11 shtatori i vitit 2001 ndryshoi Amerikën përgjithmonë dhe preku gjithë botën. Të gjithë i kujtojnë imazhet televizive të tymit mbi Nju Jork, të avionëve që përshkuan qiellin derisa goditën një simbol të vendit, Kullat Binjake, ku mijëra njerëz shkonin për të punuar çdo ditë.

Të gjithë e kujtojnë zjarrin dhe dëshpërimin e atyre që u hodhën nga dritaret për të shpëtuar nga një ferr i papritur. Katër aeroplanë amerikanë ishin rrëmbyer nga terroristët e lidhur me al-Kaidën. Dy goditën Qendrën Botërore të Tregtisë në Nju-Jork, duke vrarë gati 3,000 njerëz – njëri nga Pentagoni, me 129 viktima, ndërsa i fundit, ndoshta u drejtua për në Uashington dhe u rrëzua në një fushë në Pensilvani, viktimat ishin 44 pasagjerët në bord.

Ne e kujtojmë këtë datë dhe e përkujtojmë që urrejtja të mos fitojë kurrë.

Edhe Rawlins Hill e kujton vazhdimisht. E mban mend atë që ndjeu atëherë dhe e rikujton po njësoj tani.

Ajo jetonte në Manhattan. Me origjinë nga Lancaster, Hill kaloi 20 vjet në Nju-Jork. Atë mëngjes, pasi një aeroplan goditi Qendrën Botërore të Tregtisë, planet e saj për të shkuar në Connecticut për të vizituar një mikeshë ndryshuan papritur. Ajo telefonoi shoqen e saj dhe e anuloi vizitën. U telefonoi prindërve në Lancaster për t’u thënë se ishte mirë dhe se mund të mos ishte në gjendje t’i telefononte për disa ditë, duke parashikuar problemet e linjës telefonike.

Ajo kishte të drejtë. Linjat telefonike ishin jashtë funksionit dhe bashkë me to u shua edhe ndjenja e normalitetit.

“Qyteti i Nju-Jorkut është një qytet me energji dhe zhurmë dhe papritur, të gjitha u ndalën”, -tregon ajo.

Për pesë ditë, Hill qëndroi në shtëpinë e saj. Në ditën e gjashtë, ajo doli jashtë.

“Mbaj mend se kishte të paktën 8 cm pluhur çimentoje në makinën time”, -tha ajo, ndërsa tregoi se banesa e saj ishte 16 km në veri nga Qendra Botërore e Tregtisë.

Në maj të vitit 2002, ajo u kthye në Lancaster. Se si e kujton ajo 11 shtatorin e vitit 2011 dhe çdo 9 shtator që pasoi, mund t’ju befasojë.

“Ne duhet të gjejmë brenda nesh atë që do të na ndihmojë të shërohemi nga këto lloj ngjarjesh”, – shprehet ajo.

Ajo e di dhe e vlerëson sesi disa njerëz përdorin 11 shtatorin si ditë për të dhënë diçka, për të bërë vullnetarizëm ose për t’u përfshirë në komunitetet. Ajo, me një fjalë, nuk bën asgjë.

Ajo e ndërpret punën dhe qëndron në shtëpi. Heshtja prishet nga dokumentarët e 11 shtatorit në televizorin e saj… Ose lexon histori kuptimplota personale në “New York Times” që paraqesin ata që ndihmuan, ata që u kujdesën më shumë dhe ata që nuk shkuan kurrë në shtëpi në familjet e tyre atë ditë. Për Rawlins Hill, 11 shtatori është një ditë për të reflektuar se çfarë do të thoshte atëherë dhe çfarë do të thotë ende tani.

Nuk është egoiste. Është vetëmohuese. Një ide që ajo thotë se kombi ishte i shpejtë për t’u përshtatur, pra, që sot me sa duket është hequr dorë. Por ajo shpreson se përmes dhimbjes së kujtimeve do të vijë fuqia e mendësisë për t’u bashkuar.

“Shpresoj se nuk do të duhet diçka tjetër si ajo për të na bashkuar përsëri. Unë mendoj se duhet të zgjohemi, të jemi të mirë, të flasim me fqinjët tanë dhe me njerëzit që nuk pajtohen me ne, dhe të përpiqemi të hyjmë në një linjë uniteti”.