“Poetët vijnë me vonesë” është libri më i ri i studiuesit të letërsisë, Salajdin Salihut, i cili shkruan edhe ese, drama, kritika për shfaqje teatrore, të gjitha llojet e shkrimeve të publicistikës së përbërë dhe të gjitha zhanret e letërsisë.

Këtë herë, profesori i Universitetit të Tetovës, nën përkujdesjen e Shtëpisë Botuese “Armagedoni”, ka botuar një përmbledhje me poezi, të cilën nuk e ka ndarë në cikle, as ndarë tematikisht, pasi që në shumë poezi ai përsërit, po me tjetër strukturë të fjalëve dhe me të tjera figura dhe të tjera fjalë, temën e dashurisë, temën për atë edhe kur e ka afër, edhe kur e ka larg, edhe kur ka kohë t’i shkruajë, edhe kur ajo s’i përgjigjet dhe ky vazhdon të shkruajë ndjeshmërisht për mungesën e saj, nganjëherë edhe ta qortojë.

Titulli i kësaj përmbledhje, “Poetët vijnë me vonesë”, i marrë nga një poezi me po të njëjtin titull, është figurativ dhe ka një referencë motivuese, po ashtu poetike dhe metaforike, të poetit spanjoll Gabriel Selaja, të dalluar me shkronja kursive: “Poezia është armë e mbushur me të nesërme”.

Edhe mund të jetë kështu, edhe mund të jetë dhe të mbushet poezia me armë për të nesërmen teksa i lexon, ndër të tjera, edhe këto poezi të Salajdin Salihut, si: “Dhoma e poetit, Poetët vijnë me vonesë, Me plakun Santjago të Hemingueit, I ndez cigaret rend si Zhak Preveri, Sërish shfaqesh në këtë qytet, Në stacion, Nuk di me cilin Parid u puthe, Qyteti me rregulla të serta, Dua gjithçka që lidhet me emrin tënd, E heshtur vjen” e shumë të tjera që, kur lexon me ritmin që duhet, mendja të shkon se i ka kënduar dhe përcjell me kitarë, pasi janë të përshtatshme për këtë element muzikor.

Së këndejmi, do të veçoheshin për shumëçka artistike këto poezi, por origjinalitet ka sepse: dëgjon shprehje të padëgjuara më parë, lexon gjuhë të matur dhe të zgjedhur, vëren mendim të kulluar dhe sheh stil të thjeshtë që të lë jo pak mbresë. Pastaj, në poezitë e tij jo vetëm figurat u japin gjallërim poezive, por edhe ritmi herë i qetë e i avashtë dhe herë i lartë e i vrazhdë, na tërheqin për hunde.

Në “Poetët vijnë me vonesë” hasim afektivitet të “zërit të zëmrës” që i kundërpërgjigjet “zërit të arsyes”, ani pse aty është i njëjti poet që na këndon (po e paramendojmë me kitarë), edhe kur e imagjinon veten që është me dikë, edhe kur është i vetëm dhe që, me veglat gjuhësore, gjuan në poezi figura të diksionit, të sintaksës, të fjalëve, të mendimit, me të cilat e zbut ndjenjën e kujtdo femre edhe kur ajo ka një arsye tjetër për t’i reaguar zërit të një personi të ndjeshëm dhe të dashuruar.

Pra, Saliu, me vegla gjuhësore dhe poetike, ndihmon që dashuria mes çifteve të jetë më e plotë dhe më e fortë dhe, edhe më të durueshmit e të arsyeshmit, t’i rrëzojë ndjeshmërisht përtokë. (Nga: Sh. B. “Armagedoni”)