Pleqtë nuk po kanë ku t’i plakin ditët. U mungojnë hapësirat publike për t’i qarë hallet e njëri-tjetrit. Mungesa e objekteve kolektive nëpër qytete e fshatra po i shtrëngon që të takohen nëpër parqe e qoshe rrugëve. Aty e shtrojnë muhabetin. Nëpër hapësira të gjelbra ku ka tavolina e stola, luajnë shah. Më të lehtë e kanë gjatë muajve të verës, kur mund të zënë ndonjë hije. Në vendtakime shndërrohen edhe dyqanet ushqimore. Para tyre ka ndonjë ulëse ose gajbe pijesh që i kthejnë në karrige zori. Herë-herë, mbledhja e tyre varet prej vullnetit të dyqanxhiut, shkruan sot Koha Ditore.

Në Plemetin, fshat multietnik i Obiliqit, pleqtë qajnë dertet nëpër rrugicat e pluhurosura e të vërshuara me mbeturina. Tymi që vjell prej termocentraleve ua ngufat frymëmarrjen. Gjithkah kombinohen mungesa e dorës së shtetit dhe papërgjegjësia qytetare. Pensionet e ulëta nuk u dalin për ilaçe e nevoja elementare. Ata ndihen të nëpërkëmbur, ngase shtrëngohen t’ua shtrijnë dorën familjarëve edhe për të mbuluar koston e kontrolleve mjekësore e të ilaçeve. Pritjet i kishin të mëdha menjëherë pas luftës. Zhgënjimi iu rrit me kalimin e viteve. Mllefin më të madh e zbrazin ndaj politikës.

Mst: “Na e kanë çu tugin”

“Na e kanë çu tugin. Unë nuk kam besu me pasë thanë najkush, na tanë jemi kanë në luftë, jemi mundu me mish e me shpirt me pa një trohë dritë, e këta shit fabrika e maro autostrada”, nxjerr dufin Xhemajl Gashi (71) nga Luzhnica e Suharekës. “Jemi të zhgënjyer, populli është në mjerim”.