Gjatë kohës së krizës në një nga rrugët më të pasura të Londrës, në mes të nxitimit, formohet një radhë e rregullt. Dhjetëra njerëz qëndrojnë me durim, dhe me uri, duke pritur për darkën e tyre.

Grumbullimi, afër stacionit Charing Cross, përfshin njerëz të të gjitha moshave dhe etnive. Disa duket dukshëm të pastrehë, duke kapur çanta të mëdha bartëse. Të tjerë veshin rroba pune. Edhe pse kanë një punë, ata nuk mund t’ia lejojnë vetës të hanë ushqim jashtë shtëpisë.

Paketat ushqimore presin nën një belveder rozë. Ndërsa vullnetarët i dorëzojnë ato, bukë dhe pasta janë të tallur në gojë të uritur. Shumë njerëz hanë duke qëndruar në këmbë; të tjerët gjejnë një vend pikniku në terren; disa marrin ushqimin në shtëpi.

Punëtorët që kalojnë pranë rrugës nxitojnë. Çiftet e veshura mirë presin nëpër radhët. “Është një poshtërim”, thotë një grua duke veshur një gjerdan të madh margaritar pranë burrit të saj.

Toney Kane është një 39-vjeçare, nënë e tre fëmijëve që vjen çdo javë aty. Ajo shpjegon se ka kaluar pesë nga tetë vitet e fundit të pastrehë me fëmijët e saj, të cilët tani janë në të 20-at. Ata erdhën në Londër nga Hull pasi ajo e gjeti veten të bllokuar në një marrëdhënie abuzive.

“Nuk kam marrë asnjë ndihmë. E pyeta nëse mund të zhvendosesha dhe ata thanë se po por vetëm në një pronë disa rrugë larg prej tij. Doja vetëm të dilja”, tha ajo për The Independent. “Kjo ishte kur vendosa të largohem nga Hull.

“Ne duhej të shkonim me familjen në Woking, por na lanë të mbërthyer në stacionin e King Cross. Duhej të qëndronim në rrugë. Kur erdhëm për herë të parë, njerëzit na rrëmbyen. Në dimër bora do të zbriste vetëm tek ne. Askush nuk do të ndihmonte”, tregon ajo.