Me palma gjigande pranë ujit, hotele me lartësi të larta që shkëlqejnë në diell dhe restorante të shkëlqyera plazhi që shesin karavidhe dhe liker të shtrenjtë, është e lehtë të kuptosh pse Maceio, kryeqyteti i shtetit Alagoas, njihet ndryshe si Karaibe e Brazilit.

Megjithatë, si shumica e qyteteve të pazhvilluara të vendit në verilindje, kjo skenë kartolinash tregon vetëm një pjesë të historisë, fytyrën sipërfaqësore të një metropoli të mbështetur në turizëm. Vetëm disa blloqe më poshtë një Maceio tjetër gradualisht hyn në pamje; vendi që renditet rregullisht ndër më të dhunshmit në Brazil. Është midis mbeturinave, rrugëve ujore të ndyra dhe strehimit të ndrojtur, vend në të cilin një djalë i ri i ndrojtur me një buzëqeshje e filloi rrugëtimin e tij nga Alagoas për në “Anfield Road”.

Roberto Firmino Barbosa de Oliveira lindi në 2 tetor 1991 në Trapiche da Barra, një lagje e varfër e shtrydhur midis një liqeni të ndotur dhe një favelle të varfër. Brenda shtëpisë së tij të thjeshtë të fëmijërisë ai do të shkonte drejt “Estadio Rei Pele”, stadium me kapacitet rreth 20 mijë ulësesh. Kështu që, nuk është aspak çudi që Firmino e kishte futbollin gjithmonë në mendje.

Ajo shtëpi në Trapiche kohët e fundit është rinovuar dhe shndërruar në një dyqan “hot-dogësh”, por muri origjinal i familjes Firmino mbetet. Thumbat e ndryshkur metalike ende janë aty, me besimin për të mbajtur hajdutët larg. Këta thumba të ngulitur në mur kanë shërbyer edhe për një qëllim tjetër – mbajtjen e një djaloshi të ri brenda.

“Gjithmonë kjo lagje ka qenë e dhunshme dhe nëna e Robertos ishte shumë mbrojtëse ndaj tij” thotë Bruno Barbosa dos Santos, një mik i fëmijërisë i Firminos. “Ai ishte i çmendur pas futbollit, por nuk mund të rrinte brenda në shtëpi. Kështu që, ai e kapërcente murin për të ardhur që të luante me ne në rrugë”.

Miqtë e tjerë kujtojnë se si ata do të hedhin gurë në çatinë e Firminos për ta tunduar atë për një lojë futbolli në rrugë, ose se si trajneri në klubin e tij të parë Flamenguinho do të krijonte një palë shkallë për t’ia lehtësuar daljen nga shtëpia. Edhe kur luante me fëmijë gjashtë vjet më të vjetër, Firmino ishte një nivel më lart.

“Nëna e Robertos shqetësohej se për shkak të lagjes ai mund të bëhej bandit, por ai kurrë nuk mendonte për një gjë të tillë”, thotë një mik tjetër i vjetër, Dedeu, i cili ende jeton në Trapiche. “Ai ishte i qetë dhe i ndrojtur – vetëm buzëqeshte – por ai ishte i çmendur. Edhe kur ai nuk kishte top, ai do të luante me një portokall. Ëndrra e tij ishte të bëhej një profesionist, por ku ne jetojmë është shumë e vështirë të arrihet kjo gjë. Për këtë arsye unë jam aq i lumtur për të. Ai meriton të gjithë suksesin në karrierë”.

Flisni me këdo që e njeh Firminon ose prindërit e tij, Mariana Cicera dhe Jose Cordeiro, dhe ndjenjat janë gjithmonë të njëjta. Një fjalë e veçantë portugeze vazhdimisht përsëritet për këtë familje – “humilde” (të përulur). Një familje e përkushtuar që e fitoi shpëtimin nga varfëria.

Ëndrra për ta larguar familjen

Jose ishte një shitës rruge, që shiste ujë në shishe jashtë shfaqjeve muzikore dhe ndeshjeve të futbollit. Ishte burimi i vetëm i të ardhurave të familjes dhe me këto do të ndihmonte edhe Roberto. Derisa babai luftonte për ta ushqyer familjen, djali kishte një synim më të madh në jetë.

“Ai ishte gjithmonë një fëmijë i mirë, i cili mendonte për të tjerët”, thotë Bruno, i cili mbetet vazhdimisht në kontakte me yllin e Liverpoolit, duke shkëmbyer mesazhe herë pas here përmes WhatsAppit. “Edhe tani ai e ndihmoi gjyshen time. I dha asaj një karrige me rrota pasi ajo pati një goditje në tru. Ëndrra e madhe e Robertos ishte të largonte nënën e tij, babanë dhe motrën nga këtu”.

Në fund të rrugës së lagjes ku është rritur Firmino, është një fushë betoni e mbushur me mbeturina të hedhura. Pikërisht, në këtë vend Firmino i zhvilloi aftësitë e tij, duke mbajtur topin nën kontroll në hapësira të ngushta. Në fakt, kjo aftësi edhe e veçon Firminon tani si futbollist.

“Ai i shikonte në televizion Ronaldinhon e Ronaldon dhe donte të ishte sikur ata”, thotë Dedeu. “Ai kishte shumë aftësi dhe gjithmonë ishte më i mirë se pjesa tjetër. Ishte i shkëlqyeshëm, pasi mund të driblonte të gjithë lojtarët në këtë hapësirë të ngushtë”.

Kjo fushë e vogël gjendet në hyrje të “Escola Estadual Professor Tarcisio de Jesus”, shkolla Firmino filloi mësimet prej moshës shtatëvjeçare. Një shenjë në derën e klasës lexon: “Filloni të bëni atë që është e nevojshme; atëherë bëni atë që është e mundur; dhe papritmas po bëni të pamundurën”.

Ari Santiago buzëqesh ndërsa e lexon këtë shenjë. Një ish-punëtor administrativ, i cili e themeloi ekipin e futbollit të shkollës dhe i nxiste nxënësit që të ëndërronin. Pavarësisht kësaj, ai kurrë nuk e ka imagjinuar se ndonjëri prej nxënësve të tij do të luante një ditë për Përfaqësuesen e Brazilit.

“Ekipin e krijova për t’i larguar fëmijët nga rruga, pasi më herët tre nxënës ishin vrarë si pasojë e dhunës në lagje. Ky vend ka qenë shumë i dhunshëm dhe doja që këtyre fëmijëve t’iu tregoja një botë tjetër, atë të sportit”, shprehet Santiago.

Ekipi i shkollës jo vetëm që rezultoi në sjellje më të mirë, por gjithashtu i dha arsye Santiagos për të folur me një 14-vjeçar të talentuar, të njohur si lojtari më i mirë në shkollë. Firmino kishte firmosur tashmë letrat e për superfuqinë rajonale Clube de Regatas Brasil (CRB) dhe nuk mund të luante ndeshje zyrtare për një ekip tjetër. Sidoqoftë, atij iu lejua të stërvitej dhe të luante në ndeshje miqësore me ekipin e shkollës.