Pas rreth një dekade në pushtet, autoritarët veteranë përballen gjithmonë me një udhëkryq: a do ta intensifikojnë represionin, a do ta rrënjosin rrethin e tyre kapitalist të miqve dhe a do të shtrydhin atë që ka mbetur nga një media e pavarur, nëse ka ndonjë, apo do t’u përulen thirrjeve të opozitës për reforma? Kjo është shfaqur shumë herë në të gjithë botën në dekadat e pas Luftës së Ftohtë. Autokratët pothuajse gjithmonë zgjedhin qasjen e parë dhe bëhen më të ashpër. Tani, me protestuesit antiqeveritarë në rrugët e kryeqytetit, Beograd, Aleksandar Vuçiç i Serbisë përballet me këtë zgjedhje.

Për tetë vjet si president i Serbisë, dhe para kësaj si kryeministër, ai ka sunduar me një dorë gjithnjë e më ndërhyrëse, megjithatë drejton më shumë një demokraci të menaxhuar sesa një autokraci të plotë. Vuçiç ka kryer një akt balancues po aq dinak në skenën globale. Ai ka pasur marrëdhënie të përzemërta me Moskën pa qenë aq miqësor sa të zemërojë BE-në dhe SHBA-në; ai ka mbyllur sytë ndaj shitjes së armëve serbe në Ukrainë. Ai i ka joshur Pekinit për miliarda dollarë investime në industri dhe infrastrukturë.

Edhe pse Serbia është ende vetëm një kandidate për anëtarësim në BE, Vuçiç ka lidhje të ngushta me udhëheqësit e bllokut, siç janë Presidenti i Francës, Emmanuel Macron, dhe presidentja e Komisionit Evropian, Ursula von der Leyen, jo vetëm duke ofruar mundësinë që kompanitë evropiane të minierave të shfrytëzojnë depozitat e pashfrytëzuara të litiumit në vend për të nxitur përpjekjen e Evropës për pavarësi më të madhe energjetike. Ai gjithashtu krijoi marrëdhënie të mira me ndihmësit e ngushtë të Donald Trump gjatë mandatit të parë të presidentit të SHBA-së.

Rutina e Vuçiçit për të mbrojtur veten mund të meritojë të studiohet nga shtete të tjera me shumë aleanca. Por në vendin e tij, ai po mbetet pa rrugëdalje, pasi frustrimet për sundimin e tij të papërgjegjshëm dhe të errët janë shndërruar në protesta. Shkëndija ishte shembja e tendës së një stacioni treni nëntorin e kaluar në qytetin e Novi Sadit, ku humbën jetën 16 persona. Stacioni ishte rinovuar nga kompanitë kineze në kuadër të Iniciativës Kineze “Një Brez, një Rrugë”. Kundërshtarët e Vuçiçit fajësojnë për shembjen korrupsionin shtetëror, qeverisjen e dobët dhe mbikëqyrjen e dobët, të cilat i shohin si shenja dalluese të regjimit të tij. 

Që nga nëntori, demonstruesit e opozitës kanë dalë herë pas here në rrugë në numër të madh, dhe së fundmi kanë kërkuar zgjedhje të parakohshme. Java e kaluar pa protestat më të dhunshme deri më tani, me përleshje me policinë në disa qytete. Gjatë viteve, Vuçiç, një nacionalist ekstrem në rininë e tij, ka shfrytëzuar ndjenjat pan-serbe dhe irredentizmin në pakicat serbe në Bosnjën dhe Kosovën fqinje për të siguruar mbështetje. Por kjo kartë mund të jetë duke e humbur fuqinë e saj. 

Vuçiç mund të heqë ende kufizimet në median jo-shtetërore, të hapë terrenin politik për opozitën dhe të nisë hetime vërtet të pavarura për skandale të tilla si shembja e stacionit të Novi Sadit. Lëvizje të tilla do të ndihmonin gjithashtu përpjekjen e zgjatur të Serbisë për anëtarësim në BE. Por reforma nuk është mënyra e autokratit: Vuçiç po sillet me të shkruarit dhe po merr masa më të ashpra.

BE-ja dhe Britania e kanë kënaqur atë për një kohë shumë të gjatë. Realpolitika ka reflektuar një dëshirë për të mos e parë Serbinë të bjerë në orbitën e Rusisë. Por kjo qasje e mosndërhyrjes nuk është më e qëndrueshme. Vuçiç duhet të shtyhet që të jetë më i përgjegjshëm dhe të mbajë zgjedhje vërtet të drejta; kjo është gjithsesi thelbësore për çdo shpresë për anëtarësim në BE. Alternativa është që Serbia të rrëshqasë në rrugën që Gjeorgjia ka ndjekur për fat të keq, duke u bërë një demokraci e rreme mbi të cilën BE-ja nuk ka ndikim dhe për teprimet e së cilës nuk mund të bëjë më shumë sesa të lëshojë deklarata proteste.

Amerika duket se e ka lënë për momentin fushën e Ballkanit. Por Mbretëria e Bashkuar dhe BE-ja nuk e kanë bërë këtë. Ato duhet të veprojnë dhe të përdorin ndikimin e tyre ekonomik. Nëse nuk e bëjnë këtë dhe Serbia shkon më tej në rrugën autoritare, nuk do të jetë vetëm Vuçiç, por edhe mbështetësit e tij perëndimorë që e shmangin shikimin, ata që duhet të fajësohen.