Në teori, përdorimi i kamerave trupore nga policia është e lehtë për t’u pranuar, duke e ofruar kështu një këndvështrim të palustruar të asaj që ndodh kur bashkëveprojnë policia dhe qytetarët. Megjithatë, në praktikë, plasimi i teknologjisë në vitet e fundit ka qenë i ndërlikuar dhe i mbushur me konflikte.

Vetëm javën e kaluar ka pasur pyetje se pse policët e Phoenixit nuk po mbanin kamera kur, me armë të nxjerra, ata u ballafaquan me një familje, argumente për publikimin e pamjeve nga një gjuajtje fatale policore në Fort Worth, Texas, dhe debati në Kaliforni nëse kamerat duhet të jenë të pajisura me aftësi për njohjen e fytyrës.

Pasi që Michael Brown u qëllua për vdekje nga një polic i Ferguson, Mo., në vitin 2014, u shkaktua një debat i ndezur kombëtar në lidhje me dhunën e policisë, dhe departamentet e policisë në të gjithë vendin miratuan kamera trupi me shpresën se teknologjia do t’i hidhte poshtë argumentet e vjetruara dhe të diskutueshme të asaj që kishte ndodhur. Deri në vitin 2016, pothuajse gjysma e të gjitha agjencive të zbatimit të ligjit në vend po përdornin kamera të trupit.

Vitet e fundit, vetë kamerat janë bërë burim i një debati intensiv, ndërkohë që janë shfaqur grindjet për të drejtën e publikut për të pasur qasje në pamjet që mblidhen dhe akuzat për keqpërdorim.

Ideja që policët duhet të bartin kamera trupi është jashtëzakonisht e popullarizuar për publikun, dhe shumica e policëve gjithashtu e mbështesin idenë. Është e lehtë të kuptohet se pse. Kamerat mund ta sigurojnë një regjistrim definitiv të një incidenti. Synimi është që policia do të ketë më pak të ngjarë ta përdorë forcën në mënyrë të papërshtatshme, ndërsa policët do të mbrohen nëse detajet e një incidenti vihen në pikëpyetje.

Dhe ka prova për ta mbështetur atë hipotezë, pasi që pamjet e kamerave të trupit janë përdorur për t’i kapur policët keqbërës dhe për të treguar se policët ishin të justifikuar në veprimet e tyre pas të shtënave të caktuara.

Megjithatë, ndërsa kamerat e trupit e kanë potencialin për ta rritur besimin midis policisë dhe publikut, kritikët thonë se ky premtim nuk është përmbushur. Për çdo shembull të kamerave që përdoren në mënyrë të duhur, ka edhe raste të abuzimit. Policët shpesh kanë kontroll mbi atë se kur kamerat e tyre janë të ndezura, dhe departamentet e policisë mund ta ndalin ose modifikojnë shiritin. Si rezultat, publikut shpesh i është mohuar shansi për të parë se çfarë ka ndodhur në të vërtetë, dhe mos-zbulimi i informacionit ngjall dyshime se pamjet po mbahen për t’i fshehur shkeljet e policisë.