Ishte një prej udhëtimeve më të shkurtra që ndonjëherë e kam bërë me tren: vetëm shtatë minuta dhe një ndalesë nga qyteti zviceran Neuchatel. Megjithatë, zbrita në qytetin e vogël Erlach, ku gjithçka dukej disi ndryshe.

Së pari, nuk po mund t’i bija asgjëje në fije. Mbase po më linte përshtypje arkitektura? Gjuha e trupit e njerëzve? Madje edhe ajri, që ishte i thatë dhe i freskët, si vetë mjedisi në Zvicër, ndihej disi ndryshe, transmeton “Koha Ditore”.

Bëra një copë udhë i hutuar. Ende isha në tokën zvicerane. Këtë e dija fort mirë. Nuk kisha kaluar asnjë kufi ndërkombëtar. Pastaj në sy më ra një shenjë rruge.

Tashmë veç e kisha kaluar pa e ditur Rostigrabenin, shprehjen mahnitëse për linjën e padukshme që ndan Zvicrën gjermanishtfolëse dhe atë frëngjishtfolëse.

Rostigraben ka kuptimin e fjalëpërfjalshëm “hendeku rosti” ose “vija rosti”.