Amerikanët kanë aktivizuar paketën më të ashpër të sanksioneve ndaj industrisë ruse të naftës dhe gazit, në një përpjekje për t’i hapur rrugë një marrëveshjeje paqeje për Ukrainën, që mund të ndodhë së shpejti kur Trump zyrtarisht të marrë pushtetin nga Biden më 20 janar. Megjithatë, këto sanksione dytësore nuk ishin as të papritura, as të pakontrolluara për kompaninë më fitimprurëse me kapital rus në Serbi. Madje, gjithçka ishte e orkestruar dhe e dakorduar më parë. Ishte vendosur që rusët të largoheshin nga NIS që para zgjedhjeve të fundit, duke siguruar kështu një leje për manipulimin zgjedhor.

Dymbëdhjetë vjet, “Perikliu” serb ka përkëdhelur dhe i është servilosur Perëndimit, ndërkohë që fitimet jo të vogla nga NIS financuan agresionin rus në Ukrainë. Por, edhe AV-ja e ka shpërblyer Perëndimin për këtë heshtje, duke dëshmuar “besnikërinë” e tij me refuzimin e ftesës së Putinit për anëtarësim në BRICS, si dhe me manovrat ushtarake me NATO-n, eksportin e armëve në Ukrainë dhe Izrael, sipas udhëzimeve të mikut Kristofer Hill.

Për këtë arsye, Vuçiqi ka gëzuar një qasje të favorshme nga Perëndimi, pavarësisht se nuk ka vendosur sanksione kundër Rusisë, në kundërshtim me frontin e bashkuar perëndimor kundër Kremlinit. Por, tani që nuk ka më hapësirë për balancim dhe duke iu dhënë Beogradit argumenti se shkëputja nga Moska është në interesin e Serbisë, Vuçiqit i janë servirur këto sanksione si një mundësi për t’u çliruar nga ndikimi rus dhe për t’u përqafuar me amerikanët. Praktikisht, ai po shpëton nga kthetrat e Putinit dhe synon të përqafojë Donald Trumpin. Taktika e Vuçiqit është të “heqë qafe” Rusinë, duke krijuar një dramë për të kaluar Atlantikun. Megjithatë, përmendja e Putinit ende ngjall një frikë që shihet qartë tek Aleksandër Vuçiqi.

Kjo shpjegon edhe shmangien e tij, duke pretenduar se Beogradit i duhen bisedime të tjera me Moskën, apo se do të kërkojë të flasë me Putinin ose Lavrovin, të cilët e kanë cilësuar sanksionet si një pabesi të administratës së Bidenit ndaj Trumpit, Rusisë dhe Serbisë. Asgjë nuk është e rastësishme kur bëhet fjalë për politikën e kaosit të Vuçiqit. Ai gjithmonë përdor këtë metodë kur gjendet në krizë të rëndë. Ky është një njeri që ndërmerr kthesa të mëdha, sidomos kur bëhet fjalë për figura të fuqishme apo shtete të mëdha. Deklarata e tij se do të diskutojë me Putinin për NIS-in është një marketing i pastër. Çfarë mund t’i njoftojnë rusët? Për çfarë të flasë, kur pronësia është në duart e tyre? Por, ai krijon përshtypjen se është partner dhe se Rusia do t’i bëjë ndonjë lëshim. Nuk do të ndodhë asgjë nga këto, sepse këto sanksione janë të porositura dhe synojnë të largojnë vëmendjen nga kryengritja popullore, jo të dëmtojnë Rusinë ose të lirojnë Serbinë nga ndikimi politik i Putinit.

Më e rëndësishme se kjo dramë e inskenuar është çështja se çfarë qëndrimi do të ketë Amerika ndaj Serbisë kur “Trumpi serb” të hyjë në Shtëpinë e Bardhë. Kam përshtypjen se shumë shpejt do të zhgënjejë ata që, bashkë me Vuçiqin, po i gëzohen kaq shumë kësaj ngjarjeje. Sepse Trumpi është një njeri i monologut dhe nuk do të tolerojë magjinë manipuluese të Vuçiqit për shmangien e zgjidhjes së çështjeve me Kosovën. Do të jetë një: duhet bërë dhe pikë.

Është interesante që Aleksandër Vuçiqi ofron Beogradin si vend për një samit mes Trumpit dhe Putinit, por me çfarë e kandidon veten dhe vendin si faktor të rëndësishëm, kur në shumë aspekte nuk është? Për këtë, mos lëviz dhe mos krijo dallgë, Oskar. Ditët e tua janë të numëruara, dhe diktatura jote së shpejti do të marrë fund. Të gjitha maskat e tua do të bien, bashkë me dramën e inskenuar të sanksioneve ndaj kompanisë ruse, pa të cilën mund të jetohet dhe duhet të jetohet.