Platonizimi, pavarësisht peshës së madhe që ka pasur në traditën e mendimit filozofik perëndimor, asnjëherë nuk më është dukur si zgjidhje ideale për problemet e politikës. Një ndjenjë skepticizmi më ka mbajtur larg doktrinës së tij të drejtësisë hierarkike.

Sipas tij kaosi, padrejtësia dhe çrregullimi e kaplojnë një shoqëri dhe rend politik kur ata që nuk janë të thirrur dhe të prirur për një punë e uzurpojnë atë pozitë për arsyeje të ndryshme. Pra, sipas tij një rend është i drejtë vetëm atëherë ku çdo pjesë e zënë vendin e natyrshëm në kuadër të tërësisë.

Mirëpo, me kalimin e kohës duke parë shthurjen e kritereve profesionale dhe meritokratike në disa prej partive tona më është krijuar bindja se mbase nuk mund t’i zhvleftësojmë plotësisht pandehmat e tij teorike.

Kur sheh njeriu se si koniunktura partiake ngarkojnë njerëz pa kredibilitet profesional, me vokacion të dyshimtë inxhinierik teknik, të flasin për politikë të jashtme dhe i hesht të gjithë ata burra dhe gra që i ka në radhët e saj me formim shumë më superior intelektual dhe kombëtar, atëherë e kupton se çfarë pasoja mund të prodhohen në formacione politike ku interes primar bëhet, jo mbrojtja e kauzave të përgjithshme politike, por mirëmbajta hegjemonike e sekteve të tyre financiare.

Kur përfaqësimi i vetvetes shndërrohet në qëllim të vetëm dhe jo reprezentimi i interesave publike. Klanizimi, sektarizmi dhe mediokriteti afirmohen si standarde dominuese të sjelljes partiake.

Por, për këtë kritikë hipotetike të Platonit ndaj kësaj logjikë të mbrapsht në një shkrim të radhës…