Po, është e vërtetë është një komedi, por një komedi e dashurisë së cuditshme, ato në të cilat qesh për të mos qarë. Nuk është as një film i përsosur, por megjithatë një film nuk duhet të jetë i përsosur për të qenë një kryevepër.

“Mos shiko lart”, nga Adam McKay, i cili po transmetohet në Netflix pasi u shfaq në kinema në fillim të dhjetorit, është padyshim filmi më i mirë i këtij viti për pandeminë, gjëja që shpjegon më së miri mekanizmat (social, psikologjike, politike dhe mediatike) të cilat, në mijëvjeçarin e tretë, hyjnë në lojë kur njerëzimi përballet me një emergjencë.

E bukura është se në veprën e luajtur nga Leonardo DiCaprio dhe Jennifer Lawrence nuk përmendet një pandemi: argumenti është një kometë që po shkon drejt tokës. Një film fatkeqësie që nuk e merr veten seriozisht, i shkel syrin brezit të Gretës, nuk flet kurrë për ndryshimet klimatike, por përkundrazi na ofron një portret të pamëshirshëm se si i kemi menaxhuar këta pothuajse dy vite të koronavirusit në planet. Duke dhënë të paktën pesë arsye:

Është fundi i botës, por kujt i intereson

“Kur të vijë Biri i njeriut, a do të gjejë ai besim në tokë?” Ungjilli i Lukës u habit. “Mos shiko lart” na bën një pyetje tjetër: nëse Shkenca do të trokiste në Pallat duke thënë se kishte prova të fundit të botës, a do të merrej seriozisht? Përgjigja është jo: Presidenti i Shteteve të Bashkuara të Amerikës ka gjëra të tjera për të menduar kur DiCaprio dhe Lawrence të mbërrijnë me lajmin ogurzi: disa probleme me emërimin e një gjyqtari të Gjykatës së Lartë, një tjetër portë seksi, fushata elektorale që po afron. Kujt i intereson fundi i botës. Nuk do të jetë fundi i botës.

Për një klikim
Mediat nuk bëjnë një figurë më të mirë. Televizionet kryesore, të fiksuar pas nevojës për të bërë një shfaqje, gazetat e mëdha, të cilat ju ndjekin derisa ajo që thoni të ketë ndjekës, gazetat e para dixhitale, të fiksuara pas rregullave të viralitetit. Ata ju blejnë dhe ju shesin për disa klikime.

Shkenca në panairin e kotësirave
Merrni një studiues të ndershëm, jeta e kaluar mes librave dhe seminareve. Vendoseni në qendër të vëmendjes, bëjeni njeriun e ditës 365 ditë në vit. Së paku, ai do të përfundojë duke shijuar momentin deri në atë pikë sa të bëhet i vetëkënaqur, të gabojë, ndoshta të humbasë mendjen: Di Caprio është e gjitha kjo. Dhe na kujton virologët, infeksionistët dhe epidemiologët, të cilët i janë shtuar shumë programacionit tonë.

Privatizimi i universit
Bota duhet të shpëtohet dhe qeveria amerikane ka një plan. Në sekondën e fundit, ai e lë vend për një teknologji të madhe, të udhëhequr nga një djalë që është një ndërthurje mes Steve Jobs, Jeff Bezos dhe Elon Musk (Mark Rylance). Për sa financon fushatat elektorale, pse të mos e ketë fjalën e fundit në zgjedhjet e administratës? Jemi në privatizimin përfundimtar të universit, një proces që ne e kuptojmë sot me misionet Blue Origin dhe SpaceX. Lodra shumë të shtrenjta të miliarderit, të cilave po iu beson edhe NASA.

Të vdesësh po, por pasi të kesh bërë një “story”

Në fund të panairit: çfarë ndikimi do të kishte tek ne ky fund i bekuar i botës nëse do të vinte? Fillimisht do të na interesonte pak më pak se një histori tradhëtie mes një reperi dhe një këngëtari. Megjithatë, ndërsa afrohet në mënyrë të pashmangshme do ta gjejmë veten duke bërë një reflektim më të thellë.

Vdekja e afërt është një ide që nuk të lë indiferente. Përfundimisht mësohesh me të, sepse njeriu mësohet me çdo gjë. Dhe pastaj pajtohesh me faktin se do të vdesësh. Por, kush e di pse, vetëm pasi ta kesh shpërndarë nëpër “story”.