Donna Louise Tartt është një autore amerikane.

Romanet më të njohura të saj janë “Historia Sekrete” (1992), “Miku i Vogël” (2002) dhe “Goldfinch” (2013). Tartt fitoi çmimin letrar “WH Smith” më 2003 dhe Çmimin Pulitzer më 2014.

Ajo u përfshi në listën e “100 njerëzve më me ndikim” të revistës Time të vitit 2014.

Për kënaqësinë e lexuesve tanë kemi sjellë një përmbledhje të thënieve më të bukura të saj:

Më falni për të gjitha gjërat që kam bërë, por më së shumti për ato që nuk i kam bërë.

Bukuria është tmerr. Çfarëdo që ne e quajmë të bukur, ne dridhemi para saj.

E pata epifaninë se e qeshura ishte dritë, dhe drita ishte e qeshura, dhe se ky ishte sekreti i universit.

A ekziston jashtë letërsisë një gjë e tillë si ‘e meta fatale’, ajo çarje e errët e dukshme që kalon në mes të jetës? Dikur mendoja se jo. Tani mendoj se po. Dhe mendoj se e imja është kjo: një mall morbid për piktoresken me çdo kusht.

Bukuria rrallëherë është e butë apo ngushëlluese. Krejt e kundërta. Bukuria e vërtetë është gjithmonë mjaft alarmante.

Kujdesi i tepërt për objektet mund t’ju shkatërrojë. Vetëm – nëse kujdeseni mjaftueshëm për një gjë, ajo merr një jetë më vete, apo jo? Dhe a nuk është i gjithë thelbi i gjërave – gjërave të bukura – që të lidhin me një bukuri më të madhe?

Një pikëllim i madh dhe që sapo kam filluar ta kuptoj: ne nuk mund të zgjedhim vetë zemrat tona. Ne nuk mund ta bëjmë veten të dëshirojmë atë që është e mirë për ne ose atë që është e mirë për njerëzit e tjerë. Ne nuk e zgjedhim dot njeriun që jemi.

Mund të shikoni një foto për një javë dhe të mos e mendoni më kurrë. Ju gjithashtu mund të shikoni një foto për një sekondë dhe të mendoni për të gjithë jetën tuaj.

Është më mirë të njohësh një libër nga afër se sa njëqind në mënyrë sipërfaqësore.

Ndonjëherë ne duam atë që duam edhe nëse e dimë se do të na vrasë.

Nuk ka asgjë të keqe me dashurinë e të Bukurës. Por Bukuria – nëse nuk është e martuar me diçka më kuptimplote – është gjithmonë sipërfaqësore.

Ka gjëra të tilla si fantazmat. Njerëzit kudo e kanë ditur gjithmonë këtë. Dhe ne besojmë në to po aq sa edhe Homeri. Vetëm tani i quajmë me emra të ndryshëm. Kujtesa. E pavetëdijshmja.

Dashuria nuk pushton gjithçka. Dhe kushdo që mendon se e bën është budalla.

Detyra e parë e romancierit është të argëtojë. Është një detyrë morale. Njerëzit që lexojnë librat tuaj janë të sëmurë, të trishtuar, duke udhëtuar, në dhomën e pritjes së spitalit ndërsa dikush po vdes. Librat shkruhen nga të vetmuarit për të vetmuarit.

Ndonjëherë bëhet fjalë për të luajtur mirë një dorë të dobët.

Çdo ngjarje e re – çdo gjë që bëra për pjesën tjetër të jetës sime – vetëm sa do të na ndante gjithnjë e më shumë: ditët e të cilave ajo nuk ishte më pjesë, një distancë gjithnjë në rritje mes nesh. Çdo ditë për pjesën tjetër të jetës sime, ajo do të ishte vetëm më larg.

Çdo veprim, në përplotësinë e kohës, fundoset në hiç.

Të gjitha ato shtresa heshtje mbi heshtje.

Çdo gjë është madhështore nëse bëhet në një shkallë mjaft të madhe.

Ne jemi aq të mësuar t’u maskohemi të tjerëve, saqë në fund maskohemi me veten tonë.

Kush ishte ai që tha se rastësia ishte thjesht mënyra e Zotit për të mbetur anonim?

