Khaled Hosseini është një romancier afgano-amerikan dhe ambasador i vullnetit të mirë të UNHCR. Romani i tij debutues “Gjuetari i Balonave” (2003) ishte një sukses kritik dhe tregtar.

Për kënaqësinë e lexuesve tanë kemi sjellë një koleksion të thënieve më të bukura të këtij shkrimtarit të madh.

Nuk ka asnjë shans që një shoqëri të përparojë nëse gratë e saj janë të paarsimuara.

Por më mirë të lëndohesh nga e vërteta sesa të ngushëllohesh me një gënjeshtër.

Mund të jetë e padrejtë, por ajo që ndodh në pak ditë, ndonjëherë edhe në një ditë të vetme, mund të ndryshojë rrjedhën e një jete të tërë …

Unë dyshoj se e vërteta është se ne po presim, të gjithë ne, përkundër shanseve të pakapërcyeshme, është që të na ndodhë diçka e jashtëzakonshme.

Ka vetëm një mëkat, dhe kjo është vjedhja … kur thua një gënjeshtër, i vjedh dikujt të drejtën e së vërtetës.

Martesa mund të presë, arsimimi jo.

Gjithmonë dhemb më shumë të kesh dhe ta humbësh sesa të mos kesh patur fare.

Nga të gjitha vështirësitë që një person duhej të përballonte, asnjëra nuk ishte më ndëshkuese sesa pritja.

Ka shumë fëmijë në Afganistan, por pak fëmijëri.

Ka një mënyrë për t’u bërë i mirë përsëri …

Asnjë fjalë nuk kalon mes nesh, jo sepse nuk kemi asgjë për të thënë, por sepse nuk kemi pse të themi asgjë.

Zemra e një njeriu është një gjë e mjerë, e mjerë. Nuk është si barku i nënës. Nuk do të rrjedh gjak. Nuk do të zmadhohet për të bërë vend për ju.

Pas çdo sprove dhe pikëllimi që Ai na bën të kemi mbi supe, Zoti ka një arsye.

Njerëzit thonë se sytë janë dritare për shpirtin.

Koha mund të jetë një lakmitare – ndonjëherë i vjedh detajet për vete.

Një njeri që nuk ka ndërgjegje, nuk ka mirësi, nuk vuan.

Qetësia është paqja. Qetësia. Qetë po e ul butonin e volumit në jetë. Heshtja po shtyp butonin e fikjes. Duke e mbyllur atë. Të gjithën atë.

Ajo është nuri i syve të mi dhe sulltani i zemrës sime.

Tani e di që disa njerëz e ndiejnë pakënaqësinë ashtu siç të tjerët dashurinë: privatisht, intensivisht dhe pa asnjë ndihmë.

E shihni, disa gjëra mund t’jua mësoj. Disa i mësoni nga librat. Por ka gjëra që, mirë, duhet t’i shihni dhe t’i ndjeni.

Lufta nuk e mohon mirësjelljen. E kërkon atë, madje edhe më shumë se në kohë paqeje.

Bukuria është një dhuratë e madhe, e pamerituar e dhënë rastësisht, budallekshëm.

Në fund, bota gjithmonë fiton. Kështu janë gjërat.

Disa histori nuk kanë nevojë të tregohen.

Ndoshta ky është vetëm ndëshkim për ata që kanë qenë të pashpirt, për të kuptuar vetëm se asgjë nuk mund të zhbëhet.

Një djalë që nuk do të qëndrojë në këmbë për veten, bëhet një njeri që nuk mund t’i rezistojë asgjëje.

Ju keni qenë gjithmonë një turist këtu. Thjesht nuk e dinit.

Hapa gojën, gati thashë diçka. Pothuajse. Pjesa tjetër e jetës sime mund të kishte dalë ndryshe po të kisha folur. Por unë nuk e bëra.

Shkrimi i trillimeve është akti i thurjes së një sërë gënjeshtrash për të arritur në një të vërtetë më të madhe.

Një histori është si një tren lëvizës: pavarësisht se ku hipni në bord, ju jeni të detyruar të arrini destinacionin tuaj herët a vonë.

Jeta vazhdon, pa u menduar për fillimin, fundin … krizën ose katarsisin, duke ecur përpara si një karvan i ngadalshëm dhe i pluhurosur nomadësh.

Kur keni jetuar për aq kohë sa unë, u përgjigj Divi, ju zbuloni se mizoria dhe dashamirësia nuk janë veçse hije të së njëjtës ngjyrë.

Litari që ju tërheq nga përmbytja mund të bëhet një lak rreth qafës tuaj.

Historitë e trishtuara bëjnë libra të mirë.

Për guximin, duhet të ketë diçka në rrezik. Unë vij këtu pa asgjë për të humbur.

Jeta është një tren, hipni në bord.

Kishte kaq shumë mirësi në jetën time. Shumë lumturi. Pyesja veten nëse e meritoja.

Eshtë e gabuar të lëndosh edhe njerëzit e këqij. Sepse ata nuk dinë më mirë, dhe sepse njerëzit e këqij ndonjëherë bëhen të mirë.

E kaluara mbante vetëm këtë mençuri: ajo dashuri ishte një gabim dëmtues dhe bashkëpunëtorja e saj, shpresa, një iluzion i pabesë.