Camille Anna Paglia është një kritike akademike amerikane.

Paglia ka qenë profesore në Universitetin e Arteve në Filadelfia, Pensilvani, që nga viti 1984.

Ajo është kritike për shumë aspekte të kulturës moderne dhe është autore e disa librave.

Ajo është gjithashtu një kritike e feminizmit bashkëkohor amerikan dhe post-strukturalizmit, si dhe një komentuese e aspekteve të shumta të kulturës amerikane, siç është arti vizual, muzika dhe historia e filmit.

Për kënaqësinë lexuesve ne kemi sjellë një koleksion të thënieve më të njohura të saj.

Jeta është një banket dhe shumica e atyre që janë ulur rreth tij po vdesin nga uria.

Toka është e mbushur me rrënojat e perandorive që besonin se ishin të përjetshme.

Burrat i ndjekin natën ata që nuk do t’i përshëndesin ditën.

Burrat kanë sakrifikuar dhe sakatuar veten fizikisht dhe emocionalisht për të ushqyer, strehuar dhe mbrojtur gratë dhe fëmijët. Asnjë nga dhimbjet apo arritjet e tyre nuk është regjistruar në retorikën feministe, e cila i portretizon burrat si shfrytëzues shtypës dhe të egër.

Arti është diçka jashtë zakonit që komenton mbi të zakonshmen.

Eshtë Amerika kapitaliste ajo që krijoi gruan moderne të pavarur. Asnjëherë në histori gratë nuk kanë pasur më shumë liri zgjedhjeje në lidhje me veshjen, sjelljen, karrierën.

Këshilla ime, si në çdo gjë, është të lexoni gjerësisht dhe të mendoni për veten. Ne kemi nevojë për më shumë kundërshtime dhe më pak dogma.

Një grua thjesht është, por një burrë duhet të bëhet. Burrëria është e rrezikshme dhe e pakapshme. Ajo arrihet me një revoltë nga gruaja, dhe konfirmohet vetëm nga burrat e tjerë.

Kritika në të mirën e saj është ri-krijuese, jo vrasëse e shpirtit.

Shkenca perëndimore është produkt i mendjes apoloniane: shpresa e saj është që me emërtimin dhe klasifikimin, nën dritën e ftohtë të intelektit, nata arkaike mund të shtyhet prapa dhe të mposhtet.

Poezia është rruga drejt një vizioni shpirtëror të shoqërisë dhe universit.

Bukuria është arma jonë kundër natyrës; me të bëjmë objekte, duke u dhënë atyre kufi, simetri, proporcion. Bukuria ndalon dhe ngrin fluksin e shkrirjes së natyrës.

Liberalizmi e përcakton qeverinë si baba tiran, por kërkon që ajo të sillet si nënë ushqyese.

Mendja perëndimore bën përkufizime; vendos kufij.

Mënyra e vetme për të mësuar fokusin është t’i paraqisni syrit mundësi për perceptim të qëndrueshëm – të ofruar më së miri nga soditja e artit. Shikimi i artit kërkon qetësi dhe pritje, të cilat riorganizojnë shqisat tona dhe prodhojnë një qetësi magjike.

Ne jemi thjesht një nga një mori specie mbi të cilat natyra ushtron pa dallim forcën e saj. Natyra ka një axhendë kryesore që ne vetëm pak mund ta dimë.

Fizika e shekullit të njëzetë, duke shkuar rreth e rrotull në Herakleitus, supozon se e gjithë materia është në lëvizje. Me fjalë të tjera, nuk ka asgjë, vetëm energji.

Në njëfarë niveli, e gjithë dashuria është luftarake, një luftë me fantazmat.

Ne jemi zhytur edhe një herë në një kaos etik ku intoleranca maskohet si tolerancë dhe ku liria individuale është shtypur nga tirania e grupit.

Altari, si në para-historinë, është kudo që të gjunjëzohesh.

Përqendrimi i tepërt në çdo pikë është shtrembërim.

Çdo lexim është i pjesshëm, por kjo nuk na çliron nga kërkimi i kuptimit, i cili na përcakton si specie.

Qeniet njerëzore nuk janë të preferuarat e natyrës. Ne jemi thjesht një mori speciesh mbi të cilat natyra ushtron pa dallim forcën e saj.

Dashuria po i lutet njerëzimit: Lëreni barrën tuaj të dyshimit; në besimin e përsosur nuk ka as frikë as vuajtje.

Letërsia dhe arti nuk krijohen kurrë për studiuesit, por për një auditor universal. Nëse akademikët nuk mund ta shohin atë auditor, ata nuk mund ta shohin artin.

Mishërimi, kufizimi i mendjes nga materia, është një zemërim për imagjinatën.