Kompleksi aristotelian nuk është një çrregullim i përcaktuar si i tillë në fushën e psikologjisë ose psikiatrisë. Është më shumë çështje e një sërë karakteristikash që kultura popullore e ka njohur si “komplekse” në një mënyrë të folur. Në thelb, kompleksi Aristotelit përshkruan ata njerëz që janë të bindur se ata kanë gjithmonë të drejtë.

Fjala “kompleks” rrjedh nga kompleksi latin dhe i referohet një koncepti të përbërë nga elementë të ndryshëm. Në mënyrë të ngjashme, në psikologji termi “kompleks” përcaktohet si kusht për të cilin ekzistojnë kritere të ndryshme të personalitetit që shkaktojnë vështirësi për individin në fjalë.

“A nuk mendoni se është e çuditshme që një person ka fotografi të vetes kudo? Është sikur po përpiqet të vërtetojë se ekziston”. Candace Bushnell

Karakteristika kryesore e atyre që kanë një kompleks është se nuk janë të vetëdijshëm për të. Personi nuk e kupton se ka një shqetësim dhe nëse e bën, ai e interpreton atë në një mënyrë tjetër. Për shembull, mendoni se jeni normal ose keni arsye të mira për të vepruar në këtë mënyrë. Le të shohim tani se nga çfarë përbëhet kompleksi Aristotelit.

Aristoteli, një filozof kokëfortë

Aristoteli padyshim ishte një nga filozofët më të mëdhenj të të gjitha kohërave. Ai jetoi midis 384 dhe 322 p.e.s, në epokën klasike greke. Mendimi dhe doktrina e tij janë kaq të rëndësishme sa që ende sot ndikojnë filozofinë, shkencat njerëzore dhe biologjike.

Aristoteli ishte një nxënës i Platonit, një tjetër filozof i madh grek, babai i metafizikës. Ai e ndoqi mësuesin e tij kudo dhe ishte një student i shkëlqyer. Platoni kishte respekt të madh për të, derisa gjërat filluan të ndryshonin.

Ndërsa Aristoteli zhvilloi doktrinën e tij filozofike dhe fitoi famë, ai filloi të largohej nga mësuesi i tij. Ai gjithashtu u distancua nga mësimet e tij, diçka që Platoni nuk e shihte si gjë të mirë.

Me kalimin e kohës, Aristoteli pohoi se fjalimeve të Platonit u mungonin themelet. Shumë e kritikuan atë për këtë qëndrim, duke e konsideruar atë si një akt të pabesueshmërisë dhe krenarisë. Nuk ishte gjë serioze, por tani Aristoteli e kishte fituar atë reputacion.

Kompleksi i Aristotelit

Në bazë të disa episodeve të historisë së lashtë, disa filluan të flasin për “kompleksin e Aristotelit” për t’iu referuar të gjithë atyre njerëzve që janë të bindur se janë më të mirë se të tjerët dhe se ata janë gjithmonë të drejtë. Është një koncept tjetër nga kompleksi i epërsisë, sepse ky i fundit është më i lidhur me emocionet dhe imazhin, ndërsa ai i Aristotelit i referohet dimensionit intelektual.

Kush ka kompleksin e Aristotelit ka obsesion që dëshiron të kapërcejë të tjerët nga pikëpamja kognitive dhe intelektuale. Këta njerëz nxitojnë në mosmarrëveshje të gjata, pa ndonjë qëllim tjetër sesa të provojnë se janë më të mençur, më të vëmendshëm dhe më të kulturuar se të tjerët. Ata gjithmonë testojnë bindjet e të tjerëve deri në një polemikë, ndoshta edhe në publik.

Natyrisht, një individ me këtë kompleks beson se ai gjithmonë ka të drejtë, por kjo nuk është gjëja më e rëndësishme për të. Ai është veçanërisht i interesuar në vendosjen e pikëpamjes së tij ndaj të tjerëve dhe duke u parë si një person veçanërisht inteligjent.

Komplekset nuk sjellin asgjë të mirë

Në rastin e kompleksit të Aristotelit, lexohet një lloj adoleshence e pazhvilluar. Në këtë fazë, për një djalë është vendimtare të provohen idetë e tij dhe para së gjithash të përballen dhe të demonstrojnë mungesën e vlefshmërisë së asaj që mendojnë të tjerët, veçanërisht figurat autoritare. Ky qëndrim, ndonjëherë shumë i bezdisshëm për të rriturit, është një mënyrë që të rinjtë përdorin për të ndërtuar dhe ripohuar identitetin e tyre.

Te adoleshentët, si dhe te çdo person të prekur nga kompleksi Aristotelit, problemi themelor është pasiguria e madhe. Dëshira për të qenë i drejtë dhe për të imponuar një pikëpamje për të tjerët nuk është asgjë tjetër veçse një shenjë dyshimi dhe pasigurie. Këta njerëz duan të ndërhyjnë në mënyra të tjera për të parë realitetin, besojnë se ata rrezikojnë pikëpamjen e tyre, prandaj nuk e tolerojnë atë.

Kompleksi i Aristotelit është një problem i vetëvlerësimit ose, nëse dëshirojmë, narcizëm. Personi në fjalë jep shumë vlerë dhe shumë rëndësi, me objektivin e pavetëdijshëm për të balancuar një ndjenjë inferioriteti. Ashtu si ato kafshët që sulmojnë, të cilat duken më kërcënuese kur ndihen në rrezik. Megjithatë, ky narcisizëm i ekzagjeruar me kalimin e kohës vetëm do të sjellë vështirësi serioze.