Për të kuptuar fare botën, ndonjëherë mund të përqendroheshe vetëm në një pjesë të vogël të saj, të shikosh shumë mirë në atë që ishte afër dhe ta bësh atë të qëndrojë në tërësi.

Jo aq sa pritej, por sapo ndodhi, e kuptoi se nuk mund të ishte ndryshe.

Kujt i intereson? Nëse ai është i mirë me ju? Askush prej nesh nuk gjen kurrë mirësi të mjaftueshme në botë, apo jo?

Në fund të fundit, apeli për të mos qenë vetvetja, qoftë edhe për pak kohë, është shumë i madh.

Kishte një goditje të tmerrshme, të çrregullt në gjoksin tim, sikur një zog i madh të ishte bllokuar brenda kafazit të kraharorit tim dhe rrihte veten për vdekje.

Për sa kohë që veproj nga dashuria, ndjej se po bëj më të mirën që di.

Sa shpejt ra; sa shpejt mbaroi.

Edhe nëse kjo do të thoshte se ajo kishte dështuar, ajo ishte e lumtur. Dhe nëse ajo që ajo do të kishte qenë e pamundur që në fillim, prapëseprapë kishte një farë rehatie të vetmuar në faktin se ajo e dinte se ishte e pamundur dhe kishte vazhduar dhe e kishte bërë gjithsesi.

Sa herë që shihni miza ose insekte në një natyrë të qetë – një petal të vyshkur, një njollë e zezë në mollë – piktori ju jep një mesazh sekret. Ai po ju thotë se gjallesat nuk zgjasin – gjithçka është e përkohshme. Vdekja në jetë. Kjo është arsyeja pse ata quhen natura mortes. Ndoshta nuk e sheh në fillim me gjithë bukurinë dhe lulëzimin, grimcën e vogël të kalbjes. Por nëse shikoni më nga afër – ja ku është.

Bota nuk do të vijë tek unë, kështu që unë duhet të shkoj tek ajo.

Megjithatë, dëshira ime për të ishte si një ftohje e keqe që kishte zgjatur për vite me rradhë, pavarësisht bindjes sime se do ta kaloja në çdo moment.

A nuk mund të vijë e mira ndonjëherë nga disa dyer të pasme të çuditshme?

Më falni për të gjitha gjërat që bëra, por më së shumti për ato që nuk i bëra.

Të vdekurit na shfaqen në ëndrra sepse vetëm kështu mund të na bëjnë t’i shohim; ajo që ne shohim është vetëm një projeksion, i rrezatuar nga një distancë e largët, dritë që na ndriçon nga një yll i vdekur…

…është një lavdi dhe një privilegj të duash atë që Vdekja nuk e prek.

Isha i magjepsur nga të huajt, doja të dija se çfarë ushqimi hanin dhe nga cilat pjata e hanin, çfarë filmash shikonin dhe çfarë muzike dëgjonin, doja të shikoja nën shtretërit e tyre dhe në sirtarët e tyre të fshehtë dhe tavolinat e natës dhe brenda xhepave të palltove të tyre.

Ata të gjithë ndanin një farë gjakftohtësie, një hijeshi mizore, e cila nuk ishte aspak moderne, por kishte frymën e ftohtë të çuditshme të botës së lashtë: ata ishin krijesa madhështore, sy të tillë, duar të tilla, shikime të tilla – sic oculos, sic ille manus , sic ora ferebat.

Nëse do të isha rritur në atë shtëpi, nuk mund ta kisha dashur më shumë, nuk mund të kisha qenë më i njohur me kërcitjen e lëkundjes, ose modelin e hardhive clematis në kafaz, ose fryrjen prej kadifeje të tokës si ajo u zbehur në gri në horizont. . . . Vetë ngjyrat e vendit më kishin depërtuar në gjak.

Më pëlqeu ideja e të jetuarit në një qytet – çdo qytet, veçanërisht një qytet i çuditshëm – më pëlqeu mendimi i trafikut dhe turmave, të punës në një librari, tavolinave të pritjes në një kafene, kush e dinte se në çfarë lloj jete të vetmuar mund të kaloja ? Ushqimi vetëm, shëtitja e qenve në mbrëmje; dhe askush nuk e dinte se kush isha.