende të ndryshme të botës po lulëzojnë në skena me rëndësi. Përveç Ramë Lahajt e Elbenita Kajtazi, që tashmë bëjnë një karrierë dinjitoze së fundmi sopranoja Marigona Qerkezi më ka surprizuar me cilësinë e saj vokale të një niveli tepër të lartë.

A ka gjëra më të bukura në jetë sesa të bësh art?

Pirgu: Mendoj se janë të pakta gjërat që i japin kënaqësi njeriut. Arti është tepër i fuqishëm e i nevojshëm për mirëqenien e njerëzimit.

Një artist si ju, i përbotshëm, a ndjehet edhe si një “skllav…” i zërit (vet) tuaj?

Pirgu: Po në njëfarë mënyre po, por unë jam tepër i kënaqur me këtë gjë. Jam njeri me fat e fati im është zëri im.

A ka role që doni t’i sfidoni dhe ende nuk keni pasur rast në ndonjërën nga skenat më të njohura të botë?

Pirgu: Ka shume role që në vitet në vijim do të mund ti interpretoj, por që kanë akoma nevojë për një pjekuri e faktor kohor. Rolet dramatike zakonisht ekzekutohen në një moshë më të madhe se sa unë tani. Pra, mendoj se repertorit tim në 10-vjeçarin e afërt do ti shtohen shumë role të repertorit francez e gjithashtu atij verdian.

Mediat dhe opinioni ju hyn në hak artistëve të mëdhenj si ju, pasi mban shumë veshin pas një medalje sportive, pjesëmarrjen e kombëtares në Europian, e madhëron, ndërsa harron ti bëj krenarë shqiptarët me atë që dominon thuaja Europën dhe kombet tjera, me artistë si ju?

Pirgu: Nuk është e vërtetë, mediat në përgjithësi shkruajnë shumë për ne sepse edhe aktiviteti ynë është i gjerë tashmë. Dhe besoj se të gjithë janë krenar për këdo që ngre lart famën e shqiptarëve çfarëdo qofshin ata artist, sportist apo të profesioneve të tjera. Por, ajo që mund t’ju garantoj se kjo gjë ndodhë edhe në shtete si Britania, Gjermania apo edhe USA. Sporti dhe arti janë të nevojshëm për njerëzit, por mendoj se nivelet e tyre janë të ndryshme. Nuk mund ta bëjë dot kurrë këtë krahasim. Sporti gjithmonë historikisht ka më tepër impakt tek njerëzit, ndërsa arti ka ndihmuar në përparimin e njerëzimit me idetë e tij.

Ju ndodh që në prezantimin tuaj ta shmangin përkatësinë shqiptare, dhe nëse ju ngjan kjo si ju bën të ndiheni?

Pirgu: Jo asnjë herë përkundrazi prejardhja ime më ka ndihmuar për personalizimin e titullit The Albanian Tenor!

Ju mungon miku juaj, artisti i madh Luçiano Pavaroti?

Pirgu: Shumë, edhe sot e kësaj dite nuk kam mundur ta fshijë numrin e celularit të tij.

Ndjeheni i irrituar nga ai lloj paragjykimi evropian për shqiptarët, është pengesë kjo për shumë talente të tjerë apo thjeshtë duhet të shpërthesh, që t’i bësh t’ju pranojnë?

Pirgu: Unë jo, në nivelin e artit operistik jam tepër i respektuar dhe nuk kam ndier kurrë paragjykime.  Paragjykimet për Shqiptarët janë më tepër në vende si Zvicra, Italia, Greqia apo së fundmi dhe Londra, ku ka më tepër fluks emigracioni e për fat të keq bashkatdhetarët tanë si (shqipfolës) janë ndër të parët në listat e policive të këtyre shteteve. Ndërsa, në shtete të tjera si në USA, apo në shtete të Azisë është vështirë të na identifikojnë nga mos njohuria e tyre.

Cili është atdheu juaj, pasi siç thuhet për artistë….?

Pirgu: Atdheu ime është Arti. Ndërsa, unë jam lindur Shqiptar e do të vdes Shqiptar.

A ju pengojnë kritikat në media, edhe ato perëndimore, sa ju provokojnë ato, dhe si i tejkaloni?

Pirgu: Kritika ka punën e saj, ne tonën. Ka kritika pozitive si gjithashtu dhe negative. I madhi Pavarotti thoshte se në botë ka me mijëra  monumente për artistë të mëdhenj e asnjë për ndonjë kritik.

Pirgu: Kur duhet të jemi vërtetë nacionalistë ka shumë ngurrime e tundime të ndryshme!

A po ndryshon për të keq era e mirë e mbështetjes së Amerikës dhe Europës për shqiptarët, pas asaj që bëri fillimisht me luftimin e Serbisë për shkak të gjenocidit dhe krimit humanitar?

Pirgu: Ne Shqiptarët jemi të pa fat nga historia jonë dhe shpesh me dashje apo padashje jemi bërë shkak shqetësimi për vendet si USA apo Europa për ngadalësimin apo vështirësitë që kemi për të kapur ritmet e vendeve  europiane apo dhe ato të rajonit. Unë e kuptoj gjenocidin për ju Kosovarët, por tek ne në Shqipëri nuk ka qëndruar ky problem, pra ngadalësitë në procesin e integrimit janë të ngjashme në të dyja shtetet. Më shqetësojnë më tepër sepse janë të ngjashëm në mentalitet e me të njëjtat problematika. Si korrupsioni, kontrabanda – krimi i organizuar – mos bashkëpunimi politik. Por, ndoshta ka më tepër të bëjë me mosnjohjen mirë të vetes tonë. Identiteti jonë kombëtarë na ka lënë gjithmonë në pikëpyetje të mëdha, e kjo vihet re sa herë ka ndonjë festë kombëtare apo ndonjë ndeshje futbolli ku ndizen shpirtrat e nacionalizmit pa sens. Sepse kur është për të qenë vërtetë nacionalistë ka shumë ngurrime e tundime të ndryshme!

Z. Pirgu në një intervistë për gazetarin Idriz Morina keni deklaruar se shqiptarët duhet të bëhen një superfuqi në Evropë. Përveç në art që po shkojnë shkëlqyeshëm me emra sikurse ju, duket se politika po vendnumëron e herë herë ka prapavajtje?

Pirgu: Të gjithë duhet t’i shtrohemi punës e seriozitetit si shtetas e gjithashtu dhe politikanët tanë. Po të jemi të zgjuar në 30 vjeçarin e ardhshëm kur të votojmë në Europë, të gjithë shqipfolësit për interesat e kombit tonë, misioni do të jetë i kryer. Sa më shpejt do ta kuptojmë idenë e votës në Europë aq më përpara do të përparojnë shtetet tona. Kjo është ideja ime për superfuqinë.

Çfarë keni planifikuar për të ardhmen?

Pirgu: Viti 2017 do të ketë surpriza të ndryshme. Do të jemi me një produksion të ri në operan e Sydne-it, Australi gjatë fillimit të vitit, gjithashtu në Operan e Vjenës me operan Don Giovanni, në Londër për Verdi Requiem, në Amsterdam në operan mbretërore me një tjetër rivënie në skenë të operas Rigoletto. Do të vijojnë Traviata në Buenos Aires -Argjentinë, Simon Boccanegra në Napoli dhe gjithashtu do të vij së shpejti në operan e Zurich-ut me një produksion të ri. Pra, një vit tepër i ngjeshur.