Anaïs Nin (1903 – 1977) ishte një kubano-amerikane, eseiste, romanciere dhe shkrimtare e tregimeve të shkurtra.

Ajo ishte një prej grave më të famshme të kohërave moderne, një mendje e mprehtë dhe e bukur.

Për kënaqësinë e lexuesve tanë kemi sjellë një koleksion të plotë të thënieve më të bukura të kësaj gruaje që nuk pushoi kurrë së shkruari.

Mosha nuk të mbron nga dashuria. Por dashuria, në një farë mase, të mbron nga mosha.

Ne nuk i shohim gjërat ashtu siç janë, ne i shohim ato siç jemi.

Dashuria kurrë nuk vdes për shkaqe natyrore. Vdes sepse nuk dimë si ta rimbushim burimin. Vdes nga verbëria, gabimet dhe tradhtitë. Vdes nga sëmundja dhe plagët; vdes nga lodhja, nga tharjet, nga njollosjet.

Ne shkruajmë për ta shijuar jetën dy herë, në moment dhe në retrospektivë.

Unë, me një instinkt më të thellë, zgjedh një njeri që më detyron të jem më e fortë, që më bën kërkesa të mëdha, i cili nuk dyshon në guximin tim ose në fortësinë time, që nuk më pandeh naive apo të pafajshme, i cili ka guximin të më trajtojë si një grua.

Dhe erdhi dita kur rreziku për të qëndruar i mbyllur në një syth ishte më i dhimbshëm sesa rreziku që të lulëzonte.

Secili mik përfaqëson një botë në ne, një botë që ndoshta nuk ka lindur derisa të arrijnë, dhe vetëm nga ky takim lind një botë e re.

Sa e gabuar është për një grua të presë që burri t’ia ndërtojë botën që ajo dëshiron, sesa ta krijojë vetë?

Unë jam një person i ngazëllyer që e kupton jetën vetëm lirikisht, muzikisht, në të cilin ndjenjat janë shumë më të forta se arsyeja. Unë jam aq e etur për të mrekullishmen, saqë vetëm e mrekullueshmja ka fuqi mbi mua. Çdo gjë që nuk mund ta shndërroj në diçka të mrekullueshme, e lë të shkojë. Realiteti nuk më bën përshtypje. Unë besoj vetëm në dehje, në ekstazë dhe kur jeta e zakonshme më prangos, unë shpëtoj, në një mënyrë apo në një tjetër. Nuk ka më mure.

Jeta tkurret ose zgjerohet në përpjesëtim me guximin tënd.

Jam e vetmuar, por jo të gjithë do ta duronin. Nuk e di pse, disa njerëz mbushin boshllëqet dhe të tjerët theksojnë vetminë time. Në të vërtetë ata që më kënaqin janë ata që thjesht më lejojnë të jetoj me idenë time për ta.

Unë i urrej burrat që kanë frikë nga forca e grave.

Luksi nuk është domosdoshmëri për mua, por gjërat e bukura dhe të mira janë.

Roli i një shkrimtari nuk është të thotë atë që mund të themi të gjithë, por atë që nuk jemi në gjendje ta themi.

Lëshojini ëndrrat tuaja në qiell si një pëllumb pa e ditur se çfarë do të sjellë përsëri, një jetë të re, një mik të ri, një dashuri të re, një vend të ri.

Ankthi është vrasësi më i madh i dashurisë. Kjo i bën të tjetrin të ndjehet siç mund të ndihesh ti kur dikush që po mbytet mbahet në ty. Ju dëshironi ta shpëtoni, por e dini që ai do t’ju mbyste me panikun e tij.

Nëse nuk merr frymë përmes shkrimit, nëse nuk bërtet me shkrim, ose nuk këndon me shkrim, nëse nuk qan përmes shkrimit, atëherë mos shkruaj, sepse kultura jonë s’ka dobi me të.

Zotërimi i njohurive nuk e vret ndjenjën e mrekullisë dhe misterit. Gjithmonë ka më shumë mister.

Ne udhëtojmë, disa prej nesh përgjithmonë, për të kërkuar gjendje të tjera, jetë të tjera, shpirtra të tjerë.

Njerëzit që jetojnë thellësisht nuk kanë frikë nga vdekja.

Mos e kërko “pse”-në, – në dashuri nuk ka sepse, nuk ka arsye, nuk ka shpjegime, nuk ka zgjidhje.

Ju nuk e gjeni dashurinë, ajo ju gjen. Ka të bëjë pak me fatin, dhe atë që shkruhet në yje.

Ka dy mënyra për të arritur tek unë: përmes puthjeve ose përmes imagjinatës. Por ekziston një hierarki: puthjet vetëm nuk funksionojnë.

Muzika i shkrin të gjitha pjesët e ndara të trupave tanë së bashku.

Sekreti i gëzimit është zotërimi i dhimbjes.

Ndonjëherë zbulojmë veten kur jemi më së paku si vetvetja.

Ju nuk mund të shpëtoni njerëz. Ju vetëm mund t’i doni ata.

Ne jemi si skulptorë, duke gdhendur vazhdimisht nga të tjerët imazhin për të cilin kemi dëshirë, nevojë, dashuri ose dëshirë, shpesh kundër realitetit, kundër përfitimit të tyre, dhe gjithmonë, në fund të fundit, një zhgënjim, sepse nuk u përshtatet atyre.

Çfarë mund të bëj me lumturinë time? Si mund ta mbaj, ta fsheh, ta varros atje ku nuk mund ta humbas kurrë? Unë dua të gjunjëzohem ndërsa bie mbi mua si shi, e mbledh me dantella dhe mëndafsh dhe e shtyp përsëri mbi veten time.

Jeta është një proces i kriijmit, një kombinim i gjendjeve që ne duhet të kalojmë. Aty ku njerëzit dështojnë është se ata dëshirojnë të zgjedhin një shtet dhe të qëndrojnë në të. Kjo është një lloj vdekjeje.

Besoj se dikush shkruan sepse duhet të krijojë një botë në të cilën mund të jetojë.

E shtyj vdekjen duke jetuar, duke vuajtur, duke gabuar, duke rrezikuar, duke dhënë, duke humbur.

Dashuria jonë për njëri-tjetrin ishte si dy hije të gjata që putheshin pa shpresë për realitetin.

Ëndrrat janë të nevojshme për jetën.

E vetmja anomali është paaftësia për të dashur.

Unë kënaqem me transformimet e mia. Dukem e qetë dhe e qëndrueshme, por pak e dinë sa gra ka në mua.

Ai, i cili kishte bërë më shumë se çdo qenie njerëzore për ta nxjerrë atë nga shpellat e jetës së saj të fshehtë, i ndryshoi jetën, tani e hodhi poshtë në gropa më të thella të frikës dhe dyshimit. Rënia ishte më e madhe se ajo e kishte njohur ndonjëherë, sepse ajo kishte jetuar deri më tani në emocione dhe e kishte braktisur veten në to.

Atë që nuk mund ta dua, e shpërfill.

Çdo kontakt me një qenie njerëzore është aq i rrallë, aq i çmuar, sa duhet të ruhet.

Po të mos e kisha krijuar tërë botën time, me siguri do të kisha vdekur në atë të ndonjë tjetri.

Asaj i mungon besimi, ajo dëshiron admirimin e pangopur. Ajo jeton me reflektimet e vetvetes në sytë e të tjerëve. Ajo nuk guxon të jetë vetvetja.

Me të vërtetë i pabesueshëm është ai që bën dashuri vetëm me një pjesë tënden. Dhe mohon pjesët e tjera.

Unë u ula atje për tre orë dhe nuk ndjeva kohën ose mërzinë e bisedës sonë. Për sa kohë që mund të dëgjoja zërin e tij, unë isha mjaft e humbur, mjaft e verbër, krejt jashtë vetes time.

Ai tani ishte në atë gjendje zjarri që ajo e donte. Ajo donte të digjej.

Ka shumë mënyra për të qenë të lirë. Njëra prej tyre është të kapërcej realitetin me imagjinatë, siç përpiqem të bëj.

Unë dua të bëj zbulimet e mia. Të depërtoj në të keqen që më tërheq.

Krijimi që nuk mund të shprehet bëhet çmenduri.

Kur të tjerët më pyetën për të vërtetën time, unë isha e bindur se nuk ishte e vërteta që ata dëshironin, por një iluzion me të cilin mund të duronin të jetonin.

Në ditarin tim të fëmijërisë kam shkruar: “Kam vendosur që është më mirë të mos duash askënd, sepse kur i do njerëzit, atëherë duhet të ndahesh prej tyre, dhe kjo të dhemb shumë.

Ka shumë pak qenie njerëzore që e kuptojnë të vërtetën, të plotë dhe marramendëse, nga përndritjet e papritura të çastit. Shumica e tyre e marrin atë fragment për fragment, në një shkallë të vogël, nga zhvillime të njëpasnjëshme, qelizore, si një mozaik i mundimshëm.