Almir Aliu nuk është më! Deri dje ishte ende një 4 vjeçar me sytë xixëllues dhe dhëmbët e bardhë rrëzëllues që i jepnin bukuri buzëqeshjes. Buzëqeshja e tij e sinqertë si e çdo fëmije më ngulet thellë në zemër ndërsa i shoh foton. Sytë më mbushen me lot. E imagjinoj dhimbjen e prindërve të tij. E di se si mund të ndihen sot, kur në mbrëmje nuk do ta përqafojnë vogëlushin e tyre; nuk do t’i urojnë natën e mirë; nuk do t’i përkëdhelin kokën dhe nuk do t’i thonë frazën standarde që besoj se e thotë çdo prind, kudo në botë. Pavarësisht nga gjuhët që flet: fli që të rritesh! Almiri i vogël nuk do të rritet më. Në një natë të shenjtë, ai ka zënë vendin e tij në këtë botë, një vend fare modest, thuajse 1 metër kartor varr. Nuk ishte vendi që ai meritonte. Nuk është vendi që meriton asnjë fëmijë në botë. Ai dergjet atje, peng i një urrejtjeje të vjetër dhe i një akti kriminal. Prehu në paqe Almir! Fali të gjithë ata që nuk ditën të të duan dhe kursejua dhimbjen atyre që të deshën shumë. Në radhë të parë familjarëve të tu! Të gjithë atyre që derdhën sot lot mbi varrin tënd apo përpara kompjuterëve ku lexuan lajmin, kudo që ndodhen.

Almiri iku nga kjo botë, pa e ditur se çfarë është urrejtja etnikë; as racizmi. Ai ishte në një moshë kur fëmijët i ndajnë njerëzit e botës thjeshtë në të mirë dhe të këqinj! Në përbindësha dhe heronj. Me siguri ashtu do t’i jetë dukur edhe Boban Iliç, vrasësi kriminel kur është turrur drejt tij dhe familjes me gjithë gazin që mund të prodhojë makina. E ka parë si një e keqe që shkonte drejt tij dhe që ai nuk e ka ndalur dot. As me buzëqeshjen; as me klithmën për ndihmë dhe as me pafajësinë e një fëmije. Pafajësi që ka ndalur duart e kriminelëve më të mëdhenj të botës, por që nuk ndali atë të Boban Iliç! Djali po kthehej në shtëpi me prindërit. Nuk e dinte që babai i tij kishte bërë fjalë për rradhën në urgjencën shëndetësore me një maqedonas dhe për këtë iku nga radha. Por kjo nuk mjaftoi. Boban Iliç, djali i një zyrtari të Ministrisë së Brendshme e ndoqi pas dhe i goditi me makinë. Goditi djalin 4 vjeçar që nuk kishte faj. Dëshmitarët thonë që në tërbimin e tij shante shqiptarët. Askush nuk e ndihmoi dot Almirin! As prindërit. Ndodhi gjithçka kaq shpejt dhe djali i vogël lëngoi edhe pak. Ai iku! Atëherë kur s’duhej të ikte. Sepse nuk kishte asnjë faj; asnjë përgjegjësi; asgjë mbi supet e tij të brishta prej fëmije dhe asgjë në ndërgjegjen e tij të bardhë prej engjëlli. Mbase veç një faji nëse konsiderohet kështu: ishte shqiptar. Dhe shqiptarët në Maqedoni, me gjasë meritojnë këtë trajtim!

Nuk dua ta politizoj. E di që kriminelë ka kudo. E di që vrasës e maniakë ka në çdo vend. Por kjo nuk është vrasje e zakonshme. Kjo është urrejtje e mbarsur etnike; është bindje e krijuar me dekada që shqiptarët kaq meritojnë dhe me ta duhet të sillesh kështu. Eshtë produkt i kushtetutës së Republikës së re të Maqedonisë, që deri në 2001 e konsideronte Maqedoninë shtet të Maqedonasve. Duke lënë jashtë saj më shumë se gjysmën e popullsisë së Republikës. Nuk besoj që Boban Iliç është nisur nga kjo. Por ai është rritur në atë ambjent; ai ka dëgjuar prindërit e tij të arsyetojnë kështu; e ka mësuar se jeta e një shqiptari ka pak vlerë. Siç ndodhi edhe në shumë raste të tjera. I kujtoni përgjimet ku shqiptarët i mbanin në burg dhe i akuzonin pa asnjë fakt. Sepse me shqiptarët mund të sillesh kështu.

Almiri iku. Ai nuk arriti të mësonte ende asgjë për marrëveshjen e Ohrit; as për implementimin e saj; as për politikanët shqiptarë që po nëpërkëmben nga maqedonasit me keq se sa vetë popullata shqiptare. Nëse Almiri do rritej, padyshim që do të sillesh ndryshe. Ai do të mësonte në gjeografi se shqiptarët e Maqedonisë janë afro 35 % e popullatës së Republikës. Se ndryshe nga 20 vjet më parë, kjo Republikë kufizohet me atë të Kosovës e Shqipërisë, të banuara po nga shqiptarë si ai. Se shqiptarët janë një popullatë prej 8 milion banorësh vetëm në rajon dhe nuk kanë asnjë arsye të jenë inferiorë ndaj maqedonasve. Almiri do të lodhej të gjente prejardhjen e Iliç. Është bullgar, rom, turk i shartuar apo si? Do e kishte vështirë t’i gjente kombësi atij, por do ishte i qetë dhe i bindur për kombësinë e tij. Ai ishte shqiptar. Dhe për këtë arsye nuk u rrit dot kurrë. Për këtë arsye e vranë. Iku në moshën 4 vjeçare, një ditë të shenjtë, me po atë buzëqeshje dhe me po ato sy xixëllues, duke na buzëqeshur të gjithëve. Iku duke vuajtur plagët e lëndimit, dhe duke lënduar gjithë ndërgjegjiet tona. Që nuk e ndihmuam dot, që nuk bëmë një shoqëri më të mirë dhe pa urrejtje etnike ku ai të rritej.

Fli i qetë Almir. Lotët tona nuk e vadisin dot, tokën ku t’i prehesh. Por lotët e tu, e kanë tronditur thellë gjithë këtë tokë. Nga Këtu, Tirana ku unë po shkruaj tani nën dritën e hënës e deri në Kumanovë; nga Prishtina e deri në Shkup; nga Ulqini e deri në Tetovë. Prehu i qetë Almir dhe na fal që nuk të mbajtëm dot mes nesh në këtë botë. Të morën me forcë. Fali prindërit e tu që nuk do të të puthin dot sot në mbrëmje dhe asnjë ditë më të kësaj jete. Që do jetojnë me pengun tënd dhe beso, që edhe nëse na fal, jemi ne fajtor që ti nuk je sot në këtë botë! Zoti u tregoftë me ty në parajsë më i mirë se sa u treguan me këtu poshtë në këtë botë!