Bodhidharma ishte një murg budist gjysmë legjendar që jetoi gjatë shekullit të 5-të ose të 6-të.

Ai vlerësohet tradicionalisht si transmetuesi i budizmit në Kinë dhe konsiderohet si patriarku i parë kinez.

Ai njihet si Dámó në Kinë dhe si Daruma në Japoni. Emri i tij do të thotë “dharma e zgjimit (bodhi)” në sanskritisht.

Sjellim një përmbledhje të thënieve më të bukura të tij:

Të kesh një trup është të vuash. A e njeh ndonjë njeri me trup në paqe? Ata që e kuptojnë këtë shkëputen nga gjithçka që ekziston dhe ndalojnë së imagjinuari apo kërkuar asgjë. Sutrat thonë: “Të kërkosh është të vuash. Të kërkosh asgjë është lumturi.” Kur nuk kërkon asgjë, je në Rrugë.

Të mos mendosh për asgjë është Zen. Pasi ta dini këtë, duke ecur, ulur ose shtrirë, gjithçka që bëni është Zen.

Ata që adhurojnë nuk dinë, dhe ata që dinë nuk adhurojnë.

Të kërkosh është të vuash. Të kërkosh asgjë është lumturi.

Kapaciteti i mendjes është i pakufishëm dhe manifestimet e saj janë të pashtershme. Të shohësh forma me sytë, të dëgjosh tinguj me veshë, të nuhasësh aromat me hundë, të provosh shijet me gjuhën, çdo lëvizje apo gjendje është e gjitha mendja jote.

Sipas sutrave, veprat e liga sjellin vështirësi dhe veprat e mira sjellin bekime.

Të gjithë e dinë rrugën; pak në fakt ecin në të.

Kur nuk kupton, varesh nga realiteti. Kur kupton, realiteti varet nga ti.

Varfëria dhe vështirësitë krijohen nga mendimet e rreme.

Nëse e përdorni mendjen tuaj për të studiuar realitetin, nuk do ta kuptoni as mendjen dhe as realitetin. Nëse studioni realitetin pa përdorur mendjen, do t’i kuptoni të dyja.

Buda është një person i papunë. Ai nuk vrapon pas pasurisë dhe famës.

Të mos përfshihesh në injorancë është mençuri.

Gjithçka e shenjtë, asgjë e shenjtë.

Mendja injorante, me mundimet, pasionet dhe të këqijat e saj të pafundme, është e rrënjosur në tre helmet. Lakmia, zemërimi dhe mashtrimi.

Të çlirosh veten nga fjalët është çlirim.

Pavarësisht se çfarë bëjmë ne, karma jonë nuk ka asnjë ndikim mbi ne.

Buda është dikush që gjen lirinë në fat të mirë dhe të keq.

Dharma është e vërteta se të gjitha natyrat janë të pastra. Me këtë të vërtetë, të gjitha paraqitjet janë boshe.

Kushdo që e di se mendja është një trillim dhe pa asgjë reale, e di se mendja e tij as ekziston dhe as nuk ekziston.

Por njerëzit e mashtruar nuk e kuptojnë se mendja e tyre është Buda. Ata vazhdojnë të kërkojnë jashtë.

Buda do të thotë vetëdije, vetëdije e trupit dhe mendjes që parandalon të ligën të lindë në të dyja.

Si njerëz të vdekshëm, ne jemi të sunduar nga kushtet, jo nga vetja.

Kur të vdekshmit janë gjallë, ata shqetësohen për vdekjen. Kur janë të ngopur, shqetësohen për urinë. E tyre është pasiguria e madhe. Por të urtët nuk e marrin parasysh të kaluarën. Dhe ata nuk shqetësohen për të ardhmen. As nuk kapen pas të tashmes. Dhe nga momenti në moment ata ndjekin Rrugën.

Njerëzit e kësaj bote janë të mashtruar. Ata janë gjithmonë të etur për diçka – gjithmonë, me një fjalë, duke kërkuar.

Rruga është në thelb e përsosur. Nuk kërkon përsosje.

Thelbi i Rrugës është shkëputja. Dhe qëllimi i atyre që praktikojnë është liria nga dukja.

Të gjithë e dinë rrugën e prosperitetit, vetëm pak ecin në të.

Realiteti nuk ka asnjë pjesë të brendshme, të jashtme apo të midistë.

Nëse do të bekohemi nga ndonjë shpërblim i madh, si fama apo pasuria, është fryti i një farë të mbjellë nga ne në të kaluarën.