Washington DC, 30 Mars 1867. Dy burra kanë qenë duke kryer negociata gjatë gjithë natës. Një copë letër e firmosur, tani qëndron mes Sekretarit amerikan të Shtetit, Uilliam H. Seuard dhe diplomatit rus, Eduard de Stoeckl. Një nga palë do të bëhet dëshmitare tragjike e një prej gabimeve më të mëdha të historisë së gjykimit.

De Stoeckl, të paktën, buzëqesh vesh më vesh. Ai është duke negociuar me urdhër të drejtpërdrejtë të carit dhe është i kënaqur me rezultatin.

Pas luftës së dështuar të Krimesë (1853-1856) Car Aleksandri II do që të heqë qafe “Amerikën ruse”. Arkat e shtetit janë bosh: Mbajtja e kolonive është e kushtueshme, industria e gëzofit nuk po sjell më para. Dhe mbajtja e këtij avanposti të largët shihet si një barrë e panevojshme.

Seuard, nga ana tjetër, ka një ndjesi parehatie. Ai sapo ka blerë Alaskën – pa u konsultuar me presidentin. Dhe Seuard ka një problem tjetër.

Firma i tij i ka premtuar Rusisë 7.2 milion $ – një shifër që ai në të vërtetë nuk e ka. I sikletosur, ai përpiqet të mendojë se si mund të justifikojë blerjen e ‘shkretëtirës së ngrirë “.

Kur Presidenti Johnson mëson për marrëveshjen, ai është i mërzitur dhe e tall publikisht Sekretari e tij të Shtetit, i cili ka blerë “kopsht arinjsh polar” kaq të padobishëm.

Përkundër kësaj Senati është dakord për blerjen – ndoshta nuk duan ta humbasin fytyrën, politikisht. Ajo që mbetet, megjithatë, është ndjenja e ankthit se kanë blerë një pjesë të padobishme pyjesh të vdekur, nga Rusia.

Në të vërtetë, nuk kalon shumë kohë para se Blerja e Alaskës, e dakordësuar me shpejtësi brenda një nate, shfaqet si një problem i madh. Jo për SHBA, por për Rusinë.

Kjo sepse në fund të shekullit 19, kërkuesit amerikanë zbulojnë flori – dhe nisin kështu një garë të ethshme për floririn, që i mbush arkat e shtetit me disa miliona dollarë. Nuk kalon shumë kohë, dhe nga toka e ngrirë e Alaskës zbulohet edhe ari i zi: nafta.

Sot Alaska është xhevahiri në kurorën lëndëve të para të SHBA-së, duke gjeneruar brenda vetëm një dite çmimin e saj fillestarë.

Bashkë me naftën bruto dhe arin, qymyri, hekuri dhe bakri kanë ndihmuar për ta bërë këtë shtet aq të pasur, sa që çdo banor i përhershëm i Alaskës merr një çek prej rreth $ 1.800 çdo vit. Pa blerjen e Alaskës, SHBA nuk do të ishin pozitë për të plotësuar kërkesën e vet për naftë – dhe kjo do të kishte pasoja të mëdha.

Varësia nga importet e naftës nga vende si Iraku mund të kishte çuar në një politikë të jashtme edhe më agresive, që në krye të herës.

Ose SHBA do të kishte tërhequr thuajse tërësisht nga skena botërore – dhe kurrë nuk do të merrte pjesë në luftërat botërore.

Pasojat gjeopolitike në fund të shekullit të 20-të do të kishin qenë drastike. Është e vështirë të imagjinohet se çfarë do të thoshte në Luftën e Ftohtë, një territor rus me baza ushtarake dhe qytete, në tokën e Amerikës së Veriut.

Është e mundshme, megjithatë, që Perdja e Hekurt nuk do të ishte varur mbi Berlin dhe Gjermani, por përgjatë kufirit të ruajtur fort, midis Kanadasë dhe Rusisë.