David Takayoshi Suzuki (1936) është një akademik kanadez, transmetues shkencor dhe aktivist mjedisor.

Suzuki mbrojti një doktoraturë në zoologji nga Universiteti i Çikagos në 1961, dhe ishte profesor në departamentin e gjenetikës në Universitetin e Kolumbisë Britanike nga viti 1963 deri në pensionimin e tij në 2001.

Për kënaqësinë e lexuesve tanë kemi sjellë një koleksion me thëniet më të bukura të këtij ambientalisti të madh.

Ne të gjithë jemi në një makinë gjigante që ecën në drejtim të një muri me tulla ndërsa të gjithë po debatojnë se ku do të ulen.

Dominimi i njeriut mbi natyrën është thjesht një iluzion, një ëndërr kalimtare nga një specie naive. Është një iluzion që na kushtoi shumë, na futi në grackën e projekteve tona, na dha disa mburrje për guximin dhe gjenialitetin tonë, por gjithsesi është një iluzion.

Mënyra se si e shohim botën formon mënyrën se si e trajtojmë atë. Nëse një mal është një hyjni, jo një grumbull mineral; nëse një lumë është një nga damarët e tokës, jo uji potencial vaditës; nëse një pyll është një korije e shenjtë, jo lëndë druri; nëse speciet e tjera janë të afërm biologjik, jo ushqim; ose nëse planeti është nëna jonë, jo një mundësi — atëherë ne do ta trajtojmë njëri-tjetrin me më shumë respekt. Kjo është sfida, për ta parë botën nga një këndvështrim tjetër.

Çdo frymëmarrje është një sakrament, një pohim i lidhjes sonë me të gjitha gjallesat e tjera, një rinovim i lidhjes sonë me paraardhësit tanë dhe një kontribut për brezat që do të vijnë. Fryma jonë është një pjesë e frymëmarrjes së jetës, oqeani i ajrit që mbështjell tokën.

Nëse ne njerëzit jemi të mirë në ndonjë gjë, është të mendojmë se kemi një ide të mrekullueshme dhe ta bëjmë atë pa pranuar pasojat e mundshme ose injorancën tonë.

Mjedisi është kaq themelor për ekzistencën tonë të vazhdueshme sa duhet të kapërcejë politikën dhe të bëhet një vlerë qendrore e të gjithë anëtarëve të shoqërisë.

Identiteti ynë përfshin botën tonë natyrore, mënyrën se si ne ecim përmes saj, si ndërveprojmë me të dhe si na mbështet ajo.

Ndërsa distancohemi më shumë nga bota natyrore, ne jemi gjithnjë e më shumë të rrethuar dhe të varur nga shpikjet tona. Ne bëhemi skllevër nga kërkesat e vazhdueshme të teknologjisë të krijuara për të na shërbyer.

Nuk ka asnjë mjedis “atje jashtë” që është i ndarë nga ne. Ne nuk mund ta menaxhojmë ndikimin tonë në mjedis nëse vetë ne jemi rrethina jonë. Njerëzit indigjenë janë absolutisht të saktë: ne kemi lindur nga toka dhe jemi ndërtuar nga katër elementët e shenjtë të tokës, ajrit, zjarrit dhe ujit. (Hindusët rendisin këto katër dhe shtojnë një element të pestë, hapësirë.)

Qeniet njerëzore janë shpesh në maksimumin e tyre kur u përgjigjen krizave të menjëhershme – aksidenteve me makinë, zjarreve në shtëpi, uraganeve. Ne jemi më pak efektivë përballë krizave të mëdha, por të ngadalta, si humbja e biodiversitetit ose ndryshimi i klimës. Kur kriza është mjedisore dhe globale.

Mënyra se si jetojmë ka të bëjë më pak me zgjedhjet individuale dhe më shumë me prirjen e përgjithshme të shoqërisë sonë sesa shumë prej nesh e kuptojnë. Ne harrojmë se nuk kemi nevojë për gjithçka.

Ndryshimi nuk është kurrë i lehtë dhe shpesh krijon mosmarrëveshje, por kur njerëzit bashkohen për të mirën e njerëzimit dhe Tokës, ne mund të arrijmë gjëra të mëdha.

Benjamin Franklin, tha: “Paraja nuk e ka bërë ende një njeri të lumtur, as nuk do ta bëjë atë. Nuk ka asgjë në natyrën e saj që të prodhojë lumturi. Sa më shumë të ketë një njeri, aq më shumë dëshiron. Në vend që të mbushë një vakum, ai krijon një të tillë.

Ajo shëtitje e vogël më kujtoi fuqishëm se natyra është guri ynë i provës. Sado të sofistikuar dhe të avancuar teknologjikisht që të jemi, ne jemi krijesa biologjike, të varura plotësisht nga mirësia e saj për ajër të pastër, ujë dhe ushqim.

Një ekuilibër midis ekologjisë së qëndrueshme dhe jetës së qëndrueshme njerëzore, nga njëra anë, dhe përpjekjes së papenguar për fitim, nga ana tjetër, është thjesht një oksimoron.

Ne e dimë se privimi i dashurisë mund të vrasë njerëzit. Cilat janë efektet e të qenit i privuar nga një mjedis jetese?

Ne nuk duhet të jemi të trishtuar me peshën e pamundur të menaxhimit të të gjithë biosferës, por duhet të përballojmë sfidën e të jetuarit në ekuilibër me elementët e shenjtë.

Vendi ku ne kalojmë pjesën më të madhe të jetës sonë i përcakton prioritetet tona dhe mënyrën se si e perceptojmë rrethinën tonë. Një habitat i krijuar nga njeriu prej asfalti, betoni dhe qelqi përforcon besimin tonë se ne shtrihemi përtej dhe mbi natyrën, të imunizuar nga pasiguria dhe e papritura e natyrës së egër.

Duke qenë i dashuruar, lirohet fuqia tek foshnja për të dashur të tjerët. Ky është një mësim jashtëzakonisht i rëndësishëm që ne si qenie njerëzore duhet ta kuptojmë dhe mësojmë: që kultivimi i rritjes dhe zhvillimit të dashurisë tek fëmija duhet të jetë e drejta e tij e natyrshme nga lindja.

Jeta lulëzon nga jeta.