(Poezi nga Kaltrinë Uka)

Kanë fillue nana dhe baba me u plakë
përditë i shoh tue u thinjë e rrudhun.

Jam ulun ngat tyne
tue përplas ritmin e shpejtë të kohës në nji shteg t’fshehun mbrenda veti.
Vijnë kujtimet me takat e zhurmshme,
nana flokëkafe t’mëndafshtë
baba me flokë të zinj e të dendun.

Shoh që çdo frymë jete u ka përbi të rinë prej gjithkah,
koha u ka rënë përmidis pa ngut
dhe ka mbjellun në hapat e tyne të mëdhenj
hapa të vegjël.

Nji pjesë m’rri t’u jua admirue buzëqeshjen e shpirtit
që koha nuk ka mund me ua ndryshue,
dhe tjetra e shan’ jetën kurrizdalë.

Rri tu i pa,
dhe mbrenda më mblidhet nji gulçim i butë
n’veti m’piqet nji lumni